ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σπουδάζω στο 2ο έτος μακριά από την πόλη μου. Είμαι μόνος μου, δεν μιλάω με κανέναν χρόνια τώρα. (εκτός της μητέρας μου) Συμβαίνει το εξής. Χρησιμοποιώ συχνά το λεωφορείο , κάνω πολλές βόλτες, πηγαίνω σε καφετέριες για να διαβάσω και όποτε συναντάω παρέες ή παιδιά της ηλικίας μου με κοπέλες νιώθω πολύ στεναχωρημένος γιατί θέλω και εγώ να βρίσκομαι στην θέση τους.Αλλά έχω συνειδητοποιήσει πως ουσιαστικά είμαι μόνος από επιλογή. Αρκετοί στην σχολή μου μου μιλάνε πρώτοι που με βοηθάει δεν μιλάω συνήθως πρώτος είμαι λίγο κλειστός χαρακτήρας και αγχώνομαι. Δηλαδή ξέρω πως μπορώ να βρω παρέα άμα θέλω απλά πρέπει να αρχίσω να μιλάω μάλλον, δεν γίνεται να με κυνηγάνε οι άλλοι πάντα. Όμως, όταν τυχαίνει και βρίσκομαι με μερικά άτομα στην σχολή μου αισθάνομαι πως βαριέμαι και πως θα προτιμούσα να είμαι μόνος μου. Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου αυτά που συζητάνε... τα συνηθισμένα λένε ό,τι θα έλεγε και ο οποισδήποτε στην ηλικία μας για κοπέλες εξόδους για τα διαβάσματά μας... βρίσκω πολύ ανούσιες όλες αυτές τις συζητήσεις και βαριέμαι απίστευτα.. το παθαίνω από το γυμνάσιο αυτό. Μου αρέσει πολύ κάποια που με κοιτάζει συνεχώς και κάθε φορά που μιλάμε νιώθω σαν στο σπίτι μου ενώ δεν την γνωρίζω καθόλου την κοπέλα. Την λατρεύω απλά αλήθεια αλλά έχω πετάξει όλες τις ευκαιρίες μου στα σκουπίδια επειδή νιώθω σαν να έχω κατάθλιψη και σαν να μην με ενδιαφέρει κανείς και τίποτα πια ενώ πραγματικά ψοφάω να της μιλήσω. Είναι σαν να φάσκω και να αντιφάσκω αφού βαριέμαι τους άλλους τότε γιατί όταν βλέπω φίλους έξω με πιάνει μελαγχολία? Συγχωρέστε με για τίποτα ασυναρτησίες είμαι μεθυσμένος αυτήν τη στιγμή .