Θα καταθεσω και γω τις δικες μου εμπειριες..εκανα καμποσες δουλειες πηρα το πτυχιο μου και εψαχνα την οποιαδηποτε δουλεια..καποια στιγμη μου δοθηκε ευκαιρια να δουλεψω σεζον και ηταν η πιο δυνατη εμπειρια...τον πρωτο μηνα εκλαιγα συνεχεια γτ με εβριζαν δεν ηξερα τη δουλεια...μετα ομως πεισμωσα και ειπα οτι θα τα καταφερω και τα καταφερα...υπεφερα πολυ αλλα τα καταφερα...στην πορεια βρηκα αλλη δουλεια αντε παλι απ την αρχη να μαθω τη δουλεια, το μπουλινγκ μεχρι να αποδειξω τι αξιζω...εμεινα 4 χρονια σ αυτη τη δουλεια και μονη εφυγα γιατι δεν ημουν ευχαριστημενη και καποτε επρεπε να παρω την αποφαση να φυγω γτ δε θα εκανα για παντα την πωλητρια...και σκεψου οτι περασα μεγαλες περιοδους αφραγκιας γτ δεν πληρωναν...κανοντας απολογισμο θαυμαζω τον εαυτο μου για την υπομονη και την επιμονη μου και πιστεψα στον εαυτο μου οτι μπορω να κανω οτιδηποτε φτανει να το θελω...Ετσι θελω να πω και σε σενα οτι τιποτα δε χαριζεται σε αυτη τη ζωη και μεγαλυτερη γλυκα εχει να παλεψεις και οχι να κλαιγεσαι..ετσι αποκτας αυτοπεποιθηση και ξερεις πια τις αντοχες και τις δυναμεις σου..απλα καπου λες οτι αν ειναι να τραβας τοσα τι να την κανεις την ανεξαρτησια να τη βρασεις...κουκλα μου δε θα εχεις για παντα ανθρωπους να σε στηριζουν δυστυχως..οι γονεις καποτε χανονται δε γινεται πρεπει να στηριζεσαι στα ποδια σου...αν δεν αντεχεις με τιποτα ολα αυτα κανε κατι δικο σου ωστε να εισαι εσυ η κυρια του εαυτου σου...το να αποφευγεις το αναποφευκτο δε βοηθαει στην 'ενηλικιωση' σου.Τοσος κοσμος παλευει...και γω τωρα ειμαι 30 χρονων στον αερα στον οαεδ και ξεκουραζομαι μαζευω τις δυναμεις μου ωστε να κυνηγησω το πτυχιο μου η κατι αλλο πιο αξιοπρεπες..να εισαι δυνατη και να ξερεις οτι ενας λογος που εισαι ετσι ειναι γιατι δεν αντιμετωπιζεις τους φοβους σου...εφυγες στον πρωτο μηνα...2 με 3 θες να προσαρμοστεις κανονικα και συ φευγεις απ τον πρωτο βαζοντας το στα ποδια...μην τη φοβασαι τη ζωη...τολμα και προσπαθησε!ολοι στα ιδια ειμαστε...
11.3.2020 | 17:48
Δουλειά και ψυχική ηρεμία = Δεν πάνε μαζί
Γιατί φοβάμαι τόσο να δουλέψω; Είμαι από τους ανθρώπους που γενικά δεν αντέχω καθόλου την πίεση. Σε ένα - δυο δουλειές που πήγα (για ένα μήνα άντεξα και στις δύο) το μόνο συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι δεν παίζει στις μέρες μας να βρεις δουλειά και να νιώθεις έστω μια κάποια ικανοποίηση. Παιδιά έχει γίνει τρελό άγχος, απλά δεν παίρνω μπροστά και συνεχώς σκέφτομαι ότι αν είναι να το περνάω αυτό τότε να την βράσω και την ανεξαρτησία. Και δυστυχώς οι περισσότεροι απλά πιστεύουν ότι είμαι τεμπέλα, ανεπρόκοπη κτλ. Λίγο ξέρουν ότι κάθε φορά που κοιτάζω τις αγγελίες με πιάνει ταχυκαρδία και μου κόβεται η μιλιά. Και μέσα σε όλα αυτά με πιάνει και το παράπονο ότι έβγαλα και μια αξιοπρεπή σχολή ρε γαμώτο και τώρα πρέπει να δουλεύω για τον κάθε μπιπ που έχει ένα μαγαζί και θεωρεί ότι έχει γίνει ο επιχειρηματίας της χρονιάς. Απλά δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Υπάρχουν άραγε εκεί έξω και άλλοι/ ες σαν κι εμένα;*να δημοσιευτεί παρακαλώ.
4
