ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

14 μέρες χωρίς εσένα.Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη τίποτα. Αρνούμαι. Το γιατί με βασανίζει. Τόσο νέα, τόσο άδικα. Δε σε χάρηκα μαμά μου.Θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο να σου πω τα νέα μου, χτυπάει το τηλέφωνο σου και περιμένω να το σηκώσεις. Κοιτάω τα πράγματα σου, την κουζίνα σου, όλα τακτοποιήμενα και οργανωμένα. Το παράπονο σου ήταν πως ήμουν ακατάστατη. Ναι είμαι μαμά, ούτε πρόκειται να γίνω ποτέ σαν κι εσένα.Σκέφτομαι που έπλενες τα πιάτα σε πείραζα, τα μεσημέρια που τρώγαμε μαζί, που μας έλεγες αστεία και χορεύαμε. Θυμάμαι που με πήγαινες σχολείο, και κάθε πρωί γκρινιάζες που αργούσα. Τώρα στη σχολή που μας φώναζες να διαβάσουμε.. Το χάδι σου, τα φιλιά σου, το άγγιγμα σου, ό,τι πιο όμορφο. Η αγκαλιά σου, το καταφύγιο μου. Άραγε ήμουν καλό παιδί; Ήσουν περήφανη για τις κόρες σου; Σου είπα αρκετές φορές σε αγαπώ; Και τώρα μανούλα μου, πως συνεχίζουμε; Μου λείπεις και θα μου λείπεις για πάντα. Τουλάχιστον εύχομαι να βλέπεις από κάπου ψηλά και να μας προσέχεις. Σε αγαπώ τόσο πολύ. Τώρα όμως δεν πονάς.. Λυτρώθηκες..