ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζήτησα λοιπόν από τον κοινό μας φίλο το τηλέφωνό του, αφού έμαθα από εκείνον ότι ο εφηβικός μου έρωτας με τον οποίο συναντήθηκα στο reunion ήταν ταυτόχρονα με εμένα ερωτευμένος όσο ήμαστε στο σχολείο. Μπορώ να πω ότι όλο το βράδυ εκείνο ΔΕΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΚΑΘΟΛΟΥ. Ούτε που με ενδιέφερε αν θα σέρνομαι το πρωί στη δουλειά. Το μυαλό μου το κατέκλυζαν διάφορες σκέψεις και ερωτήματα τύπου ''Γιατί δεν μου το είπε ποτέ;'' / ''Γιατί δεν μου το είπε ΕΣΤΩ απόψε;'' / ''Μήπως δεν είναι μόνος αλλά έχει σχέση και αν του μιλήσω θα είναι καταστροφικό;'' / και χιλιάδες άλλα.Κατά τις 5 παρά τα ξημερώματα αποφάσισα ότι σήμερα θα τον έπαιρνα τηλέφωνο, δίχως να με νοιάζει αν εκτεθώ / φάω άκυρο / δεν ευδοκιμήσει γενικά.Αφού στριφογύρισα κανένα δίωρο στο κρεβάτι, σηκώθηκα να ετοιμαστώ για δουλειά. Άϋπνη αλλά ο νους σε εγρήγορση. Δίχως καν να πιω καφέ. Οι πρωινές ώρες κύλησαν νωχελικά και περίμενα το 10 διάλειμμα για καφέ-τσιγάρο, για να τον πάρω τηλέφωνο. Σχημάτισα τον αριθμό στην οθόνη και κάλεσα. Και ευτυχώς. Γιατί χάρηκε πολύ με την κίνησή μου. Και μου πρότεινε ο ίδιος να βγούμε. Αύριο. Που θα είχα ρεπό. Δέχτηκα και του είπα πως ήθελα να συζητήσουμε κάτι από κοντά που δεν μπορέσαμε εύκολα να πούμε χθες και μου απαντά ''Κι όμως, έχω κι εγώ κάτι που θέλω και να σου πω από κοντά.''Την επόμενη ημέρα στις 8μιση τον είδα να περιμένει στην ώρα του στο σημείο που είχαμε κανονίσει. Με υποδέχτηκε με εκείνο το πλατύ χαμόγελο και με αγκάλιασε. Με ρώτησε τι θέλω να κάνουμε και σήκωσα τους ώμους χαμογελώντας, δεν ήξερα. Πρότεινε να περπατήσουμε αρχικά και να κάνουμε οι ίδιοι ''το πρόγραμμα ΜΑΣ δίχως πρόγραμμα'' όπως μου είπε. Σε εκείνο το ΜΑΣ σκάλωσα γλυκά και βιάστηκα να δώσω εντολή στον εγκέφαλο να κουνήσει τα πόδια μου για να ξεκινήσουμε να περπατάμε. 30 χρονών και να αισθάνομαι σαν 15, λες και δεν έχω ξαναβγεί με άνθρωπο ραντεβού.Στην όμορφή μας πόλη τα φύλλα έχουν πέσει από τα δέντρα και μας είχαν στρώσει ένα διάδρομο για να βαδίσουμε πάνω του μαζί με τις σκέψεις μας. Στα πρώτα λεπτά δεν μιλούσαμε ιδιαίτερα. Ήταν εμφανέστατη η αμηχανία: είχαν περάσει 10 χρόνια, δεν ήμασταν παιδιά πλέον. Ήμασταν ένας άντρας και μια γυναίκα που κάποτε είχαν αισθανθεί κάτι αγνό ο ένας για τον άλλο. Κι αυτό το ''κάτι'' έρρεε σε πιο συμπυκνωμένη μορφή στην ατμόσφαιρα απόψε. Έψαχνε τα λόγια να ειπωθεί σε λέξεις, και δεν ξέραμε ποιος να κάνει την αρχή. Αποφάσισε εκείνος να μιλήσει πρώτος. Και δίχως περιττές δηλώσεις και περιγραφές ξεδίπλωσε όσα ένιωθε εκείνα τα χρόνια. Μου μίλησε για το πόσες φορές ήθελε να έρθει να μου μιλήσει μα σκεφτόταν πως μπορεί να μην μου άρεσε (ποτέ δεν θεώρησε ότι ήταν ο ωραίος της τάξης, άσχετα που ΗΤΑΝ) , να ερχόμουν σε δύσκολη θέση, και γενικά η ευγένεια την οποία μου μετέδωσε με συγκίνησε βαθιά. Μετέπειτα φοιτητής σαφώς και είχε άλλες εμπειρίες, σχέσεις κλπ, αλλά μετά την προχθεσινή συνάντηση μου εξομολογήθηκε πως δεν ήταν τυχαίο και το πίστευε πραγματικά. Όμως όλα αυτά δεν μου τα λέει για να αισθανθώ άβολα, δεν ήξερε καν αν θα μπορούσα ποτέ να τον δω ερωτικά τότε,πόσο μάλλον τώρα, αν δεν είμαι ήδη δεσμευμένη. Απλά ήθελε να το ξέρω γιατί υπήρξα ο λόγος που ξυπνούσε κάθε πρωί για να έρθει στο λύκειο χαρούμενος και γεμάτος ζωντάνια. Όλα αυτά τα συνόδευε το ζεστό του το χαμόγελο και μια ειλικρίνεια αφοπλιστική.Αφού τελείωσε μου έπιασε το χέρι και μου είπε πως του αρκεί που τον άκουσα και πως ήθελε πολλά χρόνια να μου τα πει αυτά. Απλά είχαμε χαθεί. Επίσης μου είπε πως αν είμαι ελεύθερη και αν θέλω ο ίδιος θα το ήθελε πολύ να βρεθούμε ξανά και ξανά, να μάθουμε ο ένας τον άλλο και αν δούμε πως υπάρχει κοινή διάθεση να προχωρήσουμε σε σχέση ''ενήλικη, αλλά γεμάτη με την ψυχή της εφηβείας μας''. Πως δεν χρειάζεται να του πω τίποτα βιαστικά. Αλλά προτού αποφασίσω ήθελε να ξέρω ένα σημαντικό ακόμη στοιχείο: ότι έπασχε από λέμφωμα και ότι βρίσκεται σε φάση που έχει μεν ολοκληρώσει θεραπεία, αλλά πάντα θα βρίσκεται σε παρακολούθηση για τυχόν υποτροπές.Και αφού μου είπε ''νομίζω είναι καιρός να πάρω μια ανάσα γιατί σε πήρα μονότερμα'', του έκλεισα το στόμα με ένα φιλί. Τον φιλούσα και έκλαιγα μαζί. Ξαφνιάστηκε μα αμέσως με έσφιξε πάνω του με δύναμη. Στην καρδιά του φθινοπώρου αποφάσισα να γιορτάσω μαζί με αυτόν τον άνθρωπο που μου άγγιξε την ψυχή και την καρδιά μου τη ΖΩΗ. Ναι, είμαστε μαζί. Και δεν το πιστεύω...ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ. Μου κρατάει το χέρι και τρέμω και με παίρνει αγκαλιά... και χαμογελάει γιατί το βρίσκει ''υπέροχο''... Περιμένω να τελειώσει από τη δουλειά για να βρεθούμε πάλι και αποφάσισα να το μοιραστώ στη στήλη που τόσο μου αρέσει για να μείνει σαν νόημα ότι... σημασία δεν έχει που θα βγει. Σημασία έχει ότι στο τέλος ο ΕΡΩΤΑΣ και η ΖΩΗ νίκησαν!