ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προειδοποιώ έρχεται μπόλικη γκρίνια αχεντ. Είμαστε 20 και οι δυο, τα πατρικό μας είναι στην Αθήνα και εγώ πέρασα εδώ, εκείνος σε μια πόλη που είναι 1.5 ώρα μακριά. είναι γενικώς ήσυχος και σε παρέες ποτέ δεν μιλάει πολύ εκτός αν βγει με 1-2 κολλητούς του που ξέρει καλά. Και σε εμένα δύσκολα ανοίγεται, δεν μένουμε σε πολύ κοντινές πόλεις αλλά έχει απευθείας συγκοινωνία και βρισκόμαστε συχνά. Το θέμα είναι πως εγώ έχω θέματα με τους δικός μου και ίσως να μην καταλαβαίνω όλη τη προσκόλληση του στους γονείς του. Μιλάει κάθε μέρα τουλάχιστον μια φορά με την μάνα του όταν είναι στην πόλη που σπουδάζει στο τηλέφωνο και μάλιστα εκείνη πηγαίνει εκεί πολύ συχνά και κάθεται για μέρες γιατί δεν δούλευει. Ειδικά περισυ που ήταν πρώτο έτος είχε εγκατασταθεί εκεί σχεδόν μόνιμα. Φέτος πηγαίνει μεν αλλά πιο αραιά. Όταν βγαίνουμε τον παίρνει συχνα τηλέφωνο. Ελέγχει με ποιους βγαίνει κτλ και με το που αρχίσαμε να βγαίνουμε το μυρίστηκε γιατί περιποιόταν τον εαυτό του πιο πολύ και τον ρώτησε τα πάντα για εμένα. Δεν λέω, τον σπουδάζουν μακριά, ο πατέρας του παίρνει 4 χιλιάρικα το μήνα και θα του δώσουν και αμάξι το Πάσχα γιατί έχουν 2, ότι φροντιστήρια ήθελε τον έστελναν και μάλιστα και 2η ξένη γλώσσα αλλά βαριόταν να Πάει και σταμάτησε και τις δυο και στις πανελλήνιες έγραψε πολύ χαμηλά. Όταν μιλάμε με βίντεο κλήση με το που μπει ή ο παππούς του ή η μαμά του στο δωμάτιο πανικοβάλλεται και κλείνει την κλήση. Εγώ όταν μπαίνει κάποιος δικός μου του κάνω νόημα, δεν το κλίνω. Από τότε έχει αρχίσει και κάνει αυτός το ίδιο μερικές φορές. Γιατί να μην πει μιλάω με την κοπέλα μου κλπ ή να δείξει άνετος και πετάγεται λες και είναι γυμνάσιο... Ειδικά την μάνα του την τρέμει. Και τον πατέρα του αλλά τον βλέπω είναι λίγο πιο χαλαρός με εκείνον. Η μάνα του στα καλά καθούμενα Μπαίνει στο δωμάτιο του, του ανοίγει το παράθυρο, τον διατάζει συνέχεια, αν χάσει το λεωφορείο του λέει τι να κάνει κάθε φορά. Είναι τελείως άβουλος γενικώς και πιστεύω τον έχει επηρεάσει πολύ η μάνα του. Για ψώνια δεν πάει, φοράει μόνο ότι του πάρει η μητέρα του. Πάντα εγώ κανονίζω ποια λεωφορεια ή μέτρο θα πάρουμε και τι θα κάνουμε αν πάμε κέντρο π.χ ή σε κάποιο άλλο μέρος εκτός των πόλεων μας. Εκείνος ούτε κιχ, ούτε την ώρα κοιτάζει, τα περιμένει όλα από εμένα. Όταν κάνω κάτι και καλά κακό με κατακρίνει αλλά αν το κάνει ο ίδιος είναι καλό παιδί και άντε μια φορά έγινε και δεν πειράζει. Τον είχα ρωτήσει μια φορά αν καποια στιγμή στο πολύ μακρινό μέλλον θα ήθελε να φύγει εξωτερικό και η απάντηση ήταν «Γιατί όχι, αν με αφήσουν οι γονεις μου». Εγώ με τους δικούς μου δεν τα πάω καλά κυρίως γιατί τσακώνονται συνέχεια και έχω βαρεθεί να τους ακούω και εγώ και η αδερφή μου. Δεν λέω, να τους αγαπάει, του έχουν δώσει πολλά πράγματα και τους οφείλει σεβασμό. Τώρα με την καραντίνα δεν τον αφήνουν να βγει από τότε που έκλεισαν οι σχολές. Σήμερα είπαμε να βρεθούμε σε ένα λιμάνι για 10 λεπτά και του λέει όχι θα έρθω και εγώ μαζί σου. Δεν τους έχω γνωρίσει προσωπικά, αλλά πες ότι κάποτε συζήσουμε ή οτιδήποτε νιώθω οι θα παντρευτώ και τη μάνα του μαζί.