ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω άλλο. Τον ερωτεύτηκα στα 13 και τότε επειδή ήμουν πολύ μικρή δεν ειχα ουτε την ωριμότητα, ούτε το μυαλο να το δεχτώ, παρόλο που με ήθελε και εκεινος. Φτάνουμε στα 15 και ενώ για 2 χρόνια ήμασταν φιλοι, και εγω ξέρω ότι αυτό που ενιωθα ειναι αληθινό, παει και τα φτιάχνει στα γενέθλια μου με μια κοπελα που δεν με συμπαθουσε καθόλου. Περνάνε τα χρόνια, εγω φεύγω στο εξωτερικό για σπουδές και ενω δεν έχουμε επαφη μαθαίνω νεα του απο κοινους γνωστούς. Καθε φορά που τον έβλεπα, εφευγε ή αλλαζε δρόμο. Προσπάθησα πολύ, παρα πολύ να προχωρήσω. Προσπάθησα να καταλαβω αν μου είναι ενα απωθημένο ή αν ειναι όντως ερωτας. Ήρθε κάποια στιγμή και στην πολη μου στο εξωτερικό και τον είδα, βρεθηκαμε με κοινους γνωστούς και εκεί. Προσπάθησα να συνεχίσω. Έιδα απο τα σοσιαλ τις σχέσεις του και παρατήρησα οτι μου μοιάζουν. Έφτασα 25. Πέρασαν 12 γαμημενα χρόνια. Γύρισα Ελλάδα. Λογω δουλειάς δεν ειμαι στην ίδια πολη με αυτον.Είδα την καινούργια του σχέση και μου το ειπαν αλλοι ότι μου μοιάζει αρκετα. Και με έπιασε το σφίξιμο, η στεναχώρια, με πηραν τα κλάματα. Πόσο ακόμα θα πονάω για κάποιον που με διέγραψε ετσι απλα? Βαρεθηκα να τον χάνω ενω δεν τον έχω,ενω δεν τον ειχα. Και οσο βλεπω τις σχεσεις του τοσο χειρότερα ειναι. Δεν μπορώ να τον βλεπω με κοπελες που μου μοιαζουν,νομίζω οτι θα ηθελε εμένα ενω δεν με θελει. Δεν μπορώ άλλο ρε παιδιά. Δεν μπορώ να ποναω για χαρη του. Θελω να τον ξεπερασω, θελω να προχωρήσω γιατι οτι κι αν εκανα αυτα τα 12 χρονια τελικά δεν με βοηθησε. Δεν καταφερα να προχωρησω ποτε.