ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω μια μεγαλύτερη αδερφή κοντά στα 40. Η μάνα μου από τα 12 της έδινε πάντα 600 ευρώ στο χέρι καθε μήνα και τα υπόλοιπα πήγαιναν μαζί για ψώνια και τα ξοδευαν. Από τα 19 η αδερφή μου δουλεύει και όλα της τα χρήματα τα ξοδεύει σε ακριβά ρούχα και τα πετάει μετά από έναν μήνα. Δεν έχει ούτε αμάξι ούτε ένα σπιτάκι και αν μαζευε θα μπορούσε να είχε και τα δύο. Είχα πει στη μητέρα μου ότι εκείνη την προέτρεψε να γίνει έτσι και αμέσως πήρε αμυντική στάση και το αρνήθηκε. Την έχει μάθει να έχει αξίες πολύ επιφάνειακες. Μας είχε πει ότι τον παν είναι να έχουμε πολλούς φίλους, να μας θέλει ο κόσμος και να είμαστε εμφανισημες. Εγώ είχα μια παρέα 4 ατόμων, λίγοι και καλοί δηλαδή και πότε δεν με ενδιέφερε να είμαι φειμους και για αυτό με μισουσε και με έλεγε αποτυχημένη και ότι κανένας δεν με συμπαθεί. Δεν την ένοιαζε ούτε να πάω φροντιστήρια, ούτε να έχω χομπυ, ούτε να μάθω τα βασικά όπως να έχω ένα πρόγραμμα διαβάσματος και να ύπνου ή να πλένω τα δόντια μου. Πότε δεν μαγειρεύε, ούτε έκανε δουλειές του σπιτιού, σκουπιζα από μικρή και έπλενα τα πιάτα όταν έφερνα τις φίλες μου γιατί ήταν ένα χαλί το σπίτι. Εκείνη το μόνο που έκανε είναι να κλαίει την μοίρα της γιατί δεν παντρεύτηκε μεγιστάνα και έβριζε τον πατέρα μας και έλεγε στην αδερφή μου να πάρει κάποιον πλούσιο και μοντέρνο άντρα. Όταν έμαθε ότι η αδερφή μου τα έφτιαξε με κάποιον που έχει σουβλατζιδικο στη Βούλα πετούσε από τη χαρά της. Μου έλεγε συνέχεια να προσπαθώ να είμαι αρεστή στους άλλους. Το μίσος για τον εαυτό μου το απεβαλα μετά τα 18 όταν κατάλαβα τι νάρκισσος είναι και πως έχει κάνει την αδερφή μου σαν τα μούτρα της.