ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λένε ότι αν φτάσει μια φιλία τα 10 χρόνια θα κρατήσει για πάντα. Φέτος κλείνουν 10 χρόνια από τότε που γνώρισα την μοναδική ουσιαστικά φίλη που είχα ποτέ. Γνωριστήκαμε μικρές, εγώ ήμουν πάντα γκει αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει τότε. Αλλά την αγάπησα απ την πρώτη μέρα. Μετά από χρόνια, μόλις δούλεψα μέσα μου πράγματα και αποδέχτηκα ποιά είμαι, αποφάσισα να της μιλήσω. Να της τα πω. Δύσκολη απόφαση γιατί ρίσκαρα την μοναδική φιλία που είχα καταφέρει να φτάσω σε τέτοιο σημείο αξίας και ποιότητας. Αλλά η ζωή τα έφερνε έτσι που έφευγε, μια σε ταξίδια, μια σε σπουδές. Και κάθε φορά που γυρνούσε, και ήμουν έτοιμη να κάνω το βήμα, μου ανακοίνωνε τα σχέδια της να ξαναφύγει. Τελικά μετά την τελευταία μακροχρόνια απουσία της έξω , γύρισε με αγόρι. Μέσα μου κατέρρευσαν όλα. Εγώ είχα θέσει αυστηρά όρια, η επικοινωνία μας ήταν πολύ συχνή όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ποτέ δεν άφησα τα συναισθήματά μου να φανούν. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Τώρα πια αναρωτιέμαι αν ήταν ποτέ στα αλήθεια φιλία όλο αυτό. Νιώθω χαζή που πίστεψα ότι είχα ελπίδες να είμαστε μαζί με διαφορετικούς όρους. Νιώθω προδομένη απ τον εαυτό μου και ανάξια που δεν ήμουν ικανή να της μιλήσω όταν υπήρχε ακόμα χρόνος και χώρος. Να την διεκδικήσω και να της πω μη φεύγεις πια.. Κάτσε εδώ, μαζί μου... Φοβόμουν μην την χάσω ολοκληρωτικά.. Τελικά την έχασα όντως. Και τώρα παλεύω με όλο μου το σώμα και το μυαλό, να απομακρυνθώ όσο πιο πολύ μπορώ. Γιατί με φθείρει να την σκέφτομαι μαζί του. Εκείνη συνεχίζει να μου στέλνει μηνύματα, κάτι που παλιά μου θα μου έδινε θάρρος και ελπίδες για ανέφικτα πράγματα. Αλλά τώρα κάθε μήνυμα μου προκαλεί πόνο, ζήλια, θυμό και με βγάζει εκτός προγράμματος... Παιδιά μιλήστε. Μην αφήνετε τα χρόνια να περνούν. Μιλήστε γιατί οι άνθρωποι προχωρούν τις ζωές τους και χάνονται ή φεύγουν από τις δικές μας για πάντα. Μην περιμένετε την κατάλληλη στιγμή, μιλήστε και ας χαθούν όλα. Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή αυτό θα συμβεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο