ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι η κυρά δασκάλα... Θέλω αρχικά να ευχαριστήσω όσους και όσες μπήκατε στον κόπο να μου δώσετε δύναμη και κουράγιο στην ανηφόρα που τραβάμε μετά την πρώτη σοκαριστικη ανακοίνωση. Τα είδα ετεροχρονισμενα όταν πλέον είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο του πυρετού. Έχει ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο χημειοθεραπειας με επιτυχία και αυτήν τη στιγμή πήρε ένα "ρεπο" κάποιων ημερών για να ξεκουραστεί στο σπίτι πριν μπει ξανά για τον δεύτερο κύκλο. Πέρασα και περνάω πολλά συναισθηματικά-ψυχικα σκαμπανεβασματα μαζι του. Δεν θα πω πολλά γιατί καλώς ή κακώς αυτά μπορώ να τα διαχειριστώ. Αυτό που δεν μπόρεσα ήταν το χτεσινό, όμως. Μου λέει συνέχεια "Χωρίς μαλλιά και με μάσκα θα με κοιτάζουν όλοι και θα βλέπουν ότι είμαι άρρωστος και δεν το αντέχω αυτό". Έχει ανασφάλεια. Ακόμα δυσκολεύεται κι ο ίδιος να το χωνέψει.. Τον τρώνε τα "γιατί". Προσπάθω με κάθε τρόπο να τον ενθάρρυνω για να μην κατηγορεί την ανθρώπινη περιέργεια και την ημιμάθεια. Δεν θα μπορούσα να τον εμποδίσω όμως να μην τον πειράζει η ανθρώπινη κακία. Έπρεπε να πάρει θάρρος για να βγούμε την πρώτη μας βόλτα. Και βγήκαμε χτες. "Θα βάλω τη μάσκα για σιγουριά", μου λέει. "Οκ, θα βάλω κι εγώ να σου κάνω παρέα", του λέω. Και βγήκαμε. Κάναμε το τετράγωνο και λίγο πριν επιστρέψουμε στο σπίτι, χτυπάει το κινητό του. Το σηκώνει και μιλάει.. Εγώ συνεχίζω δίπλα του αλλά ταυτόχρονα πέφτει το βλέμμα μου πάνω σ ένα μαύρο αμάξι που είχε σταματήσει στον δρόμο, στο κόκκινο φανάρι δεξιά μας. Σίγουρα δύο ίσως τρεις νέοι, με άριστη ελληνική προφορά, ελληνικές πινακίδες της πόλης μας, στα 23-25, περιποιημένοι, στυλ κλαρινογραμπρου που πετυχαίνεις στα κλαμπ. Κι ακολουθεί το εξής :-Είστε αρρώστιες κι οι δυο! (από το αμάξι) Μου ήρθε σαν ωστικο κύμα το πρώτο σοκ. Κοντοσταθηκα. Βουισε το κεφάλι μου. Δεν μπόρεσε να το συλλάβει το κεφάλι μου επί τόπου. Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνέλθω. Ο δικός μου συνεχίζε μπροστά με το κινητό. Κατάλαβα ότι δεν κατάλαβε. Γύρισα το βλέμμα μου στο αμάξι και κοιτούσα τον συνοδηγό. Μου βγήκαν οι λέξεις. -Είσαι έξυπνος; - Είμαι πανέξυπνος, μου λέει και ρουφαγε τον καφέ του επιδεικτικά γελώντας και με ένα γλοιώδες ύφος. -Να ντρέπεσαι, του φώναξα. Να μην σου τύχει μόνο στη ζωή σου αυτό, ξαναουρλιαξα. Ουρλιαξα σαν την τρελή την ίδια φράση άλλες δύο φορές δείχνοντας τον με το δάχτυλο. Δεν άκουγα τι έλεγε μόνο γέλαγε τόσο πολύ και μου κούναγε το δάχτυλο. Σήκωσα το κινητό μου και τον έβγαλα φωτογραφία. Πήρα άθελά μου και την πινακίδα του αμαξιού. Αν και μακρινη η φωτογραφία αφού είχαμε πλέον απομακρυνθεί. Δεν ξέρω γιατί τους φωτογράφισα, το έκανα αυθόρμητα. Ο σύντροφος μου δεν είχε ακούσει τίποτα ευτυχώς, μόνο άκουσε εμένα και με κατσαδιασε για την αντίδραση μου. Με μάλωσε επειδή ασχολήθηκα. Το έπαιξα τρελή και άνετη γιατί έτσι πρέπει σε αυτήν την ασθένεια. Για το επόμενο τρίωρο επνιγα το κλάμα και τον θυμό μου. Δεν το δέχομαι ακόμα. ΔΕΝ ΤΟ ΔΈΧΟΜΑΙ. Έκαναν μπουλινγκ σε έναν εμφανώς καρκινοπαθη, συνομιληκοι μας όχι μια παρέα 15χρονων. Σιχάθηκα... Ένιωσα τόση αηδία που ήθελα να χτυπήσω το χέρι μου στον τοίχο για να μην νιώθω. Ο εγκέφαλος μου δεν μπορεί ακόμα να το συλλάβει 100%.Μην μου πείτε να κάνω πως δεν είδα, πως δεν άκουσα. Μην μου πείτε να δείξω υπεράνω γιατί δεν μπορώ! Πείτε μου αν μπορώ να καταγγείλω το γεγονός. Αν οι κουβέντες αυτές είναι αξιοποινες. Αν μπορώ να τους δώσω ένα μάθημα. Θα το έκανα από το φβ μου, αλλά ακόμα δεν έχει μαθευτεί η ασθένεια του στον περίγυρο του και αυτό με περιορίζει. Είμαι θυμωμένη ναι... Και δεν είμαι υπεράνω. Όχι στην ανθρώπινη κακία. Γιατί χάρη θα τους κάνω αν τους πω χαζούς. Δεν είναι χαζοί, είναι κακοί και τους αρέσει να πονάνε τους ανθρώπους γύρω τους. Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Να έχετε υγεία όλοι κι όλες.