ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 18 χρονών και έχω ένα μυστικό που δεν έχω πει ποτέ σε κανέναν. Από τα νήπια ακόμη, συνήθιζα να πλάθω στο μυαλό μου φανταστικούς χαρακτήρες. Με την πάροδο του χρόνου, οι χαρακτήρες και οι συμπεριφορές τους άλλαζαν ανάλογα με τις καταστάσεις που βίωνα εγώ. Τώρα στα 18 μου, αυτο που έχω πλάσει στο μυαλό μου είναι μια οικογένεια. Αν καθίσω και το αναλύσω, βλέπω ότι κάθε χαρακτήρας ειναι είτε κομμάτι του δικόυ μου εαυτού. Πλέον, δεν πρόκειται για καταστάσεις που βίωνω. Σε μερικά πρόσωπα ενσαρκώνονται καταστάσεις που θα ήθελα να βιώνω (πχ ενας επιτυχγμένος γαμος κτλ), ή απλά δικά μου απωθημένα που είναι εκ των πραγμάτων αδύνατα, απλά είναι ακόμη κομμάτι μου. Στα περισσότερα πρόσωπα όμως, ενσαρκώνονται κοινωνικά φαινόμενα που με απασχολούν. Στο πρόσωπο της "Ντίνας" ενσαρκώνονται η ομοφυλοφιλία, η κοινωνική απομόνωση, η ιδιότητα μιας μόνης μαμάς... Αλλά όλο αυτό τραβάει πολύ τελευταία. Αν έχω να πάρω οποιδήποτε απόφαση στην καθηνερινότητα μου, θα σκεφτώ σαν να είμαι "Ντίνα" , " Ζωή", " Ελίνα" κτλ... που ουσιαστικά εγώ ειμαι. Αλλά όχι εγώ , έτσι όπως είμαι τώρα. Είναι άλλα, σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μου. Πλέον μπορώ να πώ οτι είναι καθ μιά παρηγοριά , αλλα δεν ξερω απο τι. Δεν ξέρω αν αυτή η προσωποποίηση είναι υγυιης. Κάθε στιγμή είμαι Κάπιος χαρακτήρας. Πολύ σπάνια δεν είμαι. Μόνο όταν κάνω μάθημα και όταν διαβάζω για πανελλήνιες. Κι όταν χορεύω. Δεν ξέρω , αν πρέπει να το ψάξω το θέμα. Δε νομίζω πως Κάπιος άλλος το έχει βιώσει.