ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 ετών κοπέλα, και από τότε που μπήκα στην εφηβεία, με τον πατέρα μου νιώθω μια πάρα πολύ κρύα, τυπική σχέση. Όταν ήμουν παιδί στάλα με μέλι μόνο αυτό έχω να πω. Δεν νιώθω άνετα να μοιραστώ τίποτα μαζί του,ούτε συζήτηση, για κάτι απλό,, ούτε για αστείο,έχει να γίνει καμιά 10αρια Χρόνια δηλαδή από τότε που ήμουν παιδί. Δεν μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια, νιώθω ότι δεν τον εμπιστεύομαι και ότι πίσω μου πάντα θα λέει κάτι κακό. Νιώθω να μου λείπει κάποιος που είναι μεσα στο σπίτι μου 24/7. Δε βγάζει νόημα.Και έχω ένα μεγάλο γιατί στο να συμβαινει αυτό. Τι με έκανε να αισθανθώ ετσι; αν με ρώτησε αν εκείνος κάνει κίνηση, όχι. Δείχνει ότι δεν έχει πρόβλημα, παίζει να μην έχει καταλάβει και τίποτα από αυτά που σας λέω. Όπως προείπα πολλές φορές μου λείπει και νιώθω ότι ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται και θα μετανιώσω που τον έχω σαν ξένο. Αλλά αλήθεια αυτό μου βγάζει, δεν είναι σκοπίμως όσο δικαιολογία και να ακούγεται αυτό. Άλλες φορές νιώθω πολύ θυμό και σκέφτομαι ότι καλά κάνω και κρατάω αποστάσεις. Θυμό έχω από τις διακρίσεις που κάνει με τον μεγαλύτερο μου αδερφό. Σε πράγματα σημαντικά που αλληλεπιδρούν μετά. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Έχω σχέση με ένα αγόρι από τα 17 (λίγους μήνες πριν κλείσω τα 18) όπου τότε αυτός ήταν 22 αλλά πολύ πίσω στα ερωτικά του και δεν εβλεπα καμιά διαφορά μεταξύ μας. (Όχι ότι είναι μεγάλη διαφορά 4.5 Χρόνια, απλά ως πληροφορία). Ήμουν το 1ο του φιλί, γενικα σε όλα καινούργια. Σήμερα είμαστε 20 και 25 και ακόμα ,που να βρω το θάρρος να το πω στο πατέρα μου; Θα με μισήσει. Έχει πει εμμέσως για τον αδερφό μου ότι τι ηθελε την σχέση από τα 17, και δεν είναι ελεύθερος έτσι να κάνει ότι θέλει, εμείς με την μαμά αρραβωνιαστηκαμε στα 40 μου λεει επιδεικτικά. Λες και εγώ είμαι χαζή και δεν μπορώ να κάνω τον υπολογισμό ότι αρραβωνιαστηκαν όταν ήταν η μητέρα μου ήταν 23 και αυτός 27, αφού μου το έχουν πει και η γιαγιά μου και η μητέρα μου και το λέει και η φωτογραφία των αρραβώνων πάνω , και λογικό, αφού γέννησε τον αδερφό μου 28. Στον αδερφό μου όμως δεν του λέει αυτά που λέει σε εμένα, το τι πήγε και έκανε, αλλά τι κάνει η κοπέλα, να γνωρισουμε τους συμπεθερους και άλλα ακόμα πιο συμπαθητικα. Επίσης ο αδερφός μου είναι ναυτικός, έβγαλε πάνω από 6000 στην 6μηνη πρακτική του, για 2η φορά, όπου τα χάλασε όλα και δεν έδωσε και μία στους γονείς μου.Τώρα όμως ο πατέρας μου του λέει συνέχεια πόσα και πόσα να σου δώσω και θα του δώσει άνω των 100 ευρώ ενώ εγώ αν ζητήσω άνω των 50 (που δεν δουλεύω ακόμα) θα με πει τρελή. Δεν ζηλεύω, αλλά πιστεύω, ότι δεν αξίζει να του δώσει διότι δεν ήταν σωστός. Τέλος πάντων αυτά ήταν απλά 2 παραδείγματα. Να συμπληρώσω όμως ότι το αγόρι μου είναι ένα πολύ καλό παιδί χαμηλών τόνων, που φαίνεται και μόλις τον βλέπεις αλλά δεν έχει να κάνει, και μου φέρεται πολύ εντάξει, σε όλους τους τομείς. Δεν ξέρω λοιπόν που είναι το κακό να έχω αγόρι ενώ ο αδερφός μου είναι οκ να έχει κοπέλα. περίμενα 3 Χρόνια μπας και αλλάξει μυαλά να του το πω. Τζίφος. πρόσφατα μου είπε πάλι "εμείς με την μαμά αρραβωνιαστηκαμε στα 40." Το αγόρι μου με έχει γνωρίσει στους δικούς του και πρέπει επιτέλους να κάνω και εγώ το ίδιο, γιατί δεν πάει άλλο. Αναρωτιέται και είναι πολύ λογικο , και αναρωτιουνται και οι γονείς του. Λέω να το κάνω το Πάσχα που απολυεται από το στρατο.. Πολύ φοβάμαι όμως πως θα αντιδράσει άσχημα. Και αν δεχθεί να τον γνωρίσει μπορεί να με κάνει και ρεζιλι.. Βέβαια αυτή η αντιμετωπισει είναι καθημερινά, και σε πολλά άλλα πράγματα. Δυστυχώς κάπως έτσι είναι και η μάνα μου σε μικρότερο βαθμό εκείνη ίσως την πείσω. Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, απλά στεναχωριεμαι να υπάρχουν προβλήματα από εκεί που δεν υπάρχουν..Ευχαριστώ αν φθασατε εδώ κάθε γνώμη και τροφή για σκέψη δέκτη, θα κάνω ίσως και ένα update όταν βγάλω επιτέλους φωνή με αφορμή το αγόρι μου..Να είστε καλά