ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω ...«Αρχικά πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι είναι μια στρεσογόνος περίοδος που πιθανότατα φέρνει πολλά συναισθήματα όπως είναι ο φόβος και το άγχος».Οταν λοιπόν είσαι ενα υπέρδραστήριο άτομο και έχεις γεμίσει και τις 24 ωρες της μέρας γιατι αυτό ειλικρινα σε ευχαριστεί. Οσο και αν μπορει να σε κουραζει καποιες φορες ειναι επιλογη σου και συνεχίζεις δυναμικά την -συμφωνα με τα δικά σου δεδομένα- όμορφη ζωή σου. Αυτη τη περιοδο τυχαίνει να είσαι μόνη σου γιατι εχεις θέσει κάποιες αλλες προτεραιότητες.Και ξαφνικά ολο αυτο. Και ναι δεν συμβαινει σε σενα, ουτε στη γειτονια σου...ουτε καν στη χώρα σου αλλά σε όλο το πλανήτη. Και αυτο αρχικά σε παρηγορεί. Κι το βλέπεις θετικά και φυσικά υπακούς στα μέτρα για το καλό του συνόλου και του εαυτού σου αλλά ακόμα περισσότερο των ανθρώπων που αγαπάς. Και τις πρωτες μέρες ξεκουραζεσαι-το ειχες ανάγκη-διαβαζεις τα βιβλία που είχες μισοαρχίσει, καθαρίζεις το σπίτι που είχες παρατήσει, μαγειρευεις συνταγές που σου είχαν λείψει,ακους δυνατά μουσικές και βλέπεις σειρές που δεν είχες τελειωσει...και οι μερες κυλούν...ευχάριστα και απολαυστικά. Αλλωστε τι σου ζητήσανε...να αράξεις σπίτι..Ζωάααρα.Και η σιωπή συνηθίζεται...και οι βιντεοκλήσεις σε κουράζουν...και πρωτογνωρα συναισθήματα όπως και η συνθήκη που ζουμε σε κατακλύζουν...αγχος-αγωνια-αγνωστο- μη ορατή προοπτική λήξης λαμβάνουν θέση. Χανεις την ορεξη σου για οτι έκανες σιγα σιγα-δεν κοιμάσαι καλά- νοιώθεις κάτι ψυχοσωματικά...η δουλειά αβεβαιη-σε αναστολή- και η διάθεση πλέον ανύπαρκτη. Μην βιαστείς να κρίνεις ...δεν είναι η κοινωνικη απομόνωση που σου στοιχίζει αλλά όλη αυτή η απότομη αλλάγη στις συνηθειες σου και στη καθημερινότητα σου συνοδευομενη απο΄την μοναξιά που δεν μπορείς πλέον να διαχειριστείς και γίνεται αβάσταχα έντονη και βιωματική.Και μιλάς σε μένα που ψάχνω χαρά και στη κηδεία, ενα πολύ θετικό ανθρωπο με αισιοδοξία που πιστευει στους ανθρώπους και τη δύναμη τους και πάντα βρίσκει φως στο σκοτάδι. Το σκοτάδι όμως γίνεται συνήθεια που δεν θες να συνηθίσεις και όμως ....