ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει αρκετοί μήνες μετά από το τέλος μιας μακροχρόνιας σχέσης κι ενώ κάνω ολα όσα πρέπει (δεν την ακολουθώ στα social media, την εχω μπλοκάρει για να μην μαθαίνω πράγματα και να ξεκολλήσω, έχω απομακρυνθεί από οτιδήποτε θα μπορούσε να μας φέρει σε επικοινωνία, υπενθυμίζω στον εαυτό μου τα αρνητικά για να μην ωραίοποιώ το παρελθόν κλπ) εξακολουθω να μην είμαι καλά και να μην έχω προχωρήσει, έστω όσο θα έπρεπε ως τωρα. Αντιλαμβάνομαι πως ο καθένας μας οφείλει να κανει ότι καλύτερο για τον εαυτό του και δεν τη κατηγορώ για το ότι ήθελε αλλά ή περισσότερα πραγματα στη ζωή της αλλά όσα έμαθα και άκουσα στο τέλος ακύρωσαν όλη μας τη σχέση αλλά κι εμένα σαν άνθρωπο. Άκουσα πολλά, απάντησα σε ελάχιστα, προσπαθώντας να μη βρίσω αλλά και να μη αφήσω να βγουν διάφορα στην επιφάνεια που θα την έκαναν να πληγωθει, το μετάνιωσα αλλά και πάλι το ίδιο θα έκανα, δυστυχως δεν μπορώ να αλλάξω το πως νιώθω για εκείνη, δεν θα μπορούσα ποτέ να της μιλήσω άσχημα, ακόμη κι αν το θέλω. Δεν το παίζω Άγιος, αλλωστε για να ήταν τοσο επιθετική στο τέλος, σχεδόν αγνώριστη σίγουρα ήμουν απαίσιος σαν σύντροφος και ισως να ήταν άδικο και για εκείνη που έκοψα κάθε γέφυρα επικοινωνίας όμως δεν μπορώ να της μιλήσω ή να απαντήσω όπως θα έκανα με οποία-όποιον άλλο. Δεν μπορώ να το κουβεντιασω περισσότερο με τους φίλους μου, τους οποίους λατρεύω και πάντοτε θα αγαπώ και θα ευγνώμονω που τους έχω στη ζωή μου καθώς έχουν περάσει αρκετοί μήνες και θα ήταν πραγματικά εγωιστικό και άδικο να εξακολουθώ να ζητάω να με ακούσουν, αλλωστε κι εκείνοι έχουν τα δικά τους, μπορεί και χειρότερα αν κάποιος τα δει πιο ψυχραιμα. Και τι άλλο να πει κανείς; Τα ίδια; Ποιο το νοημα; Θα ήθελα να πιστέψω ότι τα πράγματα θα φτιάξουν αλλά όλες οι ημέρες δείχνουν δύσκολες, δεν βγαίνουν εύκολα, πολλές φορές στο όριο. Πραγματικά οριακά. Θα μου πείτε -"βγαίνουν άρα μη κλαψουριζεις μαλακάκο, δεν πέθανε κανένας" και ισως έχετε δίκιο κι απλως να είμαι ένας ακόμη κλασικός εγωιστής που σκέφτεται μονάχα τη πάρτη του. Μπορεί, αλλά δεν μπορώ να με αλλάξω, μακάρι να ήμουν διαφορετικός και σε αυτό. Δεν ξέρω πως να προχωρήσω πια, δεν υπάρχει κάτι να πατήσω ή να ελπίζω και να θέλω να συμβεί, αν και θα έπρεπε γιατί όπως οι περισσότεροι και περισσότερες μας ζοριζομαι αρκετά και οικονομικά αλλα οσα θα έπρεπε να βοηθούν (δουλειά, ασχολιες, ποτά, γνωριμίες και λοιπά) γίνονται απλως μηχανικά, για να γίνουν, γιατί πρέπει να γίνουν.Δεν ξέρω γιατί τα γράφω, ψάχνω το αυτί σας ή το δικό μου πάλι; Στην ηλικία που είμαι θα έπρεπε να έχω βρει ήδη τις απαντήσεις, τουλάχιστον σε όλο αυτό που μοιάζει τοσο κοινότυπο, αλλωστε είναι, όμως είναι το γαμημενο απέναντι μου σε οτιδήποτε κι αν κάνω, κάθε στιγμή, από το πρώτο λεπτό της ημέρας μέχρι το τέλος της