ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι με τον συντροφο μου 4 χρονια. Τον αγαπαω,τον λατρευω,τον νοιαζομαι. Αλλα πλεον νομιζω πιο πολυ τον βλεπω σαν φιλο μου,παρα σαν "το αγορι μου". Δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μου μακρυα του γιατι ειλικρινα νιωθω απιστευτα μεγαλη αγαπη γι αυτον. Απο την αλλη ομως εχω γνωρισει καποιον στην καινουρια μου δουλεια,που μου αρεσει παρα πολυ και με φλερταρει κι εγω προσπαθω να του μιλαω οσο λογοτερο γινεται ακριβως επειδη μου αρεσει κι εμενα και δε θελω να δωσω παραπανω δικαιωματα. Νιωθω λες και ειμαι στο λυκειο και ριχνω ματιες στο διαλειμμα στον κρυφο μου ερωτα. Δεν εχω κανει τιποτα μαζι του,ουτε ποτε θα προδιδα το συντροφο μου κι αυτο που εχουμε,ουτε να πληγωθουμε θελω,ουτε να τον χασω. Αλλα και μονο που μου αρεσει ο αλλος και μονο που τον σκεφτομαι και χαμογελαω σα χαζη νιωθω απαισια. Νιωθω ο χειροτερος ανθρωπος του κοσμου.