ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοντεύει ένας μήνας χωρισμού. Όχι μακροχρόνιας σχέσης αλλά κάθε άτομο που φεύγει από τη ζωή σου όταν του έχεις φερθεί με ειλικρίνεια και αγάπη έστω κι αν αυτό δεν ήταν αμοιβαίο παίρνει κι ένα κομμάτι σου μαζί σου. Παίρνει την ελπίδα που σου γέννησε, τα όνειρα που πρόλαβες να κάνεις ξαγρυπνώντας τα βράδια. Προσπαθείς να το πάρεις απόφαση όσο κι αν δεν θες γιατί δεν πρόλαβες να δώσεις όσα είχες στο μυαλό σου. Γιατί όλα έμειναν για άλλη μια φορά μισά κ εσύ κουράστηκες να προσπαθείς και να πληγώνεσαι, καταλήγοντας να αναρωτιέσαι αν θα μείνεις για πάντα μόνη. Κι έτσι μέρα με τη μέρα όλα αυτά σε τρώνε και φαίνονται στο πρόσωπό σου και στα πρησμένα από τα μάτια κλάμα! Δεν έχεις πια διάθεση να κάνεις ότι αγαπούσες, χάνεσαι σε σκέψεις που να είναι, τι να κάνει. Όλα στο μυαλό είναι τόσο μπερδεμένα, τα πρέπει, τα θετικά, τα αρνητικά! Και κάπως έτσι περνάει ένα βουβό διάστημα θα έλεγα από τη ζωή μας, με σκούρες, μουντές αποχρώσεις. Και περιμένεις τη μέρα που θα σηκωθείς με λαχτάρα να ανοίξεις το παράθυρο για να μπει το ζεστό φως του ήλιου και ο φρέσκος αέρας που θα ανασάνεις λες και είναι η πρώτη φορά που αναπνέεις.