ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή η εξομολόγηση δεν θα είναι πρωτότυπη. Δεν θέλω να γράψω για τον πάτο που έχω πιάσει τον τελευταίο μισό χρόνο αλλά για τον λόγο που έπεσα και σαμποτάρω τον εαυτό μου να μην ξανασηκωθεί. Μου αρέσει το ''βρώμικο'' φαγητό όπως σε πολλούς άλλωστε. Όταν κουράστηκα και σταμάτησα το γυμναστήριο άρχισα να τρώω γιατι μου είχε λείψει όλο αυτό αλλά κάποια στιγμη αηδίασα όπως συνήθως και γίνεται.Κάθε φορά όμως που τρώω πολύ λέω πως θα είναι η τελευταία και όμως το ίδιο απόγευμα ή την επόμενη μέρα ξανατρώω. Η σκέψη μετά απο μία κουραστική μέρα εκτός σπιτιού οτι θα γυρίσω στη ζέστη και θα φάω πίτσα είναι το μόνο ευχάριστο που μπορώ να σκεφτώ. Αλλά και τα Σ/Κ το να κάτσω σπίτι με ταινία και φαγητό επίσης. Και τώρα σκέφτομαι, μήπως έχω συνδέσει όλα μου τα προβλήματα με το φαγητό; Για παράδειγμα, την αγκαλια κάποιου μετά απο μία κουραστική μέρα; Το γεγονός ότι τα αδέρφια μου εχουν φτιάξει τις ζωές τους και σταμάτησαν τις πολλές επαφές μαζί μου; Το οτι δεν έχω μία αξιόπιστη φίλη να μιλήσω ;Η χαμηλή αυτοπεποίθηση μου που δημιουργείται επειδή παχαίνω αλλά και επειδή δεν με κοιτάει κανείς; Ή ακόμα χειρότερα οτι ετοιμάζεται να πέσει μια ''βόμβα'' στην οικογένεια μου την οποία εγώ ξέρω και εγώ θα είμαι αυτή που θα πρέπει να καθυσηχάσει γονείς να ανεχτεί φωνές και γκρίνια για το ζήτημα ενος άλλου( επειδή απλά αυτός ο άλλος θα πει ότι έχει να πει και θα ξαναφύγει) ; Το μόνο που μπορώ και κάνω είναι να φορτώνω το πρόγραμμα μου υποχρεώσεις για να μην σκέφτομαι και όταν τελειώνουν οι υποχρεώσεις βάζω σείρες και ακόμα όταν κάνω μπάνιο βάζω Youtube. Φοβάμαι τόσο πολύ να μείνω μόνη με το μυαλό μου γιατί θα σκεφτώ και θα πανικοβληθώ όπως ακριβώς γίνεται και τώρα που γράφω. Για να μην πολυλογώ, προσπάθησα να γράψω σε τετράδιο τα προβλήματα μου , να τα αναλύσω και να βρω λύσεις απλά νιώθω ότι δεν είναι εφικτές. ''Γράψε 5 λόγους για τους οποίους είσαι ευγνώμων'' σου λενε... Να γράφω κάθε μερα ότι τουλαχιστον έχω την υγεία μου; Δεν βρίσκω το νόημα και όυτε μπορώ να βρω και άλλους λόγους τουλάχιστον σε καθημερινή βάση.Επομένως σαμποτάρω τον εαυτό μου; Και αν ναι έχω άδικο; Ευχαριστώ πολύ όσους διάβασαν το κείμενο μου.