Πόσα χρόνια δούλεψες στη διαφήμιση; «Αρκετά ώστε να αποφασίσω ότι ο χώρος δεν μου πάει. Ίσως είχα διαλέξει και λάθος τμήμα client service, είμαι περισσότερο του δημιουργικού... Πλέον δεν υπάρχουν και διαφημιστικές από ότι ακούω. Η τελευταία μου εμπειρία έληξε αφήνοντάς μου μια πικρή γεύση το 2009. Ευτυχώς ο χρόνος απαλύνει τα πάντα ή για να είμαι ακριβής σχεδόν τα πάντα».
«Από το Μάιο του 2009 μέχρι το Μάιο του 2012 έμεινα άνεργη. Η ανεργία σε κάνει να αμφισβητείς τον εαυτό σου, τις ικανότητές σου, να νιώθεις ότι είσαι άχρηστος, ότι δεν αξίζεις. Να βαλτώνεις, να μη χαίρεσαι τίποτα, έχουμε μάθει σε αυτό το δυτικό τρόπος ζωής, της καπιταλιστικής βλακείας όπου πρέπει να ακολουθούμε πρότυπα και να αποδεικνύουμε στους άλλους τι είμαστε από αυτό που κάνουμε σαν επάγγελμα ή από τα χρήματα που βγάζουμε».
Πόσα βιογραφικά έστειλες εκείνη την περίοδο; «Φειγ βολάν, κάτι σε viral για να χρησιμοποιήσω σύγχρονους όρους, μάλλον κατέληξε σε spam. Είχα ξεκινήσει από το κοινωνικό περίγυρο αλλά κι από εκεί άρχιζαν να αυξάνονται τα κρούσματα απολύσεων».
Μίλησε μου για τον αδερφό σου. «Ο αδερφός μου είναι ο ήρωας μου, από μικρή ηλικία, είχαμε έξι χρόνια διαφορά και είχε όλα τα προσόντα για να τον θαυμάζεις και να τον λατρέψεις. Όταν έφυγε ήμουν 26 και εκείνος μόλις είχε κλείσει τα 32 κάναμε τα γενέθλια του στο νοσοκομείο και μετά από 3 μέρες "έφυγε". Είχε έντονη, εκρηκτική προσωπικότητα, δημιουργικός σε όλες του τις εκφράσεις, ακαταμάχητος, δεν επέτρεπε στον εαυτό του τίποτα λιγότερο από το τέλειο, δίκαιος και δοτικός. Ένας φίλος του κάποτε του είχε πει: "Νίκο έχεις καταφέρει να κάνεις την κακία τέχνη" δηλαδή μπορούσε να σε ψυχαναλύσει και να σου έλεγε πράγματα με τέτοιο τρόπο που θα γέλαγες και θα τα παραδεχόσουν χωρίς να κρατάς κακία. Εξαιρετικά ευφυής και καλλικέλαδος. Αγαπούσε τους ανθρώπους και τα παιδιά πάρα πολύ, ήταν ευθύς και πιστός φίλος. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες... τυχεροί όσοι τον γνώρισαν, μου λείπει κάθε μέρα, τον έχω μέσα μου και τον συμβουλεύομαι. Θέλω να είναι περήφανος για μένα και με αυτό το γνώμονα κάνω πράγματα στη ζωή. Η μεγαλύτερη αδικία είναι που έφυγε... σίγουρα ο πλανήτης έγινε φτωχότερος».
«Το 2010 παθαίνω την πρώτη κρίση με κινητικά προβλήματα και γίνεται η διάγνωση της νόσου. Ο κόσμος χάνεται κάτω από τα πόδια μου και συνάμα σκεφτόμουν ότι έπρεπε να είμαι δυνατή για τη μητέρα μου. Πέρασα από τα 5 στάδια της θλίψης Άρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη και μετά έρχεται η Αποδοχή, τότε πια μου βγήκε η κριαρίσια μου φύση, βουρ στα σχέδια και κυρίως στη πράξη».
Τι σκέφτηκες όταν έμαθες ότι έχεις σκλήρυνση κατά πλάκας; «Ότι η ζωή μου κάνει πλάκα, χάνω τον αδελφό μου, οι γονείς μου το γιό τους, και τώρα αυτό; Δεν το χωρούσε ο νους μου».
Είναι πιθανό η σκλήρυνση κατά πλάκας να είναι η απάντηση του σώματός σου στο πένθος και στην ανεργία που βίωνες; «Αν και κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει, είμαι σίγουρη ότι έχει παίξει το σημαντικότερο ρόλο».
Η σκλήρυνση πώς επηρεάζει την καθημερινότητά σου; «Προσπαθώ να μην αγχώνομαι, μαθαίνω να φιλοσοφώ και να ιεραρχώ τις προκλήσεις της καθημερινότητας μου, με ώθησε στο να πάρω απόφαση ότι πρέπει να αλλάξω τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς... Καταλαβαίνω ότι η πραγματικότητα είναι η αντανάκλαση των ονείρων μας. Οφείλουμε να είμαστε μάχιμοι στη ζωή μας, να έχουμε αξίες και να δημιουργούμε ένα καλύτερο περιβάλλον με τις πράξεις μας».
«Το Πάντειο Πανεπίστημιο και το συγκεκριμένο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού πραγματικά ήταν το δεύτερο όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Είναι απόλυτα ψυχοθεραπευτικό, νιώθω ευτυχής που γνωρίζω πολύ σημαντικούς ακαδημαϊκούς, οι περισσότεροι με μεγάλη αγάπη για αυτό που κάνουν και τόσο ενδιαφέροντα μαθήματα. Αυτή η έκδηλη διεπιστημονικότητα του τμήματος κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και οι περισσότεροι συμφοιτητές είναι πολύ αξιόλογα και φωτεινά άτομα. Η ζύμωση αυτή της γνώσης και των ανθρώπων είναι κάτι που με γεμίζει μεγάλη χαρά και αισιοδοξία».
«Ως φύση και ως χαρακτήρας είμαι πολυπράγμων με πολλά ενδιαφέροντα και μια τάση για να ψάχνομαι συνέχεια όπου όλη αυτή η συσσώρευση της πλεονάζουσας ενέργειας μαζί με την κατάθλιψη της ανεργίας και της νόσου με έκανε να ασφυκτιώ. Η ιδέα με το γιαούρτι ξεκίνησε όταν δοκιμάζοντας περίπου όλες τις εταιρίες στην Αττική για δική μου ευχαρίστηση, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να δημιουργήσω τη δική μου συνταγή γιαουρτιού με τα χαρακτηριστικά που είχα συλλέξει ότι έλειπαν από αυτά που είχα δοκιμάσει. Για να είμαι ειλικρινής ανέκαθεν ήθελα να ανοίξω ένα μαγαζί, μικρό καφέ που να έρχονται φίλοι και να τα λέμε, είμαι άνθρωπος της επικοινωνίας και είναι κάτι που πραγματικά απολαμβάνω, την επαφή με τους ανθρώπους. Με το γιαούρτι σκεφτόμουν ότι θα έχω και την ευχαρίστηση να τους γλυκαίνω κιόλας».
Γιατί γίνεται τόσος χαμός με το παγωμένο γιαούρτι; Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει εδώ και δύο χρόνια μια μεγάλη τάση για διάφορες εταιρίες, σαν προϊόν έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι πιο υγιεινό από το παγωτό -ανάλογα τα συστατικά που χρησιμοποιείς. Είμαστε μια χώρα πλούσια στα γαλακτοκομικά, γιατί όχι να τα χρησιμοποιήσουμε όσο πιο δημιουργικά μπορούμε».
«Κάποιον που θέλει να ανοίξει τη δική του επιχείρηση θα τον συμβούλευα να το σκεφτεί πολύ συνετά. Να έχει όραμα το οποίο να πιστεύει τόσο ώστε να το περάσει και στους άλλους και να προσέξει αν χρειάζεται να έχει, πάρα πολύ την επιλογή των συνεργατών του. Όπως λέει ο πατέρας μου, χρειάζεται γερό στομάχι, αλλά να μου πεις αυτό ταιριάζει με όλα»...
Η κρίση μας έκανε θηρία ή αλληλέγγυους; «Πιστεύω ότι έβγαλε στον καθένας μας πιο έντονα ότι έκρυβε μέσα του, οπότε τα ζώα εξαγριώθηκαν και οι άνθρωποι έγιναν πιο αλληλέγγυοι».
Τι αίσθηση σου έχει αφήσει η μέχρι τώρα ζωή σου; «Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις, εμένα μου αρέσουν οι γλυκές, αγαπησιάρικες γεύσεις ...Aν και έχεις δοκιμάσει ποτέ πικρή σοκολάτα με αμαρένα -ιταλικό βύσσινο που ξινίζει λίγο; Απίθανο»!
σχόλια