ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρχικά ξεκινάω με το ότι ΕΓΩ και μόνο ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ για τον χωρισμό.Τα είχαμε (μιλάω στο παρελθοντικο και μου φαίνεται τόσο παράξενο) 1,5 χρόνο περίπου. Πριν λίγους μήνες μου είχε εκμυστηρευτεί ότι είχε πάει παλιότερα να κάνει συνεδρίες σε ψυχίατρο γιατί αντιμετώπιζε κάποια θέματα.. κυρίως κρίσεις πανικού. Μου είχε πει να μην το πω πουθενά.Η κολλητή μου σπουδάζει ιατρική και σκέφτεται να πάει ψυχιατρική μετά. Μια μέρα ήμουν εγώ η φίλη μου και ένας φίλος μας (που γνωρίζει και το αγόρι μου.. ειμαστε /ήμασταν κοινή παρέα) συζητούσαμε σχετικά με αυτό και βλακεία μου μεγάλη βλακεία μου της είχα πει ότι το αγόρι μου παλιά πήγε σε ψυχίατρο. Πράγμα φυσικά που το άκουσε και ο φίλος μας. Εκείνη την ώρα μου ξέφυγε πάνω στην κουβέντα. Και μετά τους είπα να μου υποσχεθουν ότι δεν θα το πουν πουθενά. Και για μεγάλο διάστημα είχα πολλές τύψεις που το είπα. Ειδικά θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που βγήκαμε με το αγόρι μου αφότου το είχα πει που το στομάχι μου είχε σφιχτει τόσο πολύ σε σημείο να θέλω να κάνω εμετό. Εκείνη την μέρα γύρισα γρήγορα σπίτι γιατί κατάλαβε ότι δεν ήμουν καλά και εγώ του το γύρισα λέγοντας ότι από το πρωί έχω πονοκεφάλους κλπ. Πάντως τότε δεν είχε καταλάβει τίποτα. Μετά περνούσε ο καιρός και προσπάθησα να το ξεχάσω μέχρι που το κατάφερα. Πλέον ούτε το σκεφτόμουν. Λέω δεν θα το μάθει, να ηρεμήσω και φυσικά υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα το ξανακάνω ποτέ μα ποτέ ξανά στην ζωή μου.Και εκεί που νόμιζα ότι όλα ήταν καλά, χτες με χώρισε γιατί το έμαθε. Τον ρωτάω πως το έμαθε. Μου λέει δεν έχει σημασία αυτό και δεν μου είπε. Αλλά μου έστειλε σε ένα μήνυμα κατεβατο για το πόσο απογοητεύτηκε μαζί μου, νόμιζε ότι μπορούσε να με εμπιστευτεί και εγώ τον πρόδωσα, ότι χωρίζουμε, ότι μου το έστειλε σε μήνυμα αλλά θα προτιμούσε να μου τα πει όλα από κοντά, ότι αυτός δεν πρόκειται να πει τίποτα σε άλλους σχετικά με όσα του έχω πει γιατί δεν θέλει να με εκδικηθεί, όμως εννοειται ότι είναι νευριασμένος μαζί μου και πολύ απογοητευμένος. Σε όλα έχει δίκιο και δεν τον κατηγορώ καθόλου που πήρε τέτοια απόφαση αλλά εγώ τον θέλω και τον αγαπάω πάρα πολύ. Δεν θέλω να είμαστε χωρισμένοι. Από χτες τουυ έστειλα χίλιες φορές συγνώμη. Δεν μου έχει απαντήσει σε κανένα μήνυμα. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Δεν μπορώ να δικαιολογηθω. Ο,τι και να πω είμαι αδικαιολόγητη. Ούτε μπορώ να το αρνηθώ. Το μόνο που κάνω είναι να του ζητάω συγνώμη και να τον παρακαλάω να μου απαντήσει, να μιλήσουμε, να του εξηγήσω (ο,τι μπορώ τελοσπαντων να εξηγήσω)... Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.. τελεφωνο εννοείται δεν σηκώνει. Οπότε παραμένω μόνο στα μηνύματα.Και όσον αφορά το πώς το έμαθε, έστειλα στην κολλητή μου για αυτό. Μου λέει ότι δεν είπε τίποτα εκείνη και η αλήθεια είναι ότι την πιστεύω. Οπότε σίγουρα το είπε ο άλλος φίλος μας από την παρέα. Παρολο που μου το αρνείται. Και δηλαδή πλέον δεν είναι φίλος μου. Δεν θέλω να του ξαναμιλήσω. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί του το είπε τώρα. Αλλά ούτε νομίζω ότι θα το μάθω και μετά. Αν και τώρα είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Εγώ το μόνο που θέλω είναι να με συγχωρήσει το αγόρι μου και να τα ξαναβρούμε. Δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι τον έχω χάσει τελείως. Απλά δεν το αντέχω. Δεν λέω, έκανα ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαι ερωτευμένη και ότι δεν τον αγαπάω. Δεν αντικατοπτρίζει τα αισθήματα μου για αυτόν.. Αλλά δεν ξέρω εκείνος πως το βλέπει. Μου λέει ότι έχει απογοητευτεί απίστευτα μαζί μου. Πώς θα με ξαναεμπιστευτει. Τα κατέστρεψαν όλα. Όλα.