ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα μία σχέση παραπάνω από 3 χρόνια, η οποία πίστευα ότι θα φτάσει μακριά. Είχα ονειρευτεί να κάνω οικογένεια με αυτόν τον άνθρωπο.. πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τέτοιο συναίσθημα. Ωστόσο, εκείνος ήθελε να επιστρέψει στο χωριό τον γονιών του για να ζήσει και είχε την απαίτηση να τον ακολουθήσω. Εγώ δεν μποροούσα για πολλούς λόγους ένας από τους οποίους ήταν η επαγγελματική μου καριέρα που με το ζόρι έχτισα εδώ που μέναμε . Πίστευε ότι όλα ήταν δικαιολογίες και πως αν τον αγαπούσα θα τον ακολουθούσα παντού, σα να ήθελε να με βλέπει να μαραζώνω.Αποφασίσαμε λοιπόν απο κοινού να χωρίσουμε μιας και βλέπαμε πως δεν είχαμε τα ίδια όνειρα. Έχει περάσει 1μιση χρόνος από τότε, διατηρούμε επαφές, φιλικές καθαρά, μιλάμε μια στο τόσο για τα νέα μας και σε γιορτές κλπ χωρίς να αναφέρουμε τι συμβαίνει στην προσωπική μας ζωή (που από μεριάς μου δεν υπάρχει και τίποτα).Το προηγούμενο Σάββατο, παντρευόταν και βάφτιζε το παιδάκι τους ένα ζευγάρι φίλων ( κοινή τότε παρέα) και ο πρώην μου ήταν κουμπάρος. Εγώ ήμουν καλεσμένη από τους φίλους και εννοείται πως πήγα. Με τον πρώην μου μιλήσαμε πολύ, ήταν η πρώτη φορά μετά από 1μιση χρόνο που συναντιόμασταν από κοντά, και η χημεία δεν είχε φύγει ήταν σα να γνωριζόμασταν από την αρχή και το πρόσεξαν πολλοί. Χθες μιλούσα με έναν φίλο από την παρέα και μου έλεγε πόσο λάθος κάνουμε που δεν είμαστε μαζί και πως ταιριάζουμε και αυτό φαίνεται πολύ. Δεν ξέρω αν ήταν βαλτός αλλά το σκέφτηκα και γω. Ίσως απλά μου λείπει η ζωή μου με αυτόν τον άνθρωπο. Ίσως να χαμε και την δικιά μας οικογένεια και να ζούσαμε αγαπημένοι. Κρίμα που δεν θα συμβεί αυτό..