ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας. Ήρθε στιγμή να σας διηγηθώ και την δική μου ιστορία, ώστε να ξεμπλέξω το χάος από το μυαλό μου.Μια φορά και έναν καιρό... Μπούρδες! Λοιπόν, ήμασταν μαζί ενάμιση χρόνο. Είχαμε μία όμορφη σχέση, ιδίως στο συναισθηματικό δέσιμο ήμασταν το "κάτι άλλο". Παρόλα αυτά, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες περί χαρακτήρων κλπ, γενικά υπήρξαμε δύο διαφορετικοί κόσμοι (ναι ναι, η δεσποινίς κουλτούρα με τα θέατρα και τα headbangings στα φεστιβάλ, και ο κύριος παίζω φιφα, πάω γήπεδο και ακούω Χαρούλη κ.λπ). Εν ολίγοις, αν του έλεγες για τον Ίψεν, νόμιζε ότι είναι απορρυπαντικο πιάτων, ενώ αν μου έλεγες σέντρα, θα σου έλεγα κάτι για παϊδάκια... Παρόλα αυτά, μου έκανε δώρο γενεθλίων την συναυλία των IRON MAIDEN στη Μαλακασα, δίχως να το γνωρίζω. Και καπάκια φύγαμε για τριήμερο camping. Anyway, γούσταρα που ήταν από άλλο πλανήτη, γιατί ήταν και γαμω τα τυπάκια και γιατί ήταν ψυχάρα. Εγώ 22 φοιτηταριό, εκείνος 27 με παρατημένη σχολή π.Χ. και εργαζόμενος. Ήταν εγωιστής που και που (όπως και'γω γκουχ γκουχ). Είχαμε ΦΟΥΛ χημεία σαν άνθρωποι. Και αυτό με κέρδισε. Ήταν διαφορετικός ως προς την συμπεριφορά του απέναντι μου... Έτυχε να μένουμε σε διπλανές πολυκατοικίες. Πιο γείτονες, πεθαίνεις. Όπως καταλαβαίνετε, κοιμόμασταν τα βράδια μαζί σε καθημερινή βάση, ήμασταν δεμένοι όσο δεν πάει, ο έρωτας και το πάθος ξεχείλιζαν από τα μπατζάκια μας, η αγάπη έμοιαζε σα να συμπλήρωνε ο ένας τον άλλον...Δυστυχώς όμως, είχαμε 2 "ακραίους" καβγάδες συνολικά, οι οποίοι έφεραν τα πάνω κάτω... Ήμασταν οξύθυμοι και οι δύο, και ορισμένες φορές χάναμε την μπάλα. Όντας συναισθηματικός τύπος εγώ, φρίκαρα περισσότερο. Να σημειωθεί, ότι διαχειρίστηκα λάθος και εγώ τις καταστάσεις, διότι είχα μέσα μου γραμμένες ανασφάλειες, από την πρώην τοξική μου σχέση (τον μέγιστο ψυχάκια... Λυπάμαι γιαυτό, αλλά ο πρώην μου είχε διπολική διαταραχή εν αγνοία μου και αυτό μου κόστισε ακριβά. Γενικά απορώ πως δε με σκότωσε μπρρρ. Υπήρξε απιστία και κακοποίηση κάθε μορφής εκ μέρους του, και αυτός που αγαπάω σήμερα, με έσωσε από τον psycho killer). Anyway, μην μακρυγορω, το ξεπεράσαμε αυτό το κεφάλαιο. Αλλά άνθρωπος είμαι, νιώθετε το τίμημα να αναβιώνω, ορισμένες φορές, κακές αναμνήσεις;;; Ευχαριστώ. Στη συνέχεια της ιστορίας, μου έσκασαν τρελά ψυχοσωματικα. Έπεσα σε θλίψη από στρες, άγχος κλπ και έπαθα δυσκαταποσία (ούτε στον εχθρό μου). Για 6 μήνες ζούσα με γιαούρτια και κρίσεις πανικού (ποιος; ΕΓΩ! Το τυπάκι που δεν υπολόγιζε τίποτε στο διάβα του... Αυτό ερωτεύτηκε ο άλλος εξάλλου πάνω μου... Και την κλασική του ατάκα "το καλό και ντόμπρο κορίτσι"). Αφού σαν tip, σας περιέγραψα και το παραπάνω πλαίσιο της κατάστασης, συνεχίζω για το θέμα που με καίει.Στην σχέση αυτή, ένιωθα ελεύθερη. Τον αγαπούσα, τον αγαπώ και θα τον αγαπάω στους αιώνες των αιώνων, σαν άνθρωπο. Ο έρωτας είναι άλλο κομμάτι. Νιώθω σαν έφηβο κοριτσάκι. Έρωτας;;;; Αααχχ Ο έρωτας.... Γούσταρα να τον φροντίζω, να τον προσέχω, κάναμε χάδια, βλέπαμε ταινίες με junk food αηδίες, μιλούσαμε, ο ένας μάθαινε από τον άλλον, ήμουν κάθε μέρα η "μικρή" του. Έτσι συνήθιζε να με αποκαλεί... Αγαπούσα τα πάντα πάνω του και μέσα του. Κάθε σπιθαμή του κορμιού του, το έξυπνο χιούμορ του, την ανοργανωσιά του, ήταν ένας αιώνιος έφηβος που γούσταρες να κοιτάς και να χαίρεσαι (ναι, ήμουν η σοβαρή της σχέσης για ισορροπία χάχα). Η σχέση μας είχε προοπτικές, το πηγαίναμε για συγκατοίκηση (έχει φάει και αυτός πολύ σκατο από γκόμενές. Στο μυαλό του ήμουν η μικρή σωτηρία, το κορίτσι που τον ηρεμουσε από όλες τις κ@ργι0λες που συναναστραφηκε). Όλοι οι φίλοι του, ειδικά οι γονείς του με θέλανε. Ειδικά ο πατέρας του, με είχε θεοποιήσει (ποιος ξέρει; Γούστα είναι αυτά). Ήμουν λες και με είχαν υιοθετήσει....Αν ξέφυγα από το θέμα, λυπάμαι, αλλά έχω πολλά μέσα μου και έχω την ανάγκη να τα επικοινωνήσω. Τον αγαπώ τόσο αγνά, που και ο έρωτας μου (είναι) ήταν πρωτόγνωρος. Με άγγιζε και μου σηκωνόταν η τρίχα κυριολεκτικά!!! Θα τον επέλεγα για σύντροφο μου, για εραστή μου, για παρέα μου, για άντρα μου μέχρι να σβήσει ο Ήλιος. Μέχρι να παγώσει η κόλαση.Η κόλαση όμως ήρθε για εμένα και πάγωσα εγώ!! Μετά τον δεύτερο και τελευταίο ακραίο καβγά (ήμασταν ΤΟΣΟ ηλιθιοι που βγήκαμε για κρασιά με φίλους, περάσαμε κουλ και στο τέλος μεθυσμένοι, ξεφύγαμε ??‍♀️), ο πατέρας μου δεν γούσταρε να ήμουν μαζί του, διότι τα ξανά βρήκαμε. Έκανα λοιπόν το σφάλμα (από φόβο; εγωισμό; νεύρα; Να του μεταφέρω επί λέξη το τι υποθηκε με τον πατέρα μου). Μεταξύ μας τώρα, δεν είχα ξεκαθαρίσει στο κεφάλι μου τι παίχτηκε, και έριχνα το φταίξιμο πάνω του, το βάρος των τύψεων, ενώ φταίγαμε 1000% και οι δύο). Προφανώς διατήρησα κρυφή σχέση από τον πατέρα μου, μην τρελαθούμε κιόλας!! Εντολές στην αγάπη, στον έρωτα και στις ζωές των άλλων; Σε πιο ουράνιο και τόξο;Περνάει λοιπόν ο καιρός, η συνήθεια να βγαίνουμε κρυφά προφανώς δε μας άρεσε ιδιαίτερα, γιατί ο ύπνος σε αυτή τη σχέση ήταν το ατού μας. Πουλούσαμε την ψυχή μας στον διάβολο να κοιμόμαστε αγκαλιά με μπερδεμένα πόδια, γυμνοί σε έναν άβολο καναπέ επί ενάμιση χρόνο. Μπαίνει ο Νοέμβριος και έρχεται η αρχή του κακού. Βγαίνουμε για ποτό, πάμε σπίτι του και εκεί που ήμασταν στα ιδιαίτερα μας, του δαγκωνω με δύναμη την γλώσσα κατά λάθος (τον σακάτεψα τον άνθρωπο) και αντανακλαστικά με αγγίζει στον λαιμό σαν κίνηση (όχι δε με έπιασε με σκοπό κάτι βίαιο ή ανήθικο. Ούτε που με ακούμπησε. Απλά ήταν απότομο και τρόμαξα, γιατί είχα αφαιρεθεί να τον φιλαω. Εγώ μπορεί να πέταγα την γκόμενα και από το κρεββάτι ??‍♀️)... Μέσα σε οοοολα αυτά, δεν είχα πάρει πρέφα και τι έγινε, φρίκαρα τόσο που έβαλα τα κλαματα. Δεν γνώριζα πως να το διαχειριστώ και επικράτησε η σιωπή των αμνών. Πάνω στην αναμπουμπούλα μου, επέλεξα να ντυθώ μες στο χάραμα και να γίνω μπουχος. Ήθελα να αράξω μόνη με τις σκέψεις μου. Και όλα γιατί;;; Γιατί το τελευταίο στιγμιότυπο με τον πρώην μου, ήταν να με αρπάζει από τον λαιμό, κολλημένη στον τοίχο και να με πνίγει κυριολεκτικά...!! Και άθελά μου πρόβαλα την εικόνα αυτή, στον άνθρωπο που καίγομαι.... Γι αυτό έφυγα....... Ε, την επόμενη μέρα μου έστειλε μήνυμα: "Συγγνώμη για ότι έγινε εχθές απλά εκείνη την ώρα ένιωσα πολύ άσχημα...Ελπίζω να είσαι καλά... Σ'αγαπώ πολύ"....Εγώ η ιδιοφυΐα που λέτε, η καταραμένη από τις κακές εμπειρίες, είχα τόσο ΘΥΜΌ (με τον εαυτό μου λογικά) που δεν ήθελα να του απαντήσω. Τον άφησα έτσι μία ολόκληρη ημέρα. Την επόμενη ημέρα το ξεμερωμα, τον ρώτησα εάν σκεφτόταν να χωρίσουμε. Απάντησε κάτι του στυλ "ότι κι αν είναι θα μάθεις από κοντά, καλύτερα να μην συναντηθούμε σύντομα, δεν έγινε κάτι σοβαρό, μην ξενερώνεις με τις φάσεις μας κ.λπ". Δυστυχώς τα έβαψα μαύρα, έγινα φορτικη λόγω αυθόρμητων συναισθήματων και αποριών, πολύ περιληπτικά τώρα, 2 εβδομάδες κόντεψα να αγιάσω από το κλάμα, μου κόπηκε πάλι το φαγητό, αλκοόλ, τσιγάρα, αϋπνίες," νεκρή " στο κρεββάτι 24/7. Ωστόσο, είχαμε επαφές, μιλάγαμε, αλλά δυστυχώς όταν δρω με συναίσθημα και όχι με λογική, στέλνω, κάνω, ρανω... Λογικά τον πίεσα... Παρόλα αυτά, ήθελε να βρεθούμε κάποια στιγμή. Είχα φοβηθεί ότι μου έλεγε ψέματα, γιαυτό φρίκαρα...Βγήκαμε λοιπόν μετά από 2 εβδομάδες. (Α, στο μεταξύ είχαμε βρεθεί για κάνα τέταρτο στη γειτονιά να μου πει ότι αποφάσισε μοοοονος του ότι χωρίσαμε, ότι με αγαπάει φουλ, δεν θέλει να με χάσει, με αγκάλιαζε, με φιλαγε στο κούτελο και με άφησε έτσι. Εγκεφαλικό). Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς τίποτα. Βγαίνουμε λοιπόν, καλοί μου αναγνώστες, να πάρω εξηγήσεις. Χωρίζουμε, εγώ δράμα, δεν κατάφερα να τα διαχειριστώ ΟΛΑ ΜΑΖΊ, συν η υγεία μου ήταν για ανακύκλωση. Μου ζήτησε να μείνουμε φίλοι. Σοκ. Ανένδοτος για μια ευκαιρία αλλαγής και ευημερίας. Πάνω στην συγκίνηση, τον αγκάλιασα σφιχτά και τον άρπαξα και το φίλησα... Ως δώρο αντίο του έδωσα μια ποιητική συλλογή μου, η οποία του ανήκει. Ο, τι έγραφα εκεί μέσα του ανήκαν. Είχε και αυτός δώρο όμως... Το ανοίγω σπίτι και είχε μέσα ένα κολιέ που μου είχε αγοράσει κάποτε, και δύο ραβασάκια μου α) "συγγνώμη" & β) "καλημέρα στα πιο όμορφα μάτια. Σαγαπαω". Στέλνω μήνυμα γιατί τα ραβασάκια μέσα;; ΤΥΧΑΊΑ απαντάει... Και ένα κατεβατό πόσο μαγαπαει...... Την επόμενη μέρα έστειλε Ηχητικό ότι άκουσε ένα τραγούδι μας στο ραδιόφωνο και έκλαιγε... Του είπα και γω αφού δε με θες μία, δε σε θέλω δέκα και να προσέχεις αυτό που αγαπάω, δηλαδή εσένα. Μετά από 30 μέρες, του έστειλα χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα. Καπάκια με παίρνει τηλέφωνο. ΉΤΑΝ ΤΌΣΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ που με άκουγε... Τα νέα μου, να του στέλνω έλεγε, να του τηλεφωνώ, ότι δίσταζε να μου στέλνει μήπως με ενοχλεί κλπ....THE END Παιδιά, τον θέλω διακαώς. Αν είχα μια ευχή, θα ζήταγα για ένα βράδυ να κοιμόμουν πλάι του, να του χαιδευα τα μαλλιά όλο το βράδυ και μετά ας "πέθαινα" γλυκά δίπλα του... ΒΟΉΘΕΙΑ:Α) πιστεύετε ότι όντως με είδε ξαφνικά φιλικά; Β) τον πίεσα; Έφυγε από ένταση και έβαλε το συναίσθημα πάνω από την λογική; Γ) Θέλει να μείνουμε φίλοι για επανασύνδεση ή να με ξεπεράσει;; Κόβω το κεφάλι μου ότι δεν μπορεί να μείνει φίλος μου... Δ) Δεν γουστάρω μία να προχωρήσω. Δεν παίζει. Πιστεύετε θα επιστρέψει; Έχω δώσει DEADLINE ένα χρονικό όριο... Να περιμένω μέχρι τότε;;Ε) Πιστεύετε ότι οριστικός ο χωρισμός; Αλλιώς δηλώνω διακοπή επαφών. Δεν είμαι έτοιμη για φιλίες. Είμαι ερωτευμένη προφανώς... Και αυτός είναι, θεωρώ ότι του στοίχισε και αυτουνού... Ζ) Δεν τον κυνηγάω ούτε με σφαίρες. Γιατί όσο και να λιώνω, σέβομαι την επιλογή του. Αλλά αν είναι να μη νιώθει κάτι, σκέφτομαι να φύγω για Ισπανία. Δε μπορώ να ζω δίπλα του. ΣΤ) Πως να τον προσεγγίσω; Αν έφυγε από τύψεις; Και δε στέλνει από εγωισμό; Να δώσω χρόνο; Παίζει να με κοροϊδεύει; Αυτό δεν το πιστεύω σε καμία περίπτωση... Κόβω τα χέρια μου ότι κάτι τον εμπόδισε... Υπήρχε μέλλον ρε guys, ήταν ΑΔΙΚΟ αυτό που επέλεξε... Υ. γ. : Έκανα δουλειά με τον εαυτό μου τόσο καιρό μόνη. Και χαίρομαι ΦΟΥΛ. Βρήκα ξανά επιτέλους τους ρυθμούς μου. Ήθελα και γω τον χρόνο μου... Αλλά τώρα; Πώς να κινηθώ; Ως φίλη; Ως αδιάφορη; Ως τι; Αξίζει να τον προσεγγίσω με τίμιους σκοπούς και ντόμπρα λόγια; Είναι ΠΟΛΥ νωρίς να είμαστε "φιλαράκια"...Υ. γ. : Όποιος ήρωας διάβασε τον πόνο μου, τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Όποιος με διαφωτίσει, τον ευχαριστώ δίπλα.Καλή Χρονιά και να αγαπάτε μάγκες!!! Να αγαπιεστε......