Συγγραφέας του άρθρου στον New Yorker που έχει τίτλο «Η επίθεση στα Εξάρχεια, ένα Αναρχικό Καταφύγιο στην Αθήνα», είναι η αρθρογράφος και εικαστικός Molly Crabapple (στην οποία ανήκουν και τα σκίτσα που εικονογραφούν το κομμάτι), που ξεκινά την αφήγησή της εστιάζοντας στην περίπτωση του Αφγανού Rafi, πρώην διερμηνέα για τον αμερικανικό στρατό, ο οποίος το 2015 ξεκίνησε την μεταναστευτική του οδύσσεια διασχίζοντας το Ιράν, την Τουρκία και το Αιγαίο πέλαγος για να βρεθεί τελικά φιλοξενούμενος στην κατάληψη της Σπύρου Τρικούπη στα Εξάρχεια, μέχρι την βίαιη εισβολή της αστυνομίας στο κτίριο, στα τέλη του περασμένου Αυγούστου.
Για τρία σχεδόν χρόνια ζούσε ανάμεσα σε ενενήντα άτομα από την Ερυθραία, το Ιράν, το Αφγανιστάν και το Κουρδιστάν, «σα να είμαστε μια μεγάλη οικογένεια», όπως δηλώνει. Λίγες μέρες μετά την απομάκρυνσή τους από τον χώρο, οδηγήθηκαν σε καταυλισμούς μεταναστών ανά την Ελλάδα.
Σήμερα, τα Εξάρχεια αποτελούν ένα αναρχικό προπύργιο γεμάτο γκραφίτι, έδρα καταλήψεων, καφέ, βιβλιοπωλείων και κοινωνικών κέντρων... Συγχρόνως, οι δρόμοι των Εξαρχείων, έχουν λειτουργήσει ως μια όαση για μετανάστες χωρίς έγγραφα. ― New Yorker
«Η κατάληψη της Σπύρου Τρικούπη ήταν η πρώτη στην οποία εισέβαλαν οι αστυνομικές δυνάμεις», αναφέρει το άρθρο. «Μέσα στους επόμενους δύο μήνες, έκλεισαν τουλάχιστον επτά ακόμα καταλήψεις στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες κάθε επιδρομή είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτά που περιγράφει ο Rafi: σπάσιμο της πόρτας πριν την αυγή, προτεταμένα όπλα, οικογένειες στριμωγμένες αγεληδόν σε λεωφορεία, με όσους δεν είχαν χαρτιά να προφυλακίζονται και όσους είχαν να στέλνονται σε μακρινούς καταυλισμούς».
Στη συνέχεια, σημειώνεται η διακηρυγμένη πρόθεση της κυβέρνησης αλλά και του νέου Δημάρχου της Αθήνας, να «καθαρίσει» την περιοχή καθώς και η απόφαση του κυρίου Μητσοτάκη να απελάσει δέκα χιλιάδες ανθρώπους μέχρι το τέλος του 2020. Όπως αναφέρει το άρθρο, «για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, η νέα κυβέρνηση ισοδυναμούσε με άμεση απειλή. 'Όταν ήρθε η Νέα Δημοκρατία στην εξουσία, στόχος έγινε το σπάσιμο της κοινότητας', μας λέει ο Rafi».
Ακολούθως, περιγράφεται η πλούσια ριζοσπαστική, αντιεξουσιαστική, ελευθεριακή ιστορία της περιοχής, από τα Δεκεμβριανά ως τις μέρες μας, και το άρθρο καταλήγει ως εξής:
«Σήμερα, τα Εξάρχεια αποτελούν ένα αναρχικό προπύργιο γεμάτο γκραφίτι, έδρα καταλήψεων, καφέ, βιβλιοπωλείων και κοινωνικών κέντρων... Συγχρόνως, οι δρόμοι των Εξαρχείων, έχουν λειτουργήσει ως μια όαση για μετανάστες χωρίς έγγραφα. Μετά την μαζική είσοδο προσφύγων το 2015, οι αναρχικοί συνεργάστηκαν με ακτιβιστές του μεταναστευτικού για να προσφέρουν στέγη σε πρόσφυγες όσο αυτοί περίμεναν τους παράνομους διακινητές για να τους οδηγήσουν στην γερμανική γη της επαγγελίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, χιλιάδες πρόσφυγες βρήκαν καταφύγιο σε καταλήψεις της περιοχής. Όπως μου είπε ο Walid, ένας Αφγανός χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα, «Τα Εξάρχεια είναι ένα σούπερ ωραίο μέρος. Για μένα είναι ένα ειρηνικό μέρος όπου νιώθω ότι δεν κινδυνεύω να συλληφθώ».
σχόλια