ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εμένα πάλι η καραντίνα με έκανε να συνειδητοποιήσω ποσο μονη ειμαι. Γενικά δεν περνάω ασχημα με τον εαυτό μου βρισκω πραγματα να κανω και απασχολουμαι ευχάριστα όμως το κινητό μου δε χτυπάει σχεδόν ποτέ. Μιλαω μονο με τον συντροφο μου και κανέναν άλλον. Έχω κάνει αμέτρητες προσπάθειες να προσεγγίσω συμφοιτητές μου αλλα μάταια, μετά τα τι κανεις και τα της καραντινας ολοι το κόβουν. Το καταλαβαίνω γιατί δεν κάναμε και παρεα να πεις οτι ξερουμε τι θα μοιραστούμε και πως. Είναι άδικο γιατι φαίνομαι πολυ κοινωνικός τυπος, μπορω να πιάσω κουβέντα με πολλα άτομα άλλα δεν δημιουργώ τοσο ευκολα φιλίες. Πότε δεν κάνει κανεις το πρώτο βήμα να με προσκαλέσει για καφέ, πρέπει εγω να ειμαι αυτη που το κανονίζω. Με καποια ατομα που θεωρώ φίλους μου εδω και πολλά χρόνια, μπορω να μοιραστώ πράγματα αλλα δεν μιλάμε τοσο συχνά. Μπορεί να κάνουμε και μηνα να τα πουμε. Με όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνική μου ζωή έρχονται στιγμές που μου συμβαίνει κάτι άσχημο και δεν εχω σε ποιον να το πω. Τα λέω όλα στον σύντροφό μου αλλα μερικές φορές αισθάνομαι ότι θελω εναν κολλητό φίλο/φιλη να τα μοιραστώ. Τελος, ξερω πως είναι το λιγότερο αυτο αλλα παντα ζήλευα τις κοπέλες που είχαν κολλητες. Αυτές που κοιμόντουσταν η μια στο σπιτι της άλλης, ήταν ολη μερα μαζι αχωριστες, μιλούσαν συνέχεια διαδικτυακως οταν δεν ήταν μαζι και πάνω απ'όλα η χημεία και η αλληλοϋποστήριξή τους.