ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 17 χρονων και από πολύ μικρη ηλικία (νηπιαγωγείο) θυμάμαι ότι μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου υπήρχε ενδοοικογενειακή βία. Όταν λεω βία,εννοώ β ι α. Θυμάμαι που κοιμόμουν και με ξυπνούσε ο αδερφός μου ο μεγάλος μέσα στα χαράματα για να φύγουμε από το σπίτι,να τρέχουμε μέσα στη νύχτα να πάμε στην γιαγιά μας,θυμάμαι εικόνες τον πατέρα μου να χτυπάει την μαμά μου μπροστά στα μάτια μας. Χωρίς ελεος,χωρίς να τον νοιαζει πως είναι γυναίκα του και ποσο μάλλον άνθρωπος. Από τη μεριά της μαμάς μου(σόι) δεν μας βοηθούσε κανεις. Ούτε καν η ίδια της η μάνα. Η μαμά μου δε μπορούσε να δουλέψει διότι ο πατέρας μου Δεν την άφηνε λογο ζήλειας. Ετσι όλη την στήριξη την οικονομική την πρόσφερε εκείνος,και εμείς μη έχοντας κάποια βοήθεια από το υπόλοιπο οικογενειακό περιβάλλον δεν μπορούσαμε να πάρουμε αλλά μετρα( πχ να φύγουμε από το σπίτι η κατι παρόμοιο) Γύρω στα 10-11 χρόνια μου οι φασαρίες σταματάνε. Η βία βασικά,γιατί φασαρίες υπήρχαν πάντα. Πριν ένα χρονο έγινε μια τεράστια φασαρία με υπερβολική βία (κατέληξα και εγω και η μητέρα μου και ο αδερφός μου στο νοσοκομείο),ετσι η μαμά μου με όσα λεφτά είχε στην άκρη που μάζευε όλα τα προηγούμενα χρόνια από αυτον,μας πήρε επιτέλους και φύγαμε Αλλάξαμε πόλη και περιοχή προφανώςΑλλάξαμε σπίτι,περιβάλλον και καθημερινότητα Δεν έχουμε ενταχθεί ακόμα στο νέο μας περιβάλλον Δεν έχω φίλους ούτε φίλες Έχασα πολλούς ανθρώπους λογο του ότι έφυγα αλλά δε γίνονταν να μένουμε άλλο σε αυτήν την πόλη .Τώρα ειμαι 17 και βλέποντας εκει εξω ότι υπάρχουν παιδιά που έχουν δίπλα τους και πατέρα και μητέρα ζηλεύω. Με την καλή έννοια. Θα θελα να ξέρω και εγω πως είναι να έχεις δίπλα σου τον πατέρα σου να σε στηρίζει και να σε αγαπάει. Να νοιάζεται για εσένα,την μητέρα σου και τον αδερφό σου. Δηλαδή για την οικογένεια του. Ναι δεν διστάζω να το πω,μου λείπει η πατρική στήριξη. Βλέπω όμως και τη μαμά μου που έκανε ένα τεράστιο βήμα μετά από ποσααα χρόνια και μας πήρε να φύγουμε. Και την θαυμάζω αληθεια :) Στάθηκε στα πόδια της και δεν μας άφησε λεπτό να σκεφτούμε ότι κάνοντας καινούργια αρχή δεν θα τα καταφέρουμε . Νιωθω περήφανη που έχω τέτοια μαμά. Είναι μαμά και μπαμπάς μαζί :) Θελω να σπουδάσω,να δώσω πανελλήνιες (φέτος θα τελείωνα αλλά έχασα την χρόνια μου διότι ψυχολογικά είχα κάποια προβλήματα που με κρατούσαν πισω και δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω στο σχολείο όποτε δεν πήγα.) Όποτε του χρόνου,θα δώσω πανελλήνιες,θελω να περάσω εκει που σκέφτομαι και εκει που μαρεσει,θελω να βρω μια δουλειά,να στηρίζω την οικογένεια μου,αλλά ταυτόχρονα να ξεκινησω μια προσωπική ζωή και να καταφέρω πολλά. Να κάνω την μαμά μου περήφανη !Και ύστερα να χτίσω την δικη μου οικογένεια. Τα παιδιά από τέτοιες οικογένειες βλέπουν διαφορετικά την ζωή. Ειμαι ευγνώμων που ζω. Και Θελω να πετύχω