Είναι χρόνια τώρα που κοντοστέκομαι μπροστά από τη βιτρίνα του. Δεκάδες αλλοπρόσαλλά παλιά αντικείμενα είναι αραδιασμένα πάνω στο τραπέζι: μπρούντζινα πόμολα, όμορφα κουτάκια, ασπρόμαυρες φωτογραφίες εποχής, κεραμικά τασάκια, μια κούκλα βιτρίνας τύπου belle epoque, περίτεχνα αμπαζούρ, ρολόγια αντίκες. Όμως εγώ κυρίως κάνω χάζι τις γάτες που κοιμούνται πάνω σε αυτό. Πότε μια μαύρη με λευκές πινελιές και πότε ένας τεράστιος, «αυτοκρατορικός», φουντωτός λευκός γάτος. Την τελευταία φορά που πέρασα τον είδα ξαπλωμένο, κοιμώμενο τον ύπνο του δικαίου, ενώ από πάνω του κρεμόντουσαν παλιά κουδούνια εξώπορτας.
Όποιος έχει περάσει από την οδό Πετράκη, εκείνο το μικρό στενάκι που ενώνει τη Μητροπόλεως με τη Βουλής, στην περιοχή του Συντάγματος, αποκλείεται να μην έχει παρατηρήσει αυτό το μικρό μαγαζάκι με τις αντίκες και τις γάτες, το Παλαιό Οπάλιο, ακριβώς απέναντι από το Σερσέ λα Φαμ.
Στην αρχή είχα στεναχωρηθεί αλλά τώρα δεν αισθάνομαι τίποτα. Τις γάτες μου μόνο σκέφτομαι. Εγώ θα συνεχίσω να κάνω εμπόριο ηλεκτρονικά. Άλλωστε εδώ ο χώρος ήταν περισσότερο «διασκεδαστήριο» και «συζητητήριο», ένας τόπος συνάντησης για τους φίλους στη γειτονιά.
Την τελευταία φορά που πέρασα αποφάσισα να μπω μέσα για να περιεργαστώ τον χώρο και να μάθω περισσότερα γι αυτόν. Την πόρτα μου άνοιξε ο Τάσος Πολάτογλου, ο ιδιοκτήτης του, ευγενική φυσιογνωμία και πολύ πράος άνθρωπος. Αρχίσαμε να μιλάμε. «Θέλω να σας κάνω θέμα. Να μου πείτε την ιστορία τη δική σας και του μαγαζιού» του λέω.
Το μαγαζί του Τάσου όμως κλείνει για πάντα στην Πετράκη. Τη μέρα που τον συνάντησα είχε ήδη ξεκινήσει να βάζει τα πολύτιμα, για μερικούς, αντικείμενα που συλλέγει εδώ και χρόνια σε κούτες. Τι ειρωνεία, σκέφτηκα. Όμως κάθισα να ακούσω την ιστορία του και να γνωρίσω τις γάτες του που δεν είναι ούτε μια, ούτε δύο αλλά επτά στο σύνολο.
Μου τις συστήνει μια-μια: «Φίλιππος ο μονόφθαλμος, ο Ορέστης ή αλλιώς Τρολ, ο "αυτοκρατορικός" Ποκοπίκο, ο Βαγγέλης, η Ψιψίνα, ο Φώτης και το Αρκουδάκι». Τις μάζεψε όλες αδέσποτες από την περιοχή της Μητρόπολης και πέριξ και τις έχει μέσα στο μαγαζί. «Αν το πιστεύεις, πιο πολύ αυτές σκέφτομαι τώρα που αναγκάζομαι να αφήσω τον χώρο, που θα χάσουν τη βολή τους» λέει και το εννοεί.
Το μαγαζί του το άνοιξε αρχικά στα Εξάρχεια, στην οδό Μεταξά, όταν αποφάσισε μετά από μια τενοντίτιδα που έπαθε ασκώντας το επάγγελμα του φυσιοθεραπευτή να παρατήσει τα μασάζ και να δημιουργήσει έναν χώρο όπου θα πωλούσε ορισμένα κομμάτια από τις συλλογές του όπως επίσης και κάποια κοσμήματα που έφτιαχνε από διαλυμένα τμήματα παλιών ρολογιών. «Ο προπάππους μου και ο παππούς του ήταν ρολογάδες στην Ανδριανούπολη και στην Κομοτηνή αντίστοιχα. Με το πέρασμα των γενεών, βρήκα και συνέλεξα τα παλιά τους εργαλεία και ρολόγια, αντικείμενα που αποτέλεσαν τη βάση των πρώτων μου συλλογών και δημιουργιών».
Όμως το άνοιγμα του μαγαζιού συνέπεσε με τη δύσκολη εποχή που διαδέχθηκε την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και εφόσον η κατάσταση εκεί έγινε αφόρητη αποφάσισε να μετακομίσει, το 2009, στην οδό Πετράκη.
Τότε δεν υπήρχε τίποτ' άλλο σε αυτό το μικρό στενάκι, εκτός από ένα σουβλατζίδικο. Μετά από δύο χρόνια βέβαια άνοιξε, ακριβώς δίπλα, το Heteroclito. Σήμερα στο στενάκι έχουν ανοίξει, αν μετράω σωστά, γύρω στους δέκα νέους χώρους εστίασης. Ένας ακόμα τέτοιος χώρος θα γίνει και το μαγαζί του Τάσου, μόλις εκείνος μαζέψει και την τελευταία κούτα. Κι είναι κρίμα, αν σκεφθεί κανείς το αίσθημα της μονοτονίας που θα προκαλέσει το άνοιγμα ακόμα ενός καφέ, φαγάδικου ή μπαρ.
Καθώς μιλάμε, κάθε τόσο χτυπάει ο κούκος κάποιου από τα καμιά εικοσαριά επιτοίχια ρολόγια που έχει στον χώρο. «Βαράει όποτε θέλει», μου λέει, «όμως δεν κοίταξα ποτέ να το φτιάξω. Μου αρέσει γιατί έχει τη δική του προσωπικότητα». Κοιτώντας τριγύρω τον χώρο προσπαθώ να εστιάσω κάπου αλλά δυσκολεύομαι. Είναι τόσα πολλά τα αντικείμενα: συλλογές από κινέζικες πούδρες, βιβλία, πίνακες ζωγραφικής, παλιά σαπούνια, κομβία ηλεκτρικών κωδώνων, μικροέπιπλα, παλιές ενδυμασίες, καπέλα.
«Το κάθε αντικείμενο έχει τη δική του ιστορία κι εγώ είμαι και λίγο περίεργος. Μπορεί κάποιος να έμπαινε εδώ μέσα και να ήθελε να αγοράσει κάτι. Όμως αν κάτι δεν μου κόλλαγε μπορεί και να του έκοβα τη φόρα. Πολλές φορές έχω σκεφθεί ότι "αυτός ο άνθρωπος δεν είναι γι' αυτό το αντικείμενο" ή άλλες φορές αντιθέτως να δω σε κάποιον ότι μπορεί να του ταιριάζει κάτι και να τον προσανατολίσω προς τα εκεί.
Δεν με ενδιέφερε ποτέ τόσο το να πουλήσω αλλά τα αντικείμενα που έχω να πάνε στα "σωστά" χέρια. Θα μου πεις, ποιος είμαι εγώ που θα το κρίνω; ΟΚ, απλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι το κάθε πράγμα το αντιμετωπίζω με σεβασμό.
Συνήθως αγοράζω αντικείμενα από σπίτια και θέλω να μαθαίνω την ιστορία πίσω από αυτά γιατί μου αρέσει να τη μεταβιβάζω και στον αγοραστή. Αν δω ότι κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει την ιστορία του, πουλάω το αντικείμενο, ενώ αν δω ότι δεν τον νοιάζει, συνήθως λέω "συγνώμη, αλλά δεν είναι προς πώληση"».
Ο Τάσος άλλωστε δεν δούλεψε ποτέ πολύ με περαστικούς πελάτες αλλά με συλλέκτες που απευθύνονταν σε αυτόν για να τους βρει κομμάτια των συλλογών τους που τους λείπουν.
«Οι συλλέκτες είναι περίεργα άτομα» λέει. «Σε γενικές γραμμές υπάρχουν συλλέκτες δύο ειδών. Αυτοί που τους αρέσει να μοιράζονται τις γνώσεις τους και να δείχνουν τα αντικείμενα της συλλογής τους στους φίλους τους και τους δικούς τους ανθρώπους και εκείνοι που είναι μονήρεις, που δεν θέλουν να ξέρει κανείς τίποτα ή που θα σε παραπληροφορήσουν επίτηδες. Αυτό εγώ το θεωρώ αρρώστια και όταν αντιληφθώ ότι ο άλλος είναι τέτοιος τύπος δεν θέλω να έχω πολλά-πολλά διότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα δημιουργηθούν και παρεξηγήσεις. Είχα την τύχη να γνωρίσω κατά τη διάρκεια του βίου μου πολύ αξιόλογους συλλέκτες οι οποίοι μου έμαθαν πολλά πράγματα».
Τον ρωτάω αν είναι στεναχωρημένος που αναγκάζεται να κλείσει το μαγαζί εφόσον έχει αλλάξει η ιδιοκτησία και πλέον του ζητάνε τριπλάσιο ενοίκιο. «Στην αρχή είχα στεναχωρηθεί αλλά τώρα δεν αισθάνομαι τίποτα. Τις γάτες μου μόνο σκέφτομαι. Εγώ θα συνεχίσω να κάνω εμπόριο ηλεκτρονικά. Άλλωστε εδώ ο χώρος ήταν περισσότερο "διασκεδαστήριο" και "συζητητήριο", ένας τόπος συνάντησης για τους φίλους στη γειτονιά» λέει.
Θα λείψει το Παλαιό Οπάλιο από τη γειτονιά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
σχόλια