ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο Φεβρουάριος ήταν ένας δύσκολος μήνας, ίσως ο πιο δύσκολος που έχω ζήσει ποτέ. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου συμβεί τέτοιο πράγμα, όμως σ αυτή τη ζωή όλα γίνονται. Ζούσα με τα αδέρφια μου, κι ο ένας αδερφός μου σε μια κρίση νεύρων με χτύπησε. Στην επόμενη χτύπησε εμένα και το σκυλί μου.Φοβήθηκα.Χρόνια έχω μάθει να ανταπεξέρχομαι σε δεινά, να μην τα παρατάω, μα αυτή τη φορά μουδιασε το μυαλό μου. Μια βδομάδα δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα.Ζήτησα βοήθεια απ τους γονείς μου, και θεώρησαν λύση να φύγω απ το σπίτι (είμαι 26 και δουλεύω, τ αδέρφια μου σπουδάζουν).Ο αδερφός μου έχει χρόνια ξεσπάσματα, καταθλιπτικές τάσεις, κρίσεις πανικού κλπ. αλλά λόγω άρνησης προσωπικής και των γονιών μου η κατασταση αφεθηκε και κλιμακώθηκε η ένταση. Τούς τελευταίους μήνες τα νεύρα του έβρισκαν τον άλλον μου αδερφό, τον ίδιο και αλλά αντικείμενα μέσα στ σπίτι .. μέχρι που ήρθε η σειρά μου, κι η σειρά του αγαπημένου μου φίλου.Δεν έχω ξαναζήσει τέτοια απόγνωση. Να φοβάσαι να κοιμηθείς γιατί δεν ξέρεις αν θα ξυπνήσεις, να φοβάσαι να ανασάνεις όταν είστε στον ίδιο χώρο, να φοβάσαι να πας στη δουλειά για να μην αφήσεις μόνο το σκυλί σου..Να φοβάσαι.Άλλαξα σπίτι. Είμαι εγώ κι ο αγαπημένος μου φίλος, απενταρη, μα ασφαλεις.Ήρθε κορονοιος, και καραντίνα.Μα δε φοβάμαι πια.Θα μείνουμε σπίτι μέχρι να περάσει αυτό το χάος, μα δε θα φοβηθώ ξανά. Ούτε κι εσείς να φοβάστε όμως ! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παράλυση του νου και του σώματος απ αυτό το συναίσθημα!!! Σηκώστε το κεφάλι, τριξτε τα δόντια κι όλα θα πάνε καλά.. άλλωστε, στο χέρι τους είναι ;Π.Σ. Μείνε.