ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο θαυμάζω, η ακόμα και ζηλεύω με την καλή έννοια φυσικά τους ανθρώπους που έχουν την ζωή τους σε μία τάξη. Τους ανθρώπους που είτε στάθηκαν τυχεροί στη ζωή και τα βρηκαν όλα στρωμένα και είχαν μοναδικό πρόβλημα την ρουτίνα τους, είτε τους ανθρώπους που πάλεψαν για να τα καταφέρουν και εν τέλη πέτυχαν. Δυστυχώς δεν ανήκω σε καμία κατηγορία από τις δύο και υποθέτω πως και πολλοί άλλοι το ίδιο. Ώρες ώρες νευριαζω τόσο πολύ με τον ευατο μου, θέλω να βάλω τα κλάματα που έχω αυτόν τον ευατο. Δεν αντέχω τα όνειρα που κάνει τις νύχτες, γιατί δεν αντέχω να διαγράφονται όλα με το φως της ημέρας. Δεν αντέχω να κάνω σχέδια για να βελτιώσω τη ζωή μου και να εξελιχθώ, και όταν πάω να τα βάλω κάτω να δω αν βγαίνει να απελπιζομαι. Συνέχεια συνέχεια σκέφτομαι τη ζωή που θα ήθελα να ζω κάθε βράδυ και όχι αυτή που ζω, συνέχεια προσπαθώ να βρω λύσεις για να κάνω τα όνειρα μου πραγματικά, αλλά θες ο εαυτός μου θες η άδικη η κοινωνία δεν με αφήνουν. Και όλο λέω θα θα θα, θα τα καταφέρω λέω όπως όλες τις άλλες φορές που τα κατάφερα μόνη, αλλα όταν βλέπω πως δεν προσπαθώ αρκετά απελπιζομαι. Εγώ φταίω. Εγώ φταίω που δεν προσπαθώ αρκετά, εγώ φταίω που δεν κράτησα ούτε ένα ευρώ από την καλοκαιρινή μου δουλειά για να μπορώ τώρα να πάω στην πόλη που σπουδάζω και να αρχίσω τα μαθήματα μου, εγώ φταίω που ονειρεύομαι και την άλλη μέρα όταν τα σκέφτομαι κλαίω. Μα, θα τον ξεπεράσω κάποια στιγμή τον ευατο μου και θα αυτοπειθαρχησω. Γιατι αυτός είναι ο μοναδικός μου στόχος για το 2020, να ξεπεράσω το είναι μου,και ίσως τότε μόνο να μπορέσω να κάνω τα όνειρα μου αληθινά. Βαρέθηκα τη στασιμότητα. Ώρα να πάρουμε τα πάνω μας.