H Jackalynn με κάλυψε σε μεγάλο βαθμό, διαφωνώ μόνο στο κομμάτι του φόβου. Δεν πιστεύω ότι πρόκειται για ψευδαίσθηση, ο φόβος είναι πάντα υπαρκτός ως συναίσθημα ακόμα και αν πρόκειται για προϊόν της φαντασίας μας. Το πώς και γιατί προκύπτει είναι μεγάλη κουβέντα.Το μόνο που θα ήθελα να συμπληρώσω είναι πως κατά την προσωπική μου άποψη, τα ενδιαφέροντα της ζωής μας έρχονται όταν βγούμε λίγο από το comfort zone. Εκεί που τα πράγματα είναι απρόβλεπτα και δεν έχεις ακριβώς τον έλεγχο και πρέπει να αυτοσχεδιάσεις. Αρκεί να γίνει το πρώτο βήμα, ένα τόσο δα μικρό πρώτο βήμα και αμέσως έχεις ξεκινήσει μια αλυσίδα γεγονότων. Μάλιστα μερικές φορές πρόκειται κυριολεκτικά για ένα βήμα. Σε καμία περίπτωση δε λέω ότι είναι εύκολο, μεγάλη η προσπάθεια για κάτι τόσο μικρό. Όμως αποδίδει! Μπορεί να χρειαστεί να μαζέψεις όλη σου την ανάσα πριν το κάνεις, μα είναι μόνο ένα βήμα. Και είναι αρκετό για να φέρει την αλλαγή. Έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου και ένα σωρό άγνωστα μονοπάτια να σε περιμένουν. Εύχομαι να βρεις το σθένος να το κάνεις, όταν νιώσεις έτοιμος.Και ξέρεις, αυτά τα λέω για να τα ακούω κι εγώ…
23.8.2020 | 02:20
Χαμενα χρονια
Μέσα στην μιζέρια και την αναβλητικοτητα. Στο φόβο της αποτυχίας, της κριτικής του πόνου, του αγνώστου. Χρονια στο 0, στη σημείο εκκίνησης εχτισα τη φωλια μου . Και περιμένω κάνοντας τα ίδια και τα ίδια πως η ζωή μου θα αλλάξει, θα γίνει όπως την ονειρεύομαι.Κάθε μέρα λεω πως κάνω ότι μπορώ, σκέφτομαι. Λες και όλες οι φορές που με διέψευσαν, πως γίνεται να ζησω καλύτερα αυτό το 24ωρο, χαθήκανε, δε γίνανε ποτέ. Η μνήμη μου ξεκινά και τελειώνει με τη μάταιη τούτη ανάσα, να σφυροκοπα ξανά και ξανά κλείνω δεν κλεινω τα μάτια μου. Την πληκτικη μου υπαρξη. Τόσα τα χρόνια στη μιζέρια, στο φόβο να μάθω πως είναι να ζήσω την ζωή μου σαν ενήλικας, σαν άνθρωπος. Δεν έχει τέλος αυτή η κατάσταση, δεν ξέρω που βαδιζω
3
