ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα την εξομολόγηση μιας κοπέλας για τις Πανελλήνιες και θυμήθηκα τα δικά μου. Αμάν με αυτές τις πανελλήνιες. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται οι γονείς να βλέπουν ότι το παιδί τους δεν είναι καλά και το μόνο που να τους απασχολεί να είναι το ποσο καλά θα γράψουν. Από την δευτερα λυκείου δεν ήμουν καλά. Περνούσαν μέρες χωρίς να φάω. Έχω περάσει ακόμα και πέντε μέρες χωρίς φαγητό. Από το δωματιο μου έβγαινα σπανια. Ούτε τα παράθυρα δεν άνοιγα. Σταμάτησα ακόμα και τον αθλητισμό (εγώ που μια προπόνηση να χάσω αρρωσταίνω) όχι μόνο εξαιτίας της κακής ψυχολογίας αλλά και γιατι δεν κοιμόμουν και δεν έτρωγα σωστά. Έπεφταν ακόμα και τα μαλλιά μου.Δεν είχα ποτέ θέμα με το διάβασμα. Ακόμα και όταν δεν ήμουν καλά κάπως το πάλευα και κάτι γινόταν. Δεν διάβαζα βέβαια όσο πριν αλλά δεν τα είχα παρατήσει. Στην τρίτη λυκείου σταμάτησα το φροντιστήριο και δήλωσα ότι δεν θα δώσω. Δεν ένιωθα πως είχα λογο να δώσω. Δεν με ένοιαζε καν. Ούτε εγώ ξέρω τι άκουσα από όλους. Ότι δεν πρόκειται να καταφέρω ποτέ τίποτα, ότι είμαι τεμπελα, ότι τους απογοητεύω και με είχαν για πιο έξυπνη. Τα ίδια ξανά και ξανά. Θυμάμαι τον πατέρα μου να με κοιτάει με ένα βλέμμα απογοητεύσης και να μου λέει " Εσύ φταις που κατάντησες έτσι. Εσύ το έκανες αυτό στον εαυτό σου".