ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή μια εξομολόγηση που διάβασα σχετικά με το χρήμα, έχω να εξομολογηθώ το εξής. Μεγάλωσα σε μια μεσοαστική οικογένεια η οποία είχε δύο παιδιά. Δε μας έλειψε ποτέ πραγματικά τίποτα. Είχαμε τα περισσότερα παιχνίδια απ' όλα τα παιδιά στη γειτονιά. Φορούσαμε ακριβά ρούχα, καινούρια παπούτσια και τρώγαμε ό,τι θέλαμε. Οι γονείς μας πλήρωναν τα καλύτερα φροντιστήρια να μάθουμε ξένες γλώσσες και δραστηριότητες όπως ποδοσφαιρικές ακαδημίες και κολυμβητήρια. Φτάνοντας στο σήμερα, περίπου μια τριετία χτίζω το δικό μου εισόδημα. Έχω σταθεί πολύ τυχερός, γιατί νοικιάζω διαμερίσματα τα οποία μου παραχώρησαν οι παππούδες μου ως περιουσιακά στοιχεία. Παράλληλα έχω τη δουλειά μου και ξαφνικά έχω γεμίσει την τράπεζα με λεφτά. Δεν μπορώ να πω ότι είναι και εκατομμύρια ευρώ. Παρόλο όμως που δε μου έλειψε τίποτα στην παιδική μου ηλικία, δυσκολεύομαι πολύ να ξοδέψω χρήματα. Ψωνίζω σπανίως ρούχα και παπούτσια. Αποφεύγω να πηγαίνω διακοπές πολύ μακριά από τον τόπο μου. Δε μου αρέσει καθόλου να κερνάω. Πώς να το θέσω; Η χλιδή και τα λούσα δε μου προκαλούν καμιά ευχαρίστηση. Αντιθέτως, αντλώ μεγάλη χαρά με το να βλέπω τα νούμερα στον λογαριασμό μου να αυξάνονται όλο και περισσότερο. Εκείνη τη στιγμή νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη. Ίσως είναι κάποιο είδος αρρώστιας ή αχαριστίας όλο αυτό;