Αγαπητή α,μπα είσαι πολύ σωστή συνέχισε έτσι! Εχοντας διαβάσει σχεδόν όλα τα πόστ σου και δυστυχώς διάγοντας βίο αρκετά προβληματικό με πάμπολλες σουρεάλ καταστάσεις να ξέρεις πως δίνεις τις απαντήσεις που πρέπουν σε κάθε περίπτωση! Με τους ανθρώπους που τόσο αγαπάμε και στους οποίους έχουμε αδυναμία, όταν έρχεται η στιγμή που μας ξεχνούν, δεν μας σέβονται και φανερότατα μας κάνουν πέρα όταν τους λέμε την αλήθεια, τι κάνουμε? πονάει πολύ...- get real
Ευχαριστώ. Και για τα καλά λόγια, αλλά και για την τελευταία πρόταση που έγραψες. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο γι' αυτό το θέμα.
Η τελευταία πρόταση για μένα είναι το απόλυτα ελληνικό χαρακτηριστικό, πιο ελληνικό και από το αρνί του Πάσχα. Πιο επίμονο και από τον ήλιο του Αυγούστου. Αυτό τον αμανέ, αυτό το ανατολίτικο παράπονο δεν τον έχω δει σε άλλη χώρα, ούτε σε Τούρκους, ούτε σε άλλους Ανατολίτες. Μας αγαπάω ρε παιδιά, αλλά αυτή η γκρίνια δεν αντέχεται με τίποτα. Γκρίνιααααα! Παράπονοοοο! Κλάψαααα!
«΄Εχω πολλά παράπονα
στο στήθος μου γραμμένα
πότε θα ρθεί αυτή η στιγμή
να στα πω ένα - ένα.»
[Έλεος]
«Εγώ που σε αγάπησα κι εσύ με πρόδωσες».
«Εγώ που σε μεγάλωσα με θυσίες κι εσύ δε με σεβάστηκες».
«Εγώ που σου μεγάλωσα τα παιδιά σου και με παράτησες».
«Εγώ που δούλευα σαν το σκυλί και δεν άκουσα ούτε ένα ευχαριστώ».
«Εγώ που του έμαθα όλα όσα ξέρει και τώρα δεν παίρνει ούτε ένα τηλέφωνο».
«Εμείς που δώσαμε τον πολιτισμό και τώρα μας πολεμάνε όλοι».
Με συνοδεία βιολιού, σε τσιφτετέλι ή ζεϊμπέκικο. Έχω καταλήξει ότι είναι αυτό που μας χαρακτηρίζει πιο πολύ από όλα, πιο πολύ από το Αιγαίο και τη φέτα. Κρίμα που δεν εξάγεται.
Μη μιλάς σα να είσαι το θύμα. Μην το κάνεις παντιέρα, δεν είναι προς τιμήν σου. Δεν δείχνει εξυπνάδα να λες «τα έδωσα όλα και με έφτυσαν». Είναι τρομερά απωθητικό. Ακόμα και αν ισχύει, μην το λες. Η γκρίνια πετυχαίνει μόνο σε σχέσεις εξάρτησης, και όχι για πολύ. Ίσως και για πολύ, αν υπάρχει μεγάλη εξάρτηση (συγγενής, δανειολήπτης) αλλά τελικά ο άλλος θα μπουχτίσει και θα σε κάνει πέρα.
Σκέψου αυτό: δε χρειάζεται να βγει φταίχτης. Δεν υπάρχει πάντα θύτης και θύμα. Σπανιότατα φταίει ο ένας. Λίγες φορές φταίνε και οι δύο. Η πλάκα είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν φταίει κανένας. Τις περισσότερες φορές απλώς οι άνθρωποι θέλουν άλλα πράγματα.
Ξέρεις όμως ποιό είναι όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα της γκρίνιας; Ότι δεν αφήνει περιθώριο για χιούμορ. Το χιούμορ έχει μέσα του δύναμη. Το χιούμορ είναι σοφό, βγάζει συμπεράσματα, σε προχωράει παραπέρα. Η γκρίνια περιχαρακώνει και μισεί το χιούμορ, το ερμηνεύει ως προσβολή και περιχαρακώνεται κι άλλο. Η περιχαράκωση δημιουργεί ένα μεγάλο τείχος που σε αποκλείει από το υπερόπλο που έχει τεράστια ισχύ, ένα χαρακτηριστικό που είναι τρομερά ελκυστικό, αποστομωτικό και προκαλεί μεγάλο σεβασμό:
Τον αυτοσαρκασμό.
Το μεγάλο μας μείον ως έθνος. Μας λείπει παντελώς.
Δεν σηκώνουμε αστεία εμείς οι Έλληνες, εκτός κι αν είναι εις βάρος κάποιου άλλου. Μην τολμήσει και αστειευτεί κανείς με την καμπούρα μας, τον φάγαμε. Η γκρίνια και το κλάμα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, μας ρουφάνε όλη την ενέργεια.
ΥΓ. Μην ξαναπείς «έχω ζήσει σουρεάλ καταστάσεις», δείχνει την απειρία σου. Αυτοί που ζουν σουρεάλ καταστάσεις δεν το ξέρουν. Αν είσαι τυχερός και παίξεις τα χαρτιά σου σωστά, ίσως κάποτε γνωρίσεις κάποιον με σουρεάλ ζωή.
σχόλια