ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα βγήκαμε με φιλικό μας ζευγάρι όπου και οι δύο ήταν συμφοιτητές & φίλοι του άντρα μου. Ζουν σε άλλη πόλη της Ελλάδας και ήρθαν στις γιορτές στα μέρη μας για βόλτα και να βρεθούμε. Τυγχάνει και οι 2 να έχουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ λεφτά. Έχουν δημιουργήσει δικές τους δουλειές και πάνε πολύ καλά επειδή βοήθησαν οι συνθήκες όταν έτυχε να ξεκινούν επαγγελματικά. Ο άντρας μου επίσης εργάζεται, είναι σε μια θέση όπου δεν είναι μόνιμος αλλά αμείβεται τόσο ώστε να μην μας λείπουν τα βασικά. Εγώ είμαι άνεργη κυρίως λόγω του ότι το αντικείμενο που σπούδασα έχει μπλοκάρει για τα καλά στη χώρα που ζούμε, αν και πάλεψα πολύ να βρω έστω μια ημιαπασχόληση αξιοπρεπή στην πόλη μας, πράγμα όμως΄που δεν είναι καθόλου εύκολο. Γενικά να μην τα πολυλογώ ζούμε με εισόδημα που είναι το 1/20 αυτού που έχουν οι φίλοι μας. Στην υπόλοιπη παρέα από συμφοιτητές οι περισσότεροι είναι στα ίδια επίπεδα με εμάς πάνω κάτω.Σαφώς οι φίλοι μας προσπαθούν να μην προκαλούν. Όμως επειδή δεν θέλω να στενοχωρήσω τον άντρα μου και κάπου θέλω να μοιραστώ το παράπονό μου. Η φίλη μας με ρώτησε πως περνάω την ημέρα μου και της απάντησα κάνοντας δουλειές του σπιτιού και με διάβασμα, μουσική, κλπ. Αισθάνθηκα όμως άσχημα. Που έχω φτάσει 32 και δεν βοηθούν καθόλου οι συνθήκες να ζήσω κι εγώ τόση άνεση όση μια μέρα απλά να δω κάτι που θα μου αρέσει και να το πάρω δίχως να σκεφτώ κόστος κλπ με αξία το πολύ 60-70 ευρώ. Δεν μιλώ για πανάκριβες ανέσεις. Κουράστηκα όμως να κυνηγάω να βρω ένα μπλουζάκι με 5 ευρώ, κουράστηκα τα παπούτσια μου να έχουν τρυπήσει και με τις βροχές να μπάζουν νερά αλλά να περιμένω τις εκπτώσεις για να πάρω καινούρια, κουράστηκα να ντρέπομαι να ζητήσω από τον άντρα μου ( ο οποίος ποτέ δεν μου αρνήθηκε τίποτα ακόμη κι αν είναι να στερηθεί ο ίδιος κάτι, απλά εγώ από σεβασμό στον καθημερινό του κόπο αλλά και επειδή δεν βγαίνουμε ξοδεύω μόνο για πολύ βασικά). Κουράστηκα με αυτή την κατάσταση...να μην μπορώ να δουλέψω, να δημιουργήσω μέσα από τη δουλειά μου...να μην έχω το παραμικρο κεφάλαιο να κάνω κάτι μόνη μου...κουράστηκα να πλένω πιάτα και να σφουγγαρίζω, ακόμη κι αν ο άντρας μου με αγάπη και σεβασμό μου λέει πως η δουλειά που κάνω δηλ. που κρατάω το σπίτι μας είναι η πιο σπουδαία δουλειά που υπάρχει...Δεν λέω...δόξα τω Θεώ την υγεία μας την έχουμε...αλλά δεν είχα αυτά τα όνειρα όταν σπούδαζα... δεν ήθελα να είμαι άνεργη...και να ντρέπομαι να απαντήσω στην ερώτηση ''εσύ καλή μου με τι ασχολείσαι;''Ντρέπομαι ναι...που είμαι άνεργη...δεν είμαι χαζή...ούτε ανεύθυνη, ούτε αφιλότιμη...ήθελα κι εγώ να δουλεύω, να μπορώ να κάνω ένα δώρο στον άντρα μου που αγαπώ τόσο πολύ...κι όχι να του φτιάχνω μόνο ένα κέικ για τη γιορτή του...Απλά βλέπεις άτομα που κυκλοφορούν ντυμένα με χιλιάδες ευρώ πάνω τους (YSL, DSQUARED, LV, Chanel) και λες θα ήμουν ικανοποιημένη έστω με ένα παλτουδάκι από γνωστη οικονομική αλυσίδα... το οποίο δεν μπορείς να αγοράσεις ούτε στις εκπτώσεις και ψωνίζεις από κινέζικα για να έχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς του μήνα...Είναι όμως αυτό το ''τι κάνω στη ζωή μου''...Ενώ ξέρεις πως δεν έχεις γεννηθεί για να είσαι μόνο νοικοκυρά...πως πάντα θα είσαι και αυτό, αλλά δεν θες να είσαι ΜΟΝΟ αυτό...Ήταν και μια γυναίκα φίλου μας που δεν ήρθε σε αυτή τη βόλτα, επειδή είναι επίσης άνεργη και επειδή την ξέρω καλά, δεν ήθελε να μπει σε διαδικασία ανάλογων σκέψεων...Την κατανοώ...Δεν ξέρω...Αυτές τις σκέψεις είχα...Κι ήθελα κάπου να τα πω.Ήδη νιώθω καλύτερα.Τελοσπάντων...Δόξα τω Θεώ και πάλι να λέμε.Τουλάχιστον...έχουμε άφθονη αγάπη και γι'αυτό δεν τίθεται, ούτε θα τεθεί θέμα.