«Όταν πέθανε ο άντρας μου, πήρα την απόφαση να έρθω εδώ για να στηρίξω οικονομικά την κόρη μου στις σπουδές της στη Βουλγαρία. Ο μισθός που έπαιρνα στη χώρα μου σα χημικός δε μου έφτανε για να τη βοηθήσω. Ήμουν μόνη μου. Ευτυχώς, τα κατάφερε και σπούδασε Οικονομικά. Μόλις τέλειωσε τις σπουδές της, ήρθε και αυτή Ελλάδα για να βγάλουμε χρήματα για μια καλύτερη ζωή. Δουλεύει σε μια εταιρεία σαν καθαρίστρια. Έχω και ένα εγγονάκι, 2,5 χρονών».
________
«Μόλις ήρθα στην Ελλάδα καθάριζα σπίτια. Ήρθα στον οίκο ανοχής σαν καθαρίστρια και όταν έκλεισα τα 50, έβγαλα τα χαρτιά νόμιμα–πάντα είμαι με το νόμο- για να εργαστώ ως υπεύθυνη του οίκου ανοχής. Έξι χρόνια εργάζομαι εδώ. Η δουλειά μου είναι να λέω το πρόγραμμα στους πελάτες, να εξηγώ τι κάνουν οι κοπέλες, να μαζεύω τα λεφτά και να προσέχω για τις ζωές των κοριτσιών. Οι κοπέλες εδώ με αγαπάνε. Λένε ότι τις προσέχω σαν να είμαι μαμά τους».
________
«9 το πρωί έρχομαι εδώ και φεύγω 11 το βράδυ. Κάθε μέρα… Δεν μου αρέσει αυτή η δουλειά. Από ανάγκη την κάνω. Κερδίζω περισσότερα σε σχέση με αυτά που έβγαζα όταν ήμουν καθαρίστρια».
________
«Περιστατικά επικίνδυνα συμβαίνουν στο Μεταξουργείο. Έχουν γίνει ληστείες, έχουν βγάλει μαχαίρι σε κοπέλα… Υπάρχουν πελάτες που εάν δεν μείνουν ευχαριστημένοι, αρχίζουν να τα σπάνε όλα. Έχουμε πάθει πολλές ζημιές»…
________
«Εργάζονται 3 κοπέλες. Ρουμάνες είναι. Μια για κάθε βάρδια. Η πρωινή βάρδια είναι 8 ώρες, οι άλλες δύο είναι 6».
_________
«Η κόρη μου ξέρει ότι δουλεύω σε οίκο ανοχής. Την είχα ρωτήσει πριν ξεκινήσω και είχε συμφωνήσει».
_________
«Το μαγαζί μένει ανοιχτό 20 ώρες την ημέρα. Από τις 9 το πρωί. Έρχεται όλος ο κόσμος. Δεν διαλέγουμε πελάτες. Και Έλληνες και ξένοι. Όλοι οι άντρες έρχονται από ανάγκη και από μοναξιά».
_________
«Έχει πέσει η δουλειά. Παλιά είχαμε 70 πελάτες σε μια βάρδια, τώρα είναι 15 με 20. Η κρίση… Τώρα, οι πελάτες δίνουν 10 ευρώ για το πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει νορμάλ σεξ. Πριν λίγους μήνες ήταν 15 ευρώ και πριν καιρό 20».
_________
«Η Ελλάδα είναι σα δεύτερη πατρίδα μου γιατί 17 χρόνια που ζω εδώ είναι ολόκληρη ζωή. Όμως θα φύγω. Δεν μπορώ να βάλω τίποτα στην άκρη. Δε μου φτάνουν για νοίκι και λογαριασμούς. Δεν πάει άλλο. Πολύς κόσμος από τη Βουλγαρία που ζούσε χρόνια Ελλάδα, πάει πίσω. Γιατί να κάτσω; Για το ψωμί; Δύσκολα πλέον βγαίνει εδώ, δύσκολα θα βγαίνει και εκεί. Στη Βουλγαρία, έχω κανονίσει τι δουλειά θα κάνω. Θα εργαστώ ως χημικός σε εργοστάσιο».
_________
«Είμαι χήρα από τα 37 μου. Από καρδιακό πέθανε ο άντρας μου… Μου λείπει… Εάν δεν μου έλειπε, θα είχα ξαναφτιάξει τη ζωή μου. Δεν θέλω όμως να παντρευτώ πάλι. Έχω την κόρη μου και το εγγονάκι μου και μου αρκούν».
_________
«Ο Γιάννης Πάριος είναι ο αγαπημένος μου. Είναι πολύ ρομαντικός. Τον ακούω στο ραδιόφωνο και μ’ αρέσει πολύ. Αγαπημένο μου τραγούδι είναι το ''πιο καλή η μοναξιά". Δυστυχώς όμως, τόσα χρόνια στην Ελλάδα, ούτε μια φορά δεν έχω πάει να διασκεδάσω. Όλο δουλειά… Θα φύγω από την Αθήνα χωρίς να έχω δει τίποτα».
________
«Μου λείπει η Χημεία. Καμιά φορά φέρνω τα βιβλία μου εδώ έτσι να ρίχνω μια ματιά για να μην τα ξεχάσω. Αλλά ο φωτισμός δεν βοηθάει»…
________
«Είναι πολύ δύσκολη η δουλειά. Το πιο δύσκολο για μένα; Όταν βλέπω τις κοπέλες να δουλεύουν με το ζόρι».
________
«Τι εύχομαι για το μέλλον; Υγεία. Τίποτα άλλο».
σχόλια