Ένα βίντεο διάρκειας 30 δευτερολέπτων που τραβήχτηκε πριν από λίγες μέρες κατά τη διάρκεια πτήσης εσωτερικού στις ΗΠΑ και κατόπιν ανέβηκε στο Twitter, έγινε αστραπιαία σχεδόν viral, αναζωπυρώνοντας μια «αρχαία» διαμάχη: Είναι σωστό να «ξαπλώνουμε» την θέση μας στο αεροπλάνο, εγκλωβίζοντας το άτομο που κάθεται ακριβώς από πίσω και στερώντας του τον όλο και πιο περιορισμένο χώρο που παρέχουν οι αεροπορικές εταιρείες στους «πληβείους» της οικονομικής θέσης;
Στο βίντεο, απεικονίζεται ένας επιβάτης που κάθεται σε μια από αυτές τις τελευταίες θέσεις που δεν μπορούν να πάνε πίσω, να γρονθοκοπεί την «ξαπλωμένη» θέση της γυναίκας μπροστά του. Η εν λόγω γυναίκα, που τράβηξε και το βίντεο, ονομάζεται Γουέντι Γουίλιαμς και έγραψε στην ανάρτησή της στο Twitter: «Επέστρεφα από ένα συνέδριο εκπαιδευτικών. Ο άντρας που καθόταν πίσω μου στο αεροπλάνο μου ζήτησε με απότομο τρόπο να σηκώσω τη θέση μου για να φάει το γεύμα του. Το έκανα. Αργότερα, όταν είχε τελειώσει, την έριξα ξανά πίσω για να κοιμηθώ. Τότε ήταν που άρχισε να την κοπανάει με όλη του τη δύναμη...».
Μετά την δημοσιοποίηση του βίντεο, οι αντιδράσεις υπήρξαν καταιγιστικές και σχεδόν ισότιμα μοιρασμένες όσον αφορά στο ποιος έχει δίκιο τελικά σε μια τέτοια περίσταση.
Μετά την δημοσιοποίηση του βίντεο, οι αντιδράσεις υπήρξαν καταιγιστικές και σχεδόν ισότιμα μοιρασμένες όσον αφορά στο ποιος έχει δίκιο τελικά σε μια τέτοια περίσταση.
«Η κυρία είναι αναίσθητη και έχει εντελώς άδικο. Δεν έχει νόημα καμία συζήτηση».
«Αν δεν έπρεπε να γέρνουμε προς τα πίσω την πλάτη του καθίσματος, δεν θα υπήρχε αυτό το κουμπάκι στον βραχίονα της θέσης που σου το επιτρέπει».
«Οι άνθρωποι που πλαγιάζουν το κάθισμά τους στα αεροπλάνα ενώ βρίσκονται άνθρωποι από πίσω, είναι εγωιστικά κτήνη. Και μόνο αυτή η ενέργεια, αρκεί για να καταλάβεις τον χαρακτήρα τους».
«Το άτομο ρίχνει κλωτσιές και γροθιές στην πλάτη του καθίσματος της γυναίκας και ρωτάμε σοβαρά ποιος έχει δίκιο; Στην θέση της, θα είχα ζητήσει να συλληφθεί αμέσως μετά την προσγείωση».
Φυσικά, όπως και σε κάθε παρόμοια διένεξη, είναι εύκολο – αν είσαι έξω απ' αυτήν – να πεις ότι αυτή η άγρια «παρεξήγηση» θα μπορούσε να επιλυθεί με την επιστράτευση ψυχραιμίας, κατανόησης και διάθεσης επικοινωνίας και από τις δύο πλευρές. Το ότι υπάρχει η επιλογή στις περισσότερες θέσεις να «ξαπλώσει» κανείς την πλάτη της θέσης του/της, δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό να το κάνει, ειδικά αν το άτομο από πίσω δεν έχει κάθισμα με δυνατότητα ανάκλισης. Από την άλλη, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πάσχουν από προβλήματα στην πλάτη τους και η κλίση της θέσης προς τα πίσω είναι ο μόνος τρόπος να μην υποφέρουν στη διάρκεια μιας πτήσης.
Ο πραγματικός ένοχος της υπόθεσης όμως δεν είναι κάποιος από τους δύο επιβάτες αλλά οι ίδιες οι αεροπορικές εταιρείες, που, όπως κάθε άπληστη και αρπακτική καπιταλιστική βιομηχανία, εδώ και καιρό προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, εκμεταλλευόμενες και το τελευταίο χιλιοστό χώρου εις βάρος των πελατών τους που στριμώχνονται σαν σαρδέλες, μέσω μια διαδικασίας που αποκαλείται «συμπυκνοποίηση» (densification). Σύμφωνα με τις εταιρείες, ο περιορισμός του χώρου και οι μικρότερες θέσεις δεν συνιστούν ζήτημα σωματικής ασφάλειας των επιβατών.
Μπορεί να μην συνιστούν ευθέως ζήτημα σωματικής ασφάλειας, το ψυχολογικό βάρος όμως του εγκλωβισμού σε μια τόσο στριμωχτή θέση, είναι μεγάλο. Όπως δηλώνει ο Κρίστοφερ Έλιοτ, εκπρόσωπος καταναλωτή ταξιδιωτικών υπηρεσιών: «Οι άνθρωποι έχουν όλο και λιγότερο χώρο στις συρρικνωμένες αεροπορικές θέσεις τους με αποτέλεσμα να παθαίνουν νευρική κρίση την ώρα της πτήσης και να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Ο μόνος τρόπος να σταματήσουν αυτές οι διενέξεις εν πτήσει είναι να κατοχυρωθεί ένας μίνιμουμ χώρος για κάθε θέση».
Αν συμπεριλάβει κανείς σ' αυτές τις τραγικές συνθήκες που βιώνουν οι επιβάτες κατά την πτήση, και όλους τους υπόλοιπους εφιάλτες της σύγχρονης αεροπορικής εμπειρίας – την αύξηση των εισιτηρίων, το αυταρχικό θέατρο ελέγχου και ασφάλειας στις πύλες αναχώρησης, την κατάργηση όλων αυτών των μικρών και μεγάλων υπηρεσιών που κάποτε ήταν δεδομένες – δεν είναι καθόλου περίεργο που οι επιβάτες της οικονομικής θέσης καταλήγουν να προσπαθεί να πνίξει ο ένας τον άλλον.
Με στοιχεία από τον Guardian
σχόλια