ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μερικές φορές αυτό το συναίσθημα με βασανίζει αλλά το έχω πια συνηθίσει. Έχω συνηθίσει στην ιδέα να ζηλεύω όποιον πετυχαίνει στη ζωή του. Όποιον είναι όμορφος η πλούσιος η χαρούμενος. Δε μπορώ να χαρώ με τις χαρές των άλλων. Δε μπορώ καν να το φανταστώ. Έχει τύχει να νιώσω μια κρυφή ικανοποίηση όταν βλέπω ότι κάποιος αποτυγχάνει η να προσπαθώ στο μυαλό μου να μειώσω με κάποιον τρόπο κάποιον που πέτυχε κάτι. Και είναι δύσκολο όταν κάποιος χαίρεται να καλύψω τη ζήλια μου. Θα φαίνεται αφού θα έχω τα μούτρα μέχρι το πάτωμα και να αναρωτιέμαι "γιατι όχι εγώ?". Οι γνωστοί μου το έχουν πάρει χαμπάρι και με έχουν κατακρίνει γι'αυτό. Αλλά η ζήλια μου παρέμεινε. Η ότι κι αν είναι αυτό το συναίσθημα που βλέπεις κάποιον και να αναρωτιέσαι με στεναχώρια γιατί όχι εσύ η ότι είναι άδικο αυτός να βρίσκεται σε εκείνη τη θέση. Είναι ένας λόγος που ποτέ δεν ανταγωνίζομαι κανέναν. Έχω δεδομένο ότι πάλι θα αποτύχω οπότε δεν προσπαθώ καν, απλά θέλω καταβαθος οι άλλοι να αποτύχουν. Δε ζηλεύω μόνο κοντινά άτομα. Όταν η αυτοεκτίμηση μου είναι ένα με το πάτωμα τότε μπορεί να ζηλέψω και χαρακτήρες από σειρές και ταινίες. Ευτυχώς όμως δε κάνω κανένα κακό σε κανέναν. Απλά ζηλεύω παθητικά μέσα μου.