ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σάββατο βράδυ κι είμαι έξω για ποτό. Ο καιρός με ξεσηκώνει για night out. Ελεύθερος κι ωραίος εδώ και αρκετούς μήνες και έτοιμος για νέες γνωριμίες. Κι εκεί που πίνω τη μπύρα με την παρέα, γυρίζω και σε βλέπω. Πόσα χρόνια έχουν περάσει; Ξαφνικά εκατομμύρια εικόνες παίζουν στο μυαλό από εκείνη την εποχή. Ένας τρελός έρωτας, συγκατοίκηση, ξενύχτια μαζί, ταξίδια, σχέση. Καρδιοχτύπι και αγωνία. Ήσουν το κορίτσι μου. Και μετά πόνος. Ανησυχία! Γιατί να έπρεπε να τελειώσει έτσι όλο αυτό; Πώς βγήκες από τη ζωή μου; Κι όμως εκείνο το άτομο των αναμνήσεων και αυτό που βλέπω απέναντί μου απόψε, μοιάζουν να είναι δύο τελείως διαφορετικά πρόσωπα. Σαν να βρήκα μια γυναίκα που σου μοιάζει, αλλά δεν είσαι εσύ. "Γεια! Τι κάνεις;" θα μου πεις με εκείνο το καρφιτσωμένο χαμόγελο "δεξιώσεων" και θα προσπεράσεις. Γιατί όμως συνέβη αυτό; Μα, πολύ απλά γιατί είμαστε πια Δύο Ξένοι!Τελικά το μυαλό παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια. Ο τρόπος που είχαμε χωρίσει τότε ήταν τόσο επίπονος, που πίστευα πως ένα κομμάτι από μέσα μου το πήρες μαζί σου κλείνοντας την πόρτα. Πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες που η σκέψη μου δεν έφευγε από πάνω σου. Άκουγα το όνομά σου στο δρόμο και με έπιανε ταραχή. Χτυπούσε το τηλέφωνο και παρακαλούσα να είσαι εσύ. Όμως ο καιρός πέρασε και η φυσική σου παρουσία εξασθένησε. Χάθηκε. Κι όσο κι αν τότε αρνούμουν να δεχθώ το "μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται", σε κοίταξα στα μάτια και μέσα τους δεν είδα τίποτα από την γυναίκα που ερωτεύτηκα. Είναι σαν τα συναισθήματά μου για σένα να απέκτησαν αυτόνομη ύπαρξη. Γιατί ακόμη πονάω για εκείνον τον καιρό. Ακόμη νιώθω πίκρα που κάτι τόσο μεγάλο τελείωσε έτσι άδοξα. Έλα όμως που ακόμη και με σένα, την αιτία του πόνου, μπροστά μου δεν αλλάζει τίποτα; Δεν μπορείς να με επηρρεάσεις. Ούτε καν να μου ξυπνήσεις αναμνήσεις... το κενό είναι αγεφύρωτο. Θυμάμαι ακόμη τις μέρες που κοιμόμασταν αγκαλιά. Γύριζες στο πλάι, έπαιρνες το χέρι μου σαν κουβέρτα και κοιμόσουν γλυκά. Ή ακόμη το πρωινό, λίγες μέρες αφού κοιμηθήκαμε μαζί πρώτη φορά που με ξύπνησες με ένα αέρινο φιλί για να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Εκείνες τις Κυριακές που κλεινόσουν στην κουζίνα για να μαγειρέψεις τη σπεσιαλιτέ σου και μου απαγόρευες να μπω και να κλέψω τα μυστικά σου. Ή τον χαλαρό απογευματινό καφέ στο μπαλκόνι σου, όσο το φως του ήλιου εξασθενούσε. Ένα άλμπουμ αναμνήσεων που δεν ήθελα ποτέ να βάλω στο συρτάρι. Κι όμως ήρθε ο καιρός και το άλμπουμ μπήκε εκεί από μόνο του. Πέρασα δεκάδες πρωινά να στέκομαι παράλυτος στο κρεβάτι, περιμένοντας εκείνο το φιλί για "ξυπνητήρι"! Όταν δεν ήρθε, έμαθα να σηκώνομαι με το ξυπνητήρι του κινητού. Έχω ξεχάσει πόση ζάχαρη έβαζες στον καφέ σου ή ακόμη ποιο ήταν εκείνο το εντυπωσιακό φαγητό που ετοίμαζες εκείνη την Κυριακή. Καινούριες συνήθειες ήρθαν και σε σκέπασαν και γέμισαν την καθημερινότητά μου, όπως το μπετό τις ενοχλητικές λακούβες στο δρόμο. Δεν περίμενα ποτέ να ξεπεράσω το χωρισμό μας κι όμως έγινε. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα αντέξω τον πόνο, κι όμως τον ξέχασα. Δεν περίμενα ποτέ πως θα σε δω μπροστά μου και δεν θα καταρρεύσω. Κι όμως! Δεν ένιωσα τίποτα. Όταν δύο άνθρωποι έρχονται τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, είναι φορές που νιώθεις να λιώνεις και να ενώνεσαι. Και ο μετέπειτα χωρισμός δίνει την αίσθηση πως δεν θα σε αφήσει αρτιμελή. Κάποιο κομμάτι σου θα μείνει στον άλλον. Το λεπτό τελείωσε και έχεις ήδη χαθεί στο πλήθος. Δεν είναι πολύ αστείο; Έπρεπε να κλείσω τα μάτια για να σε θυμηθώ. Να χρησιμοποιήσω την ανάμνηση γιατί απλά με τα μάτια δεν μου θύμιζες τίποτα. "Είμαι καλά" θα σιγοψυθιρίσω χωρίς να έχει και μεγάλη σημασία. Εκείνη δεν υπάρχει πια... είναι απλά μια ξένη! Μια γυναίκα που μου ήταν τόσο οικεία, μια γυναίκα που ήξερε για μένα τα πάντα, τώρα είναι απλά μια ξένη, μια μακρινή ανάμνηση... που δεν πονάει. Μια γυναίκα που ήταν το κάθε μέρα μου και τώρα έγινε μια τυχαία συνάντηση. Μια χημεία που δεν άντεξε τη φυσική. Τη φυσική ροή της ζωής, τη φυσική ικανότητα του χρόνου. Να απαλύνει τον πόνο, να απομακρύνει τους πρώην ερωτευμένους και να σβήνει τα σημάδια.