ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
19.10.2019 | 23:08

Μια ιστορία βγαλμένη από την μνήμη

Μόλις είδα σε γνωστό κανάλι την ταινία ''Η Ρόζα της Σμύρνης''. Έχω συγκινηθεί βαθύτατα...γιατί αγγίζει μια ευαίσθητη πτυχή που γυρνάει στις ρίζες μου...Και θα την μοιραστώ μαζί σας...Η γιαγιά μου (Ελληνίδα χριστιανή της Σμύρνης) είχε ερωτευτεί με έναν Τούρκο που την λάτρευε, γνωριζόντουσαν από παιδιά...η οικογένεια της, μεγαλοαστοί της Σμύρνης, δεν το δέχτηκε ποτέ, μιας και οι γονείς του ανήκαν στο προσωπικό τους και θα ήταν σκάνδαλο για την εποχή τότε...Οπότε και σχεδιάζανε να την παντρέψουν με κάποιον Έλληνα, με βιαστικό προξενιό...δεν πρόλαβαν όμως γιατί τους βρήκε η καταστροφή...γλίτωσε μόνο η γιαγιά μου και ο μικρός αδερφός της από όλη τους την οικογένεια και κατέληξαν στην Αθήνα. Η γιαγιά μου όταν μιλούσε για εκείνες τις μέρες δάκρυζε. Παντρεύτηκε στην Ελλάδα τελικά με τον παππού μου, ο οποίος ήταν ο γιος του αφεντικού στο οποίο δούλευε η γιαγιά μου ως καθαρίστρια στο σπίτι. Την αγάπησε και τον αγάπησε, και της πρόσεφερε μια αξιοπρεπή ζωή. Έκανε μαζί του 2 παιδιά, την μητέρα μου και τον θείο μου. Ο παππούς μου από ότι μου είχε πει ήταν ένας άνθρωπος καλοσυνάτος και με μεγάλη καρδιά, τον οποίο η γιαγιά μου τον έχασε μετά από 10 χρόνια κοινής ζωής. Η ίδια ούσα έξυπνη και μορφωμένη και έχοντας μάθει την δουλειά στο πλάι του παππού μου ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση του άντρα της, την οποία έφερε εις πέρας πολύ αξιοπρεπώς. Με αποτέλεσμα να σπουδάσει 2 παιδιά και να μπορεί να τα μεγαλώσει μόνη. Η γιαγιά μου έμεινε χήρα σε νέα ηλικία, και τίμησε τη μνήμη του παππού μου με αξιοπρέπεια. Ποτέ όμως δεν έφυγε από μέσα της εκείνος ο άνθρωπος που πρωτοερωτεύτηκε, ο Τούρκος. Δεν τον ξέχασε ποτέ. Και η μητέρα μου την βοήθησε να τον ψάξει. Ταξιδέψανε μαζί στη Σμύρνη, και μάθανε ότι ο ίδιος είχε πεθάνει πριν λίγο καιρό και ότι δεν είχε παντρευτεί ποτέ. Βρήκανε τον ανιψιό του και τους είπε ότι μιλούσε πάντα για μια Ελληνίδα που είχε αγαπήσει και μόνο εκείνη ήθελε να κάνει γυναίκα του...Λίγο πριν πεθάνει η γιαγιά μου θυμάμαι που μιλούσε για εκείνον με τέτοια λαχτάρα...λες και ανυπομονούσε να φύγει από κοντά μας να πάει να τον βρει...Ορισμένες φορές τα σενάρια ταινιών...θυμίζουν την ίδια τη ζωή...Γιαγιάκα μου...μας λείπεις...
3
 
 
 
 
σχόλια
Scroll to top icon