ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα γνώρισα ένα παιδί που δουλεύει στο απέναντι μαγαζί που δουλεύω και εγώ, είναι 25, καλός, έχει πλάκα, έρχεται και κάθεται μαζί μου ή με την παρέα μου όταν δεν έχουμε κόσμο και γενικά μου αρέσει πολύ, ψάχνω κάτι σοβαρό δεν είμαι της φάσης να περάσω καλά και ο καθένας στον δρόμο του.Έχουμε βγει βόλτα οι δύο μας μετά την δουλειά αλλά δεν το θεώρησα σαν κάποιο ραντεβού γιατί δεν υποθηκαν υπονοούμενα η τίποτα τέτοιο και εγώ το θεώρησα ως μια βόλτα. Κάθε φορά με κοιτάει, μου χαμογελάει και τέτοια αλλά και πάλι πίστευα ότι το κάνει από ευγένεια, μέχρι που ήρθε στο μαγαζί ένας φίλος μου με τον οποίο κάποτε πήγε να γίνει κάτι και υπάρχει ακόμα ένα περίεργο κλίμα μεταξύ μας, με είδε αυτός και όλη την ημέρα δεν μου έριξε ούτε ένα βλέμμα, ούτε με χαιρέτησε ούτε τίποτα, ήρθε στην παρέα που καθόμουν εγώ και το παιδί και μετά από λίγο είχε έρθει και η κολλητή του και ήρθε, χαιρέτησε όλους τους άλλους έκανε κοπλιμέντο στην κολλητή του παιδιού και απλά μου έριξε ένα αχνό βλέμμα, και ξανά πάλι το ίδιο, ήρθε στην παρέα και ήταν σαν να μην υπήρχαν, προσπάθησα μετά να του τραβήξω την προσοχή, τον κοίταγα επίμονα μήπως γυρίσει και με κοιτάξει αλλά τίποτα μέχρι που κάποια στιγμή αργά το βράδυ λίγο πριν κλείσουμε ήρθε και έκατσε μαζί με μένα και την φίλη μου. Και τσουπ οι σπόντες (και το "καλύτερο, γνωρίζονται) τέλος πάντων αποφασίσαμε μετά την δουλειά να βγούμε παρέα εγώ, αυτός, δύο φίλες μου και άλλο ένα παιδίΚαι εκεί φτάνουμε στο σημείο ότι αρχίσαμε να αγκαλιαζομαστε, να πειράζουμε ο ένας τον άλλον, ήρθε κατευθείαν και έκατσε δίπλα μου, πέταγε σπόντες για το παιδί και άλλα τέτοια και κάπως έτσι φάνηκε ότι τον ενδιαφέρω.Το μόνο κακό είναι ότι όταν δω ότι κάποιος μου αρέσει και του αρεσω εξίσου, σταματάει να μου αρέσει, δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, είναι καλό παιδί και μαρεσε πραγματικά αλλά τώρα που είδα ότι του αρέσω νιώθω σαν να ξενέρωσα χωρίς λόγο. Δεν ξέρω τι να κάνω!