ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα. Οι γονείς μου χωρισαν πριν 7 χρονια και ζουνε με τους συντρόφους τους εκτος σπιτιού και εγω ζω με την μεγαλύτερη αδερφη μου οπου ειναι 5 χρονια μεγαλύτερη οποια δουλευει και βγαζει ενα αρκετα καλο μισθο για την σημερον ημερα. Σπουδασα στην επαρχια και εκει γνωρισα την σχεση που εχω τωρα εδω και αρκετα χρονια και οταν σπουδαζα με στηριξε παρα πολυ γιατι περασα πολυ δυσκολα λογο προβληματων υγειας αλλα και γενικότερης βαθιας ψυχικης ανισορροπιας οπως καταθλιψη αγχος και γενικότερα αρνητικων σκεψεων λογω της γενικοτερης ανασφαλειας που ενιωθα, παρολο που το εκρυβα τοσο καλα ωστε να μη στεναχωρησω κανεναν απο τον περιγυρω μου. Υστερα απο αυτη τη πολυ δυσκολη περιοδο μπηκα στρατο οπου εκει ειλικρινα απογοητευτηκα παρα πολυ με το χαος και την αδιαφορια και ελλειψη ενσυναισθησης που βιωσα. Αργοτερα αφου πηρα πτυχιο επελεξα να γυρισω στο πατρικο μου οπου οπως ειπα μενω μονο με την αδερφη μου η οποια ειναι παρα πολυ συναισθηματικα βιαιη και πολλες φορες οι καυγαδες ηταν στο τσακ να περασουν και στο σωματικο αλλα κρατουσα παντα την ψυχραιμια μου παρα τις φοβερες προκλησεις κυριως απεναντι μου.Επισης δεν αποδεχεται τον συντροφο της μανας μου και κατηγορει την μανα μου οτι εφταιγε για τον χωρισμο των γονιων μου αλλα εμενα δε με νοιαζει αν φταίει κανεις η δε φταιει το μονο που θελω ειναι να τους βλεπω ευτυχισμενους και αποδέχομαι ολες τις επιλογες τους εφοσον δε με ενοχλούν. Οσο ημουν για σπουδες στην τοτε σχεση που ειχε φερθηκε με φοβερή σκληροτητα ακομα και με σωματικη βια κάποιες ελαχιστες φορες και εχει χωρισει επανειλημμένα λογω της σκληροτητας της. Εγω ειχα ξεκινησει ενα μεταπτυχιακο αλλα στην πορεια ειδα πως δεν θελω πραγματικά να κανω αυτο το πράγμα στη ζωη μου και το αφησα γιατι πραγματικά εχω βρει αυτό που θελω απλα δεν εχει ακομα βγει το μεταπτυχιακο αλλα ειναι στο τσακ εδω και αρκετο καιρο, το προβλημα λοιπον ειναι οτι καθομαι εδω και 1 χρόνο και δεν κανω ουσιαστικά τιποτα και περιμένω το Σεπτέμβριο να ξεκινησω το μαστερ που εχω πολυ καλες πιθανότητες να με παρουν αλλα ταυτόχρονα με πιεζουν οι γονεις μου παρα πολυ να δουλεψω και η αδερφη μου ναι μεν εχει ηρεμησει αλλα ειλικρινα μου φερεται σαν να ειμαι σκουπιδι μεσα στο σπιτι με αγνοει κανει χαλια το σπιτι παρουσιαζεται οτι ειναι ακρωσ επιτυχηεμενη και εγω φαινομαι οτι ειμαι εντελως αποτυχημενος και κακομοιρης και τεμπελης ενω στη ζωη μου εχω παντα προγραμμα και ας μην εχω δουλεια. Εντωμεταξυ φοβάμαι να παω να δουλεψω γιατι πιστευω πως θα τα κανω χαλια στη δουλεία και πως δε θα αντεξω να μου φερθουν ασχημα, δεν αντεχω παλι να ξεφτυλιστω γιατί νιωθω πως θέλω να ειμαι σωστος και να μην απογοητευω τους αλλους, απο την αλλη βλεπω πως ολοι τα καταφερνουν και εγω μενω πισω, και το προβλημα δεν ειναι οτι δε θελω να δουλεψω, το προβλημα ειναι οτι δεν μπορω να αποδεχθω οτι δεν υπάρχει καποτε καποια δικαιοσύνη γιατί δε θελω να γινω κακος θελω να διατηρησω την ακεραιότητα μου και τον εαυτο μου. Νιωθω μοναξια και μεγαλη απογοητευση για το πως ειναι ο πραγματικός κοσμος αλλα και ελλειψη ελπιδας, η καθε μερα ιδιαίτερα μεσα σε αυτο το σπιτι ειναι ενα ψυχικο βασανο. Οι γονεις βοηθούν αλλα δεν καταλαβαίνουν τι συμβαινει και βγαινω εγω ο υπερβολικος όποτε εχω παψει να μιλαω για αυτο παρα μονο ανεχομαι συμπεριφορές και προσπαθω να κρατω χαμηλα τους τονους. Ούτε να κοιμηθω σωστα δε μπορώ, απο την αλλη η κοπελα μου με στηριζει, ειναι ενας θησαυρος και ισως το μονο που με κραταει απο το να φυγω στο εξωτερικο η καπου μακρια ειναι εκεινη επειδη την αγαπω και θελω να την βλέπω να τα πηγαινει οπως τωρα που εχει δουλεια αν και τρωει και αυτη χοντρό bullying απο το αφεντικο της...Τι να κανω για να βρω γαληνη στη ζωη μου?