ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχεις ερωτευτεί ποτέ στη ζωή σου φωνή? Αυτή η συγκεκριμένη χροιά, που χτυπάει στα αυτιά σου και νιώθεις να ανατριχιάζει όλο σου το κορμί. Που λιώνεις με μία μόνο λέξη. Αυτή η φωνή που θα μπορούσες να έχεις ηχογραφημένη και να την ακούς ξανά και ξανά.Κάπως έτσι την πάτησα εγώ μαζί σου κι η μεγαλύτερή μου ηδονή έγινε το να σε ακούω απλώς να μου μιλάς. Ανέκαθεν στη ζωή μου υπήρξα εγκεφαλικός τύπος. Ποτέ δε μου αρκούσε η επιφάνεια. Έψαχνα πάντοτε το κάτι παραπάνω.Στην περίπτωσή σου ήταν ξεκάθαρο το τι ήταν αυτό που θα έκανε τους δικούς μου παλμούς να τινάζονται στα ύψη και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Άθελά μου κλείνω τα μάτια και γυρνάω τον χρόνο πίσω. Καλοκαίρι. Όταν το κινητό μου χτύπησε για πρώτη φορά, καθώς έβλεπα το όνομά σου γραμμένο στην οθόνη. Ένα επιτηδευμένο βήξιμο ακολούθησε πριν το σηκώσω, καθώς στραβοκατάπινα και προσπαθούσα να φτιάξω τη φωνή μου με σκοπό να ακουστώ λίγο πιο γλυκιά.Και τότε ήταν που άκουσα αυτό το «Καλησπέρα σας δεσποινίς» για πρώτη φορά κι ένα τεράστιο χαμόγελο ξεχείλισε απ’ το πρόσωπό μου.Κοιμήθηκα με ένα τόσο ηλίθιο χαμόγελο εκείνο το βράδυ. Ναι, το ομολογώ. Κι ακολούθησαν κι άλλα τηλεφωνήματα, κι άλλες συζητήσεις, κι άλλη δόση απ’ το ναρκωτικό μου, τη φωνή σου. !!!!!!!!Μέχρι που σε είδα. Γεμάτη άγχος, με τις παλάμες μου να έχουν ιδρώσει και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, ήρθε αυτό το «Χαίρεται» και τα έδιωξε όλα. Και τότε πάλι εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου κι εγώ για μια ακόμη φορά πήρα τη μορφή ενός μικρού κοριτσιού. Πάει καιρός από τότε που έχω να ακούσω τη φωνή σου. Η τελευταία μας συζήτηση δεν ήταν από τις καλύτερες μας και θα ήθελα αν γινόταν, να μπορούσα να τη διαγράψω από τη μνήμη μου! Χάθηκες, χάθηκα, δεν το κυνηγήσαμε, δεν υπήρξαν εξηγήσεις, δίχως αντίο. Σε είχα ερωτευτεί ήδη αλλά φοβόμουν να μη με πάρει το τσουνάμι. Βήμα στο βήμα, απομακρυνθήκαμε πολύ. Υπερίσχυσε ο εγωισμός μας! Εσύ άραγε με σκέφτεσαι ακόμη; Και τώρα δε σε βλέπω, δε σε ακούω. Τι τιμωρία; Δε σε ακούω!!!!!!!!