ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρονων.Χθες είδα ένα βιντεάκι που είχαμε φτιάξει στο δημοτικό όπου μιλούσαν όλα τα παιδιά για τους φίλους τους.Κανένας δεν με ανέφερε στη λίστα με τους φίλους του και όταν ήρθε η σειρά μου να πω κάποιον ενιωσα πολύ ασχημα.Στο Δημοτικό ήμουν πάρα πολύ περίεργη ,έβγαζα συνέχεια τη γλώσσα μου έξω με αηδιαστικό τρόπο χωρίς να το καταλαβαίνω , ήμουν υπερκινητική και ήθελα συνέχεια να τραβάω την προσοχή ,ακόμα και με κακο τρόπο. Όταν μεγάλωσα κατάλαβα πόσο αηδιαστική ημουνα τότε και μου έμεινε τραύμα όλο αυτό.Σήμερα έχω σοβαρό πρόβλημα με την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση μου ,σε σημείο που δεν θέλω να βλέπω κανέναν.Πιστεύω ότι είμαι άρρωστη (ψυχικά) και γι'αυτό δεν με προσεγγίζει και ποτέ κανένας.Έχω σκεφτεί πολλές φορές να τελειώσω τη ζωή μου αλλά δεν το κάνω για τη μητέρα μου.Πως μπορώ να συνεχίσω να ζω;;;;ps ευχαριστώ πάρα πολύ όσους αφιέρωσαν χρόνο για να το διαβάσουν