ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να σας δώσω μια συμβουλή,δεν είμαι κάποια ειδικός ή κάτι τετοιο,απλως επειδή ειδα κάποια λάθη που εκανα εγω και βλέπω αρκετές εξομολογήσεις περι πρώην κλπ.. θέλω να σας διηγηθώ την δίκη μου ‘ιστορια’ και να σας δωσω μια φιλικη και πάνω από ολα ανθρώπινη συμβουλή,αλλα και να σας κανω μια υπενθύμιση.Πέρυσι τετοιον καιρό ξεκίνησα να μιλάω με ένα παιδί,τον Φεβρουάριο βγήκαμε πρώτη φορά και μετά ήμασταν μαζί κανονικά. Ήμασταν παρά μα παρά πολυ καλά. Ηταν ο πρώτος το τονίζω,ο ΠΡΩΤΟΣ άνθρωπος που ειχα κάτι σοβαρό μαζί του(καλά με δυο έχω βγει όλους και όλους)αλλα για αυτόν τον άνθρωπο ένιωσα τόσα πολλα πράγματα. Περνούσα και μια φαση τότε οικογενειακή και εκείνος με βοηθούσε τόσο πολυ,ψυχολογικα,συναισθηματικά,και και και. Ημουν ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ. Έχετε νιώσει ποτε αληθινή ευτυχία-χαρά; Είναι τόσο ωραιο συναίσθημα και εύχομαι ολόψυχα κάποια στιγμή να το νιώσετε. Ημουν γεμάτη. Ένιωθα συμπληρωμένη. Ειχα την οικογένεια μου,τους φίλους μου,το αγόρι μου,το σχολείο μου,τα πάντα που με κρατούσαν γεμάτη δηλαδή. Η χαρά που ένιωθα έβγαινε και προς τα έξω και το εννοω. Ημουν τόσο θετικός άνθρωπος,που έλαμπε το πρόσωπο μου. Για να καταλάβετε ποσο σημαντικός ηταν για εμενα αυτός ο άνθρωπος και ποσα ένιωθα όταν τον έβλεπα αυτομάτως έβγαινε στο πρόσωπο μου ένα τεράστιο χαμογελο και μου έλεγε από μόνος του(πάνω στην πλακα βέβαια αλλα το εννοουσε) «όταν σε θέλει και νιώθει τόσα για εσενα που λάμπει όλο το πρόσωπο της από χαρά» και εγω έλεγα «οχιι είναι το χαιλαιτερ(τα κορίτσια θα καταλάβουν χαχα)» και εκείνος έλεγε «ναι αλλα γυαλίζουν και τα ματάκια σου αγάπη μου».. δεν μπορούσα να κρυφτώ. Ημουν περηφανη που ειχα κάποιον σαν και εκεινον δίπλα μου,οσο τραβηγμένο και αν ακούγεται αυτό,ημουν ειλικρινά ΠΕΡΗΦΑΝΗ. Ένιωθα τόσο τυχερή.Τέλος πάντων μετά από 3 μήνες άρχισαν οι στραβές. Τσουκ ο πρώτος χωρισμός. Βέβαια κράτησε 1 βδομάδα αφού μετά βγήκαμε και μιλήσαμε και ήμασταν πάλι μαζί. 1 μηνα μετά έφυγε σεζόν.. όποτε αναγκαστικα χωρίσαμε. Κανονικά θα καθόταν 3 μήνες αλλα γύρισε νωρίτερα,όποτε Και εγω δεν το αφησα έτσι. Προσπάθησα τόσο πολυ. Τόσο μα τόσο πολυ για εκεινον. Το λέω και θέλω να κλαψω. Αποδυναμώθηκα σαν άνθρωπος τόσο πολυ,έριχνα τόσο πολυ κόπο για αυτόν τον άνθρωπο. Ενώ τα είχαμε βρει ένιωθα ότι πλέον δεν υπάρχουν αισθήματα από την δίκη του μεριά και ότι απλως με έχει για να περνάει καλά.. δεν τολμούσα να μιλήσω,δεν ειχα το θαρος,ούτε το κουραγιο να το κανω,δεν ήθελα να τον χάσω από δίπλα μου για κανέναν λόγο. Με ολοκλήρωνε. Τι παρακάλια για δεύτερες ευκαιρίες εκανα(ο λόγος που χωρίσαμε ηταν η σεζόν και το διάστημα που ελειπε ειπε ότι σταμάτησε να νιώθει όπως πρώτα όποτε τίποτα δε θα ναι ίδιο),τι προσπάθειες ειπα να κάνουμε. Ε οκέι τα βρήκαμε για 2,5 μήνες και μετά τέλος οριστικότατο. Και τι μαθαινω καιρό μετά; Ότι καθόταν και με έβριζε,και με έκραζε,και μιλουσε άσχημα,έλεγε πως τον έχω πρήξει,πως είμαι ότι να ναι,ότι τον πιέζω,και ότι απλως με έχει για να κάνει τις ορέξεις του.. εκεί τα ειδα ολα. Που θέλω να καταλήξω. Έχοντας περασει κάποιους μήνες χωρίς αυτόν τν άνθρωπο πλέον,ναι μεν δεν τον έχω βγάλει από μεσα μου ακόμη. Αλλα θέλω να καταλήξω στο ότι,κάποιες φορές καλό είναι να προσπαθείς για να τον αλλον,αλλα κάποιες φορές καλό είναι και να μην το κανεις. Άμα μπορούσα να άλλαζα κάποια πράγματα σίγουρα θα άλλαζα τα παρακάλια που έριχνα,και τα δάκρυα και πόνο ψυχής που έριχνα και ένιωθα. Άνθρωποι που μας γεμίζουν και μετά μας αδειάζουν έτσι δεν αξίζουν να είναι στη ζωή μας. Αν το έκαναν μια φορα(το αδεισμα)θα το ξανακάνουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αποδεχόμαστε τον πόνο αλλα μεσα από αυτόν να γινόμαστε καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας. Καθόμουν και εκλαιγα Και και και. Τι άλλαξε; Τίποτα. Εκείνος προχωράει κανονικά και εγω ακόμη ψάχνω τρόπους να τον βγάλω από μεσα μου. Όμως άμα πω τέλος θα είναι τέλος. Πρέπει να βρούμε ανθρώπους που δεν θα μας αφήνουν να φυγουμε από την ζωή τους. Οποίος δέχεται την απουσια μας,δεν αξιζει την παρουσία μας.Κάποια μερα θα βρεθεί κάποιος που θα μας επιλέξει να είμαστε δίπλα του. Και θα συνεχίζει να μας επιλέγει καθημερινώς. Μπορεί αυτό να αργησει,αλλα όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή και γίνει,θα είναι τόσο υπέροχο συναίσθημα που θα άξιζε σίγουρα την αναμονή. Οι πρώην είναι πρώην. Μας άφησαν να φυγουμε,δεν αξίζουν να παρακαλάμε για να μας θέλουν πίσω. Ισα ισα. Πρέπει μα γινόμαστε καλύτεροι εμείς,για να δουν εκείνοι τι άφησαν να φύγει μεσα από τα χέρια τους.Αυτά λοιπόν. Αυτη είναι η δίκη μου ιστορία,και το μάθημα που πήρα μεσα από αυτό. Ελπίζω να βοηθήσω κάποιον εκεί έξω που πονάει και σκέφτεται τρόπους για επανασυνδεση με κάποιον πρώην. *Θα ήθελα να προσθέσω ότι λόγο ηλικίας (17) και λόγο ότι αυτός ο άνθρωπος ηταν σοβαρη σχέση για εμενα (6,5 μήνες μπορεί να ακούγονται λίγοι αλλα ότι ένιωσα Και ακόμη νιώθω το ένιωσα πολυ έντονα) ολα αυτά που περασα τα βίωσα σε πολυ έντονο συναισθηματικό βαθμό και τα εφαγα στα μούτρα. Όποτε ότι Λέω το λέω και το νιώθω.*