ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλημέρα! Είναι η μόνη ώρα που μπορώ να σας γράψω άνετα, καθώς όλη μου η μέρα είναι γεμάτη. Λίγο το ξενύχτησα απόψε βέβαια. Συχνά πυκνά ξεκλεβω λίγο χρόνο και μπαίνω εδω, αλλά τις τελευταίες ημέρες έχω θορυβηθει εξαιρετικά πολύ από τον νέο ιό και προσπαθώ να συγκεντρώσω πληροφορίες που θα μας φανούν χρήσιμες. Συγκεκριμένα, πρώτα ο σύντροφος μου σαν μεταμόσχευμενος κι έπειτα εγώ σαν συνοδός - φροντιστης του είμαστε από αυτούς που πραγματικά έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε όλο αυτό που συμβαίνει. Σε άλλα νέα, η μεταμόσχευση έγινε, όπως σας είχα γράψει... Είναι σταθερά καλά κι ανεβαίνει μέρα με τη μέρα. Έχει βγει από το νοσοκομείο κάτι που είναι τρομερά ελπιδοφόρο και οι εξετάσεις του είναι αισιόδοξες! Έχει δυνάμεις, έχει καλή ψυχολογία... Είναι τρομερός, παιδιά. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Δύο κρίσιμοι μήνες έμειναν,θα περάσουν κι αυτοί ήρεμα και θα αρχίσουμε να μετράμε αντίστροφα. Σε άλλα νέα, δευτερεύοντα, εγώ δεν θα σας κρύψω πως αισθάνομαι εξαιρετικά καταβεβλημενη και σωματικά και ψυχικά. Μη έχοντας περιθώρια και για κάτι διαφορετικό, έχω δώσει την ψυχή και το σώμα μου για να αντιμετωπίσω ολοκληρωτικά την κατάσταση, αφού ουσιαστική βοήθεια δεν έλαβα από πουθενά. Αν εξαιρέσουμε τους προηγούμενους μήνες που ξημεροβραδιαζομουν στο νοσοκομείο, αυτόν τον τελευταίο μήνα τεντωθηκα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες...Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι είχε όρεξη να φάει. Το αρνητικό είναι ότι υπήρχαν φορές που ήθελα να βγω έξω και να κλάψω γοερά. Φοβόμουν... Ειδικά τα δεκάλεπτα που η κυκλοσπορινη του πείραζε το νευρικό σύστημα και χτυπιοταν, τιναζοταν, σηκωνόταν ανήσυχος, ξανακαθοταν, τεντωνοταν σαν εθισμένος που δεν πήρε τη δόση του. Μη μου μιλάς, άσε με, μου έλεγε, θα περάσει...Δεν του μιλούσα ρε παιδιά, κοίταζα το κινητό κάνοντας την ψύχραιμη κι έριχνα κλεφτές ματιές. Έλεγα μέσα μου πως θα περάσει και να σφίξω τα δόντια. Τα έσφιγγα και όντως πέρναγε. Ηρεμουσε και συνεχιζαμε την κουβέντα μας σα να μη συνέβη ποτέ. Μέσα σε όλα αυτά ένα αγχος, καταραμένο άγχος. Με διελυσε και με διαλύει, δεν ξέρω πως να το αποβάλλω.Τα μαλλιά μου έπεφταν. Πήρα θεραπεία, αλλά με το πέρας της, ξαναυποτροπιασα και άρχισαν να ξαναπέφτουν. Με επισκέφτηκε επίσης ακμή.Αυτη που χτυπάει τις άνω των 25 επιδερμίδες...Με ξαναθυμήθηκε και η οπτική αύρα (βλ. Google), μια φρικτή διαδικασία για την οποία θα σας μιλήσω σε κάποια άλλη εξομολόγηση...Γενικά έπαθα ένα black-out. Και κατέληξα να μου δίνει εκείνος κουράγιο κι εγώ να κλαίω με μαύρο δάκρυ. Κακό που ξέσπασα μπροστά του, το ξέρω, αλλά άνθρωπος είμαι...Σε άλλα τριτευοντα νέα, παρολίγο να διοριστω ως αναπληρώτρια, με αποτέλεσμα να βρεθώ παρασάγγας από το να υποστηρίξω ΚΑΙ πρακτικά το νικνειμ μου (χιχι). Δήλωσα πολύ επιλεκτικά τα αναγραφόμενα σχολεία της ειδικής πρόσκλησης, περισσότερο για να μην πω πως δεν προσπάθησα. Κι έτσι αναμενόμενα, ο πίνακας με προσπέρασε επιδεικτικά και κατέβηκε πολλές θέσεις κάτω από μένα. Περίμενα 4,5 χρόνια γι αυτήν τη στιγμή κι όμως ήρθε την πιο ακατάλληλη στιγμή. Η μαμά ψιλοστεναχωρηθηκε, αλλά μου δηκωσε πως δεν πειράζει (ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΜΑΜΑ), ενώ ο μπαμπάς μου είπε λακωνικά πως ουδέν κακό αμιγές καλού. Υ.Γ.: Όπως σκαλιζα τις εξομολόγησεις, πήρε το μάτι μου μια που ανέβηκε για μένα...Εσυ που την έγραψες (ξέρεις ποιος είσαι κι ας μην σε ξέρω εγώ) θέλω να ξέρεις πως με συγκίνησες πολύ και με έκανες να χαμογέλασω πολύ πλατιά! Κάθε γλυκός λόγος σας (όλων σας), η δύναμη μου... Η παρολίγο αναπληρώτρια κυρα δασκάλα