ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα γράψει εδω τις προάλλες για την δυσκολία μου, τώρα που γύρισα στο πατρικό μου, να διαχειριστώ τους δικούς μου, οι οποίοι είναι πολύ αρνητικοί και γεμάτοι ένταση άνθρωποι. Έλαβα όμορφα σχόλια και πραγματικά προσπαθώ όσα έμαθα ζώντας μόνη μου (φοιτήτρια 22χρονων) περί ηρεμίας και υπομονής να συνεχίσω να τα διατηρώ και στο πατρικό μου. Παιδιά όμως έχω να εξομολογηθώ ότι μου είναι πάρα πολύ δύσκολο. Έχω νεύρα διαρκώς, προσπαθώ να διατηρήσω ηρεμία αλλά όλες τις εντάσεις, τους τσακωμούς τους, τα ξεσπανε ολημερίς οληνυχτις και με χορεύουν και μένα στο ταψί.Τους έχω κάνω συζήτηση και τους έχω εξηγήσει ότι υπάρχουν πολιτισμένοι τρόποι να εκφράσει κάνεις ένα παράπονο και ότι θα ήταν καλό να έχουμε μια πιο θετική και ήρεμη συμπεριφορά (λόγω και της εποχής όπου είμαστε έγκλειστοι στα σπίτια μας)Δεν μπορώ να κρύψω πως έχω τρελαθεί, τίποτα δεν αλλάζει και νιώθω έτοιμη να σκάσω. [Ενα τσιγάρο θέλω να ανάψω και έχουν πρόβλημα και με αυτό(σημειοταιον οι ίδιοι χρόνοι καπνιστές) , δεν μπορώ να κάτσω σε ησυχία.]