ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα το πρωί, αποφάσισα να ανέβω στο πατάρι του σπιτιού μου, να κάνω μια κάποια εκκαθάριση από παλιά πράγματα. Μέσα σε ένα χαρτόκουτο, βρήκα ένα παλιό μονοφωνικό τρανζιστοράκι που είχα όταν πήγαινα σχολείο, το οποίο πάντα πίστευα ότι το είχα πετάξει...Και τότε μου ήρθαν στην μνήμη αναμνήσεις πολύ άσχημες, από εκείνη την εποχή...Όλα μου τα σχολικά χρόνια δεν είχα ποτέ μου φίλους, κυρίως εξ αιτίας των γονιών μου οι οποίοι ήταν πάρα, μα πάρα πολύ υπερπροστατευτικοί, με αποτέλεσμα να μην με αφήνουν να βγαίνω έξω, τα παίζω με τα άλλα παιδιά και αργότερα, ως έφηβος, να έχω και εγώ τις καλώς εννοούμενες, παρέες μου...Σπίτι - σχολείο, σχολείο - σπίτι...Αυτή ήταν η ζωή μου...Καθόμουν και εγώ λοιπόν στο δωμάτιό μου και, μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνω, άκουγα μουσική από το συγκεκριμένο τρανζιστοράκι… Ατελείωτες ώρες, ατελείωτες μέρες, ατελείωτα χρόνια...Χαμένα χρόνια, πεταμένα στα σκουπίδια...Αναμνήσεις μηδέν...Μια μοναξιά βρε παιδιά που, αν την βίωνα τώρα, θα είχα τρελαθεί...Αφού τώρα που κάθομαι και γράφω αυτές τις γραμμές, απορώ πως το άντεξα όλο αυτό...Το είχα συνηθίσει όμως και είχα συμβιβαστεί...Τί άλλο να πω...Δεν θέλω να κατηγορήσω τους γονείς μου...Θεωρώ ότι πίστευαν ότι το έκαναν για το καλό...Αλλά δεν ήταν έτσι...Το μόνο που κατάφεραν ήταν να στερηθώ εμπειρίες και πράγματα τα οποία, ως έναν βαθμό, έπρεπε να τα είχα βιώσει...Τώρα θα μου πει κάποιος: Δηλαδή τί ήθελες; Να είσαι όλη την μέρα έξω, εντελώς ανεξέλεγκτος και να γυρνάς στο σπίτι σου όποτε σου κάπνιζε; Όχι βέβαια...Αλλά και παν μέτρον άριστον...Το ξέρω ότι το πρόβλημα που αντιμετώπισα εγώ, το έχουν αντιμετωπίσει και πολλοί άλλοι άνθρωποι, όταν ήταν παιδιά/έφηβοι...Και έχω ακούσει και άλλες τέτοιες περιπτώσεις όμοιες με την δική μου...όπως επίσης και την κλασική ''δικαιολογία'' (ο Θεός να την κάνει...): ''Αν όμως συνέβαινε το κακό, τότε τί θα έκαναν οι γονείς σου;;;'' . Και απαντώ: Έλεος...Όσα παιδιά γνώριζα και είχαν μια σχετική ή και μεγαλύτερη ακόμα ελευθερία να πηγαίνουν όπου θέλουν και να κάνουν ό,τι θέλουν και δεν ήταν κλεισμένα στους 4 τοίχους του σπιτιού τους όπως εγώ, δεν έπαθαν ΠΟΤΕ και ΤΙΠΟΤΑ...Αντίθετα, απέκτησαν εμπειρίες οι οποίες τους φάνηκαν πάρα πολύ χρήσιμες στην μετέπειτα ζωή τους...Και αυτό επειδή, ζώντας στο έξω κόσμο από παιδιά, είδαν, άκουσαν και αντιμετώπισαν καταστάσεις, οι οποίες μέσα από τα χρόνια μετατράπηκαν σε εμπειρία και έμαθαν ακόμα και μέσα από τα λάθη τους που σίγουρα υπήρξαν...Τέλος πάντων...Για την ιστορία, το τρανζιστοράκι πήγε στον κάλαθο τον αχρήστων, παρόλο που δούλευε μια χαρά...Δεν θέλω να μου θυμίζει πλέον τίποτα εκείνη την εποχή...Τόσο απλά...