ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κουραστηκα να ειμαι μονος. Αληθινα μονος. Μονος αναμεσα σε τοσους ανθρωπους. Και οχι δεν ειναι αλλη μια ιστορια ατομου που ειναι μονο του χωρις να εχει καποια σχεση. Για την ακριβεια ειναι το τελευταιο που με ενδιαφερει, καθως δεν εχω καν φιλους, δεν εχω ουτε οικογενεια. Ουσιαστικα, οχι τυπικα. Γιατι ποσο φιλοι μπορει να ειναι καποιοι που σε θυμουνται μονο στην αναγκη, που κρυβουν τα παντα απο σενα και οταν τα μαθεις ψαχνουν ανοητες δικαιολογιες, που κανετε σχεδια μαζι και τελικα τα πραγματοποιουν χωρις εσενα ( κρυφα φυσικα), που δεν θα ακουσουν ποτε τι εχεις να πεις γιατι παντα το δικο τους προβλημα ειναι μεγαλυτερο.... Ποσο οικογενεια μπορει να ειναι ανθρωποι που ποτε δεν ειναι ευχαριστημενοι με εσενα, που σε χρησιμοποιησαν και σε χρησιμοποιουν για να να εκπληρωσουν δικες τους επιθυμιες, που το μονο που τους ενδιαφερει ειναι η φιγουρα στον περιγυρο τους. Πως θα φαινοταν σε καποιον αραγε αν του ελεγες οτι η οικογενεια σου θαυμαζει ενα ατομο επειδη κανει ενα συγκεκριμενο πραγμα και οταν θες κι εσυ να το κανεις κατεβαζουν μουτρα, γινονται επικριτικοι και παρα πολυ αρνητικοι? Οταν πραγματικα δεν εχεις ζητησει απολυτως τιποτα και μολις ζητησεις κατι μικρο γινεται πεδιο μαχης το σπιτι? Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου φοβαμαι να πω αυτα που σκεφτομαι. Τι να βγεις εξω? Που θα πας, με ποιον, τι θα κανετε... Διακοπες? Ολο αυτα εχεις στο μυαλο σου, μονοι σας εκει θα κανετε χαζομαρες.. Ταξιδι? Εχεις σχολη... Και αλλα πολλα.... Και δεν θα με πειραζαν πραγματικα αν δεν ειχα μεσα στο ιδιο μου το σπιτι ακριβως την αντιθετη συμπεριφορα προς τον αδερφο μου... Πρωτοι και στα ταξιδια, και στις διακοπες, και στο να κανει ο,τι θελει. Τελειωσε η σχολη? Ε αντε βρες κατι να κανεις, ολο το καλοκαιρι ξυνεσαι. Ο αδερφος μου παντα ηταν πιο κουρασμενος και ειχε δικαιωμα να καθεται. Εγω οταν περασα που ημουν πρωτος στο σχολειο και απο τους πρωτους στη σχολη μονο οτι μπορουσα και καλυτερα ακουσα. Για τον αδερφο μου που πετυχε το ιδιο με μενα στηθηκε τριημερο πανηγυρι. Μονιμως υποχρεωμενος να κανω πραγματα που δεν μου αρεσουν αλλα αρεσουν σ αυτους. Αλλιως κομμενα ολα. Και στις παρεες φυσικα τα ιδια. Παντα ο δευτερος που τον παιρνουμε μαζι μας γιατι ειναι καλο παιδι. Αλλα προφανως δεν θα κατσουμε να συζητησουμε μαζι του κατι σοβαρο ουτε θα του πουμε να ερθει οταν εχουμε να βγουμε με σοβαρο κοσμο. Τους λες ελα να βγουμε μια φωτογραφια, ε αργοτερα, με αλλους ολοκληρο αλμπουμ. Σαν να μην θελουν να εχουν στοιχεια οτι υπηρξαν μαζι μου καποια στιγμη. Ουτε βοηθεια αρνηθηκα ποτε, ουτε θελησα να κανω κακο σε κανεναν. Αλλα μεσα σε αυτην την κοινωνια ειμαι ενα περιθωριοποιημενο ατομο, που δεν ξερει τι του γινεται, που ειναι αντιδραστικο, που ειναι περιεργο, που, που, που.... Πραγματικα κανεις δεν με θελει, ουτε καν με θυμαται.... Ποτε δεν ηθελα πολλα πραγματα. Μονο μια κανονικη ζωη ζητουσα παντα, να ειμαι κι εγω σαν τους αλλους. Να ξερω οτι μπορω να στηριχτω καπου, να ξερω οτι μπορω να μιλησω και να εκφρασω επιθυμιες και αποψεις χωρις να ακουω μονιμως κριτικη. Βαρεθηκα να ειμαι μονος. Βαρεθηκα να βγαινω μονος και να κοβω βολτες για ωρες επειδη δεν θελω να καθομαι μονος μεσα. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι ειναι τοσο δυσκολο αυτο που ζηταω. 2-3 ανθρωπους να με υπολογιζουν και να με καταλαβαινουν ζηταω. Αλλα μαλλον σε αυτην την κοινωνια ειναι πιο ευκολο να κανεις λεφτα τελικα. Υπαρχει το ζω, υπαρχει και το επιβιωνω. Εγω απλα βγαζω τις μερες. Τιποτα παραπανω. Σπουδαια ζωη.. Ζητω...