ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε με τον φίλο μου 5 μηνες μαζί.εγω είμαι 33 και εκείνος 45.Εκείνος ζει μονος του και εργάζεται στην Αθήνα εγώ ζω μαζί με τον αδερφό μου και εργάζομαι εκτός Αθηνών. οπότε περνάμε χρόνο μόνο το Σαββατοκύριακο λόγω απόστασης.πηγαινω πάντα εγώ σε εκείνον γιατί δεν έχω χώρο να τον φιλοξενήσω εκείνος δεν το ψήνει και ιδιαίτερα αν και μου έχει πει ότι δεν έρχεται γιατί δεν έχω χώρο δικό μου και ότι αν είναι να έρθει να μείνουμε σε ξενοδοχείο και από το να μπούμε σε αυτήν την διαδικασία επιλέγω να πηγαίνω εγώ.η αλήθεια είναι όμως ότι κουράστηκα πια γυρίζω κάθε Παρασκευή αργά και πτώμα από την δουλειά και εν συνεχεία κάνω 85 χιλιόμετρα να πάω να τον δω και άλλα τόσα την Δευτέρα στην επιστροφή.προσφατα λόγω της δικής μου κατάστασης (Έχω κ την μητέρα μου σπίτι προσωρινά λόγω κάποιων θεμάτων υγειας)του έκανα συζήτηση ότι ήρθε η ώρα να ψάξω για σπίτι να μείνω μόνη μου αλλά λόγω των οικονομικών μου θα στενευτω και δεν θα μπορώ να πηγαίνω συνέχεια οπότε μια ακόμα λύση αν και νωρίς θα ήταν ίσως να μέναμε μαζί και να βοηθούσα σε ότι μπορώ και εγώ...ενοίκιο, ψώνια κτλ.εκεινος έκανε σαν να μην το άκουσα καν .μου είπε ότι είμαστε λίγο μαζί και ότι θα γίνει αυτό άλλα να έχει περάσει κάνα 5 μόνο ακόμα και ως τότε να βρω να νοικιάσω και θα με βοηθάει Αυτός με το ενοίκιο (Φυσικά και δεν δεχτηκα κάτι τετοιο) εγώ να πω την αλήθεια ξενέρωσα. Δλδ τι θα άλλαζε αν μέναμε από τώρα? Η νομίζει ότι θα τον τυλιξω με αυτόν τον τρόπο? Εγώ είμαι πιεσμένη και αυτός με αγαπάει μόνο στα λόγια και οπότε του λέω ότι πιέζομαι το μόνο που λέει "Ε και τι να κάνεις πρέπει να φύγεις από το σπιτι..." αυτός θέλει να γίνουν όλα όπως τα θέλει εκείνος και οπότε τα θέλει εγώ πάλι βλέπω έναν άνθρωπο που ούτε με αγαπάει άλλα ούτε με νοιάζεται.στα εύκολα είμαστε όλοι καλοί στα δύσκολα όμως φαίνεται ο άνθρωπος.