ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο χρονών είναι η κόρη σου;;;Αν την ευτυχία σου την βρίσκεις μόνο εκεί, τότε σε λυπάμαι. Τα παιδιά μεγαλώνουν, και θα έχουν τους φίλους τους, τους έρωτές τους, την ζωή τους, αργότερα την δική τους οικογένεια. Δεν θα έχει χρόνο για σένα, και αυτό δεν αργεί, να υπολογίζεις γύρω στα 15. Γι' αυτό προσπάθησε να βρεις την ευτυχία και αλλού, στην γυναίκα σου, στα ταξίδια, στους φίλους ...αλλιώς θα είσαι ένας πολύ κακός γονιός που κρέμεται στο παιδί του σαν βαρίδι για να βρει την ευτυχία! Προσωπικά το πιο σημαντικό πιστεύω ότι είναι ο σύντροφος ζωής, που τον έχεις δίπλα σου μέχρι τα γεράματα, που έχουν σεβασμό και αγάπη ο ένας για τον άλλον.Αυτούς ζηλεύω, όχι όσους απλά τεκνοποιούν. Αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι.

Για σενα μπορεί ρε φίλε, για άλλους πάλι Όχι! Δεν αρέσει σε όλους η φασολάδα, πως να το κάνουμε

Αυτά τα λένε όσοι δεν έχουν δική τους προσωπικότητα ή ενδιαφέρον για τίποτα και ψάχνουν κάτι να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους.Δεν υπάρχει πιο βαρετό είδος ανθρώπου από έναν γονέα.Ζόμπι που το μόνο που έχουν να προσφέρουν σε μια συζήτηση είναι να μιλάνε για το παιδί τους και το τι θα φάνε σήμερα.Αυτός και είναι και ο λόγος που όταν κάνουν οικογένεια κόβουν κάθε σχέση με τους ελεύθερους φίλους τους.Γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν κάποιον να έχει την ελευθερία να ζει όπως θέλει.Να έχει την επιλογή να κάνει οτι θέλει όποτε το θέλει και να μην τρέχει πίσω από ένα χειριστικό μαλακίδιο που όταν δεν του κάνεις το χατίρι ουρλιάζει και κάνει σαν υστερικό.Που πρέπει κάθε φορά να το δωροδοκείς για να καταφέρεις να το βγάλεις από το σπίτι,να φάει,να κάνει μπάνιο,να διαβάσει ή να πάει στο σχολείο μήπως και καταφέρει κάποια στιγμή και ξεπεράσει σε IQ τα τούβλα του τοίχου.Όχι τα παιδιά δεν είναι ευτυχία.Τεστ ψυχικής αντοχής είναι.

Ο,τι πεις, μεγάλε.Εσύ και μόνο εσύ κατέχεις την αλήθεια. Φώτισε μας!

Με 9 παιδιά μπαίνεις στο δημόσιο για πλάκα.

Έχω συζητήσει στο παρελθόν πολλές φορές με Ελληνίδες που είχαν μεταναστεύσει με τους άντρες τους για δουλειά την δεκαετία του 60. Ανάμεσα στα άλλα μου έχουν πει ότι πηγαίνοντας στη δουλειά, μιλούσαν καμιά φορά με ντόπιες. Τύχαινε να γνωρίσουν γυναίκες που ήταν αρκετά χρόνια παντρεμένες αλλά δεν είχαν παιδιά, πράγμα που τους έκανε μεγάλη εντύπωση. Αποφάσιζαν καμιά φορά να ρωτήσουν κάποια από αυτές για να καταλάβουν τι γίνεται. Η απάντηση που έπαιρναν ήταν ότι η συγκεκριμένη και ο άντρας της έχουν αποφασίσει να μην κάνουν παιδιά. Δεν ήθελαν την ευθύνη, την φασαρία και τα έξοδα που σχετίζονται με τον ερχομό ενός παιδιού. Τα Σαββατοκύριακα αράζανε στον κήπο τους, πηγαίνανε βόλτες και δυο τρεις φορές τον χρόνο ταξιδεύανε. Ορισμένες φοιτούσαν παράλληλα σε Σχολές και Πανεπιστήμια, ακούγανε και ελεύθερες ξένες γυναίκες να λένε: εγώ δεν θέλω παιδιά. Οι Ελληνίδες μένανε με ανοιχτό το στόμα και δεν ξέρανε τι να σκεφτούνε. Όταν μένανε μόνες προσπαθούσαν να λύσουν το μυστήριο, κατέληγαν συνήθως στο ότι προφανώς δεν ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να κάνουν παιδιά και για αυτό τα λέγανε όλα αυτά οι ξένες (αναγνωρίζεις ίσως λίγο τον εαυτό σου σε αυτό το σκεπτικό).Έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες από τότε. Εκείνες οι μετανάστριες είχαν φύγει από θεόφτωχα χωριά, δεν είχαν τελειώσει ούτε το Δημοτικό και μεγάλωσαν ακούγοντας άλλους να μιλάνε για την μια και την άλλη "στέρφα" γυναίκα ή για "άκληρους μαγκούφηδες" που δεν είχαν "στον ήλιο μοίρα" καθότι άτεκνοι. Όμως όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισαν να γελάνε με τον εαυτό τους και τις σκέψεις που κάνανε εκείνα τα χρόνια, αρκετές λέγανε ότι θα προτιμούσαν να καταλάβουν ότι είχαν την επιλογή και ότι δεν ήταν υποχρεωμένες να κάνουν παιδιά. Όμως είχαν γεννηθεί και είχαν μεγαλώσει χωρίς ενημέρωση, χωρίς άλλο όραμα, βλέποντας τους ανθρώπους να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά ο ένας μετά τον άλλον. Δεν σκεφτόταν τι θέλουν οι ίδιες, όλα ήταν προδιαγεγραμμένα δεν τους περνούσε από το μυαλό ότι θα μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς. Είχαν τελειώσει την τρίτη ή την τέταρτη τάξη του δημοτικού, προερχόταν από αγροτικές οικογένειες εκείνης της εποχής που βλέπανε σαν βάρος τις κοπέλες και τις παντρεύανε από τα 16. Ξαφνικά βρεθήκανε σε έναν άλλον κόσμο που δεν ήταν ακόμη σε θέση να αξιολογήσουν σωστά, χρειάστηκε να περάσουν χρόνια και να γίνει μέσα τους σεισμός για να κατανοήσουν ορισμένα πράγματα. Ορισμένες δεν τα κατανόησαν ποτέ.Για όνομα του Θεού, εκείνες είχαν τόσες δικαιολογίες. Εσύ όμως δεν έχεις ούτε ΜΙΑ για να μιλάς σαν να βγήκες από ασπρόμαυρη ταινία του 60. Το να αποκτήσει ένας άνθρωπος παιδιά είναι μια ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ. Δεν αποτελεί ούτε υποχρέωση, ούτε φυσικά είναι αυτό το μόνο που αξίζει σε αυτή την ζωή. Αν σκεφτούμε και τόσες γυναίκες που έχουν μετανιώσει για το ότι γίνανε μητέρες (Ti περίεργο όμως, ε; Δεν βλέπω να μετανιώνουν το ίδιο συχνά οι άντρες. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί κάνουν πολύ περισσότερα από το να χαζεύουν και να προσέχουν το παιδί τους με τους φίλους του όταν παίζουν;) δεν μου μοιάζει για συνταγή επιτυχίας και ευτυχίας το να αποκτήσει κανείς παιδιά. Θα έλεγα να αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του τι τον γεμίζει και πως θέλει να ζήσει την ζωή του. Μακάρι όσα ζευγάρια έχουν κοινό όραμα να κάνουν μεγάλη Οικογένεια να το πραγματώνουν, μακάρι και όσοι δεν τους ταιριάζει ο ρόλος του γονιού να μην επηρεάζονται από την δήθεν μοναδική πανανθρώπινη αλήθεια Ιεροκήρυκά μου εσύ. ΑΜΗΝ.

Για μένα μπορεί ηδονή να είναι το να κάνω ταξίδια σε όλο τον κόσμο ολομόναχος ή να παίζω ζάρια σε λέσχες. Και να είσαι βέβαιος πως δεν είναι όλοι ικανοί να γίνουν ''καλοί'' γονείς.

Ο καθένας όπως αγαπάει, αρκεί να μην κάνει κακό στους άλλους. Κλείνουμε τα αυτιά σε όσους πιστεύουν ότι υπάρχει μόνο μία, καθολική αξία στην ζωή :)