ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μια μέρα πριν αρκετά χρόνια, καθόμουν στο κυλικείο της Πανεπιστημιακής Λέσχης, επί της οδού Ιπποκράτους 15 στην Αθήνα. Κοίταζα έξω από το παράθυρο και το μάτι μου έπεσε στην εξής σκηνή: Ένα περιστέρι, είχε αρπάξει από τον σβέρκο ένα άλλο, μικρό περιστεράκι και προσπαθούσε να το κάνει να πετάξει. Το μικρό περιστεράκι δεν τα κατάφερνε και έτρεχε φοβισμένο. Και όσο εκείνο προσπαθούσε να αποφύγει την... ''πτήση'', τόσο το μεγάλο περιστέρι το κυνηγούσε και το άρπαζε ξανά και ξανά από τον σβέρκο, προσπαθώντας να το κάνει να πετάξει...Μετά από πολλή προσπάθεια, ώ του θαύματος, το μικρό περιστεράκι άνοιξε τα φτερά του και μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες, τελικώς και λόγω της συνεχούς επιμονής του μεγάλου περιστεριού, κατάφερε να πετάξει και να φύγει μακριά, με τελικό αποτέλεσμα να χαθεί κάπου στον ορίζοντα του απέραντου ουρανού, χωρίς το άλλο περιστέρι να το ακολουθήσει!!!Κάπως έτσι πρέπει να κάνουν και οι γονείς με τα παιδιά τους. Να τα παροτρύνουν να φύγουν μακριά! Να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν ψηλά και να μην τα θέλουν δεμένα πάνω τους. Ο γονέας οφείλει να δώσει στο παιδί του τις σωστές αρχές και αξίες και εν συνεχεία, όχι μόνο να μην το εμποδίσει, αλλά αντιθέτως, ΟΦΕΙΛΕΙ να το αφήσει παντελώς ελεύθερο να κάνει ό,τι εκείνο επιθυμεί, να πραγματώσει τα ΔΙΚΑ ΤΟΥ όνειρα και όχι τα όνειρα των γονέων του...Κανείς δεν χάνεται. Αυτό το έχει αποδειχθεί με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο. Είναι αξίωμα. Τέλος. Αφήστε τα παιδιά σας να πετάξουν. Μην τα περιορίζετε. Μην τους φτιάχνετε μια ζωή όπως εσείς την θέλετε, μην τους πετάτε στα μάτια την ''χρυσόσκονη'' της οικονομικής ενίσχυσης, μόνο και μόνο για να τα έχετε αργότερα του χεριού σας. Μην τους δημιουργείτε ''υποχρεώσεις'' και μην τα φορτώνετε με τα ''βάρη'' σας, μόνο και μόνο για να τα έχετε κοντά σας, ούτε να τα πιέζετε συναισθηματικά με ''διλήμματα'' του στυλ: ''μα που θα πας, η οικογένειά σου σε χρειάζεται'' και ''εμείς οι γονείς σου τα τακτοποιήσαμε έτσι, ούτως ώστε να ζούμε όλοι μαζί'' κλπ. Τα παιδιά σας τα ρωτήσατε αν θέλουν να ζουν μαζί σας;;; Και κάπου εκεί πολλά παιδία, εξ αιτίας των περιορισμών που οι γονείς τους τους επιβάλλουν, τα μαζεύουν και φεύγουν και πάνε και ζούμε σε γκαρσονιέρες 20 τ.μ. και σε ημιυπόγεια και φυτοζωούν με 3-4 κατοστάρικα τον μήνα, μόνο και μόνο για να έχουν το προφανές: ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ. Και ξέρετε κάτι; Πολύ καλά κάνουν...Τόσο απλά...Και μπράβο τους...Και αλίμονο από τα παιδιά τα οποία δεν το τολμούν όλο αυτό...Γίνονται δυστυχισμένα, μιας και δεν μπορούν να ζήσουν την ζωή τους όπως την θέλουν...Και φυσικά για όλα αυτά φταίνε οι γονείς και κανένας άλλος...