ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και 9 μηνες εχω φυγει στο εξωτερικό, Ευρώπη. Λυπήθηκα τον εαυτό μου για την κατάσταση εδώ, λυπήθηκα τα πτυχία μου, τους γονείς μου που δε δουλεύουν, τον άνθρωπό μου που δε δουλεύει επίσης τα τελευταία 2 χρόνια. Και πήγα να δουλέψω σε ένα κάτεργο πολυτελείας με αρκετά λεφτά, όνειρο της μισής κοινότητας επιστημόνων. Έχω λιώσει εδώ στη δουλειά, το νευρικό μου σύστημα είναι σε κακά χάλια, γυρνάω σπίτι και κλαίω. Φοβάμαι να μη χάσω όμως αυτή τη δουλειά γιατί δεν έχω τίποτα να κάνω πίσω στην Ελλάδα και κάπως πρέπει να συντηρήσω και άλλους 2 ανθρώπους εκεί. Δεν ξέρω τελικά τι είναι καλύτερο να κάνεις σε αυτή τη ζωή. Να είσαι με τους ανθρώπους σου και να πεινάτε παρέα, ή να αναζητήσεις σε άγνωστα μέρη ένα φράγκο παραπάνω για σένα και τους ανθρώπους που άφησες πίσω.. Και παράδεισοι δεν υπάρχουν πουθενά, παρά μόνο εκεί που νιώθουμε εμείς ελεύθεροι. Η μάνα μου έλεγε ότι ελευθερία είναι να έχεις χρήματα γιατί τότε δε χρειάζεται να ανέχεσαι κανέναν και τίποτα, αλλά παντού οι άνθρωποι ζουν με την ανασφάλεια του ότι μπορεί να χάσουν τη δουλειά τους. Για να μη μιλήσουμε για ανθρώπινες σχέσεις στο εξωτερικό.. Ειλικρινά δεν ξέρω.. Τουλάχιστον θα χω λεφτά να πληρώνω τους ψυχολόγους όταν γυρίσω Ελλάδα..