ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν περίπου 10χρόνια είχα μια σχέση για 4 χρόνια τα τελευταία δύο ήμασταν αρραβωνιασμένοι.Όλη μας η σχέση ήταν ένας εκβιασμός, μια αφόρητη ζήλια και δυο γονείς-οι γονείς του-που δεν με ήθελαν γιατί δεν είχα προίκα. Όταν άρχισα να πνίγομαι του ζήτησα να χωρίσουμε. Φυσικά χώρισα μόνη μου τότε, διότι εκείνος με χώρισε πολύ αργότερα. Για πολυ καιρό μετά τον χωρισμό έπαιρνε και το έκλεινε ή έπαιρνε και τραγουδούσε ή έπαιρνε και έκλαιγε ή έστελνε λουλούδια ή μου την έστηνε έξω από το σπίτι μου. Εννοείται φυσικά ότι ειδικά τον πρώτο καιρό, δεν έβρισκα ησυχία πουθενά. Με παρακολουθούσε και μου έλεγε μετά στο τηλέφωνο «Σε είδα εκεί με αυτόν» ή «Σε είδα εκεί με εκείνον». Εννοείται πως όλα αυτά τα έκανε ενώ είχε σχέση με άλλη την οποία και παντρεύτηκε, ενώ δεν παρέλειψε να με πάρει την ημέρα του γάμου του να με ενημερώσει (ελπίζοντας ότι θα πάω να τον «κλέψω» μήπως;). Ευτυχώς από τότε δεν με ενόχλησε ξανά και εν τω μεταξύ είχα από πολύ καιρό γνωρίσει τον άνθρωπό μου κι ακόμη κι αν περνούσαμε δύσκολες φάσεις μεταξύ μας, ποτέ δεν σκέφτηκα να κάνω κάτι ούτε με τον άλλον ούτε με κανέναν.Τελικά παντρευτήκαμε, κάναμε τον γιό μας και είμαστε καλά. Ερχόμαστε λοιπόν στο σηνερα. Προχθές με βρίσκει στο for και μου στέλνει μήνυμα. Παθαίνω σοκ που με “καταδιώκει” μετά από 20 χρόνια αλλά δεν του απαντώ. Την επόμενη μέρα κι αφού είδε ότι δεν του απάντησα, μου ξαναστέλνει «Περασμένα ξεχασμένα ρε έχω δυο γιούς» (αφού έχεις οικογένεια ρε φίλε εμένα γιατί με έψαξες;). Δεν του απαντώ. Συνεχίζει και στέλνει «Χαιρετίσματα στην οικογένειά σου, τους σκέφτομαι» και «Να σου δώσω το τηλέφωνό μου να τα πούμε». Ε, δεν άντεξα. «Δεν ξέρω για σένα, εγώ σέβομαι το σπίτι μου και το παιδί μου και δεν κρατάω επαφές με πρώην φίλους, ειδικά με όσους μου την πέφτουν». «Συγγνώμη δεν ήξερα ότι σου έχω κάνει τόσο μεγάλο κακό» μου λέει. «Μην το γυρνάς εκεί, δεν είσαι σε θέση να μου κάνεις κανένα κακό. Απλώς αγαπώ τον άντρα μου και δεν έχω όρεξη να παίξω» Απάντηση; Κρατιέσαι; «Καλά…έλα να μιλήσουμε λίγο τώρα που κοιμάται η γυναίκα μου!». Έφαγε block κι ήταν όλο δικό του.Κάπου εκεί έξω υπάρχει μια μαμά με δυο μικρά παιδιά που έχει παντρευτεί κάποιον που ψάχνεται. Που κοιμάται ήσυχη ότι ο άντρας της την αγαπάει και δεν έχει ιδέα. Φροντίζει τα παιδιά, τα πάει σχολείο, μαγειρεύει, τακτοποιεί το σπίτι, πιθανόν να δουλεύει, ακούει και τις παπαριές του και δεν έχει ιδέα. Πώς αυτός που παντρεύτηκε, που της έκανε δύο παιδιά και δημιούργησαν κάτι ιερό, μια οικογένεια μαζί, τα βράδια που εκείνη κοιμάται, ψάχνεται στο Λυπάμαι πολύ γι’ αυτούς τους ανθρώπους γιατί δεν θα καταφέρουν ποτέ να αγαπήσουν άλλον εκτός από τον εαυτό τους, ίσως ούτε τα ίδια τους τα παιδιά. Λυπάμαι πολύ για τέτοια άτομα που χτίζουν γάμους ολόκληρους επάνω σε μια απάτη.Για το θάρρος που δεν έχουν να πούν στον άνθρωπό τους «Ξέρεις δεν σε θέλω γεια» αντιθέτως τον ταλαιπωρούν και τρώνε τα χρόνια και το συναίσθημά του, κάνοντάς τον να πιστεύει ότι αγαπιέται. Λυπάμαι πολύ για όσους κατακρίνουν το διαζύγιο επειδή είναι υπέρ της ενωμένης οικογένειας με κάθε κόστος και καλά, και από πίσω πάει το κέρατο σύννεφο, άντρες ή γυναίκες, δεν έχει σημασία το φύλο. Λυπάμαι πολύ γι’ αυτή τη μαμά που ελπίζω να με διαβάζει. Εγώ έφυγα νωρίς από αυτό το άτομο αλλά για εκείνη, όπως και για κάθε γυναίκα στη θέση της, ποτέ δεν είναι αργά!